نغمه‌ آشیل

من می‌توانستم او را تنها از طریق لمس و بو کردن بشناسم. من او را کور هم می‌شناختم. طوری که نفس هایش می‌آمد و پاهایش به زمین برخورد می‌کرد. من او را در مرگ می‌شناختم، در پایان دنیا.

و شاید غم بزرگتر از همه اینها، رها شدن روی زمین است وقتی که دیگری رفته باشد.

به قول شاعران، او نیمه روح من است.

قهرمانی را نام ببر که خوشحال بود.

وقتی او مرد، تمام چیز های لطیف و زیبا و درخشان با او دفن می‌شدند.

من از خاطرات ساخته شده‌ام.

ما در طلوع جهان مانند خدایان بودیم، و شادی ما به قدری درخشان بود که نمی‌توانستیم چیز دیگری را بجز یکدیگر ببینیم.

او لبخند زد، و چهره‌اش مانند خورشید بود.

او یک سلاح است، یک قاتل. فراموش نکن. تو می‌توانی از یک نیزه به عنوان یک عصا استفاده کنی، ولی این ماهیتش را تغییر نمی‌دهد.

او از تمسخر نمی‌ترسید، او هرگز آن را نشناخته بود.

هیچ انسانی بیشتر از دیگری ارزش ندارد، اهل هرکجا که باشد.

چیز های بیشتری برای گفتن بود، ولی برای اولین بار ما آن را نگفتیم. زمان های دیگری برای صحبت کردن خواهند بود، امشب و فردا و همه روزهای پس از آن. او دستم را رها کرد.

وقتی او بالاخره صحبت می‌کند، صدایش خسته و شکست خورده است. او نمی‌داند که چگونه از دست من عصبانی باشد. ما مانند چوب نم داری هستیم که روشن نمی‌شود.