دلنوشته:)

حافظه چیست؟! خانه ی محبوب چیزهای غایب.

‏از یه سنی به بعد دیگه وقت نمی کنید گریه کنید، دقیقا وسط کار، سر کلاس، همون موقع که داری تختت و مرتب میکنی، همونجایی که وسط یه جلسه ی مهمی و داری کارو توضیح میدی یا داری لباس میپوشی بری جایی یه تیکه از وجودت یواشکی داره درونت گریه می‌کنه

بیا باهم بخندیم باهم گریه کنیم باهم بخوابیم باهم بیدار بشیم باهم فیلم ببینیم بیا اصن باهم هیچ کاری نکنیم، فقط باش

خیلی وقته که از تو حرفی نمیزنم و جلو کسی اسمتو نمیارم مثل اون آهنگ ته پلی لیستم که پاکش نمیکنم ولی گوشش نمیدم ، مثل اون پیرهن کهنه دوست داشتنی که دیگه نمیپوشم ولی دورش نمیندازم خیلی وقته گاهی وقتا یواشکی پیاماتو میخونم عکسای پروفایلت رو چک میکنم و از دور حواسم بهت هست با همه قلبم مثل روز اول دوستت دارم حتی وقتی همه فکر میکنن فراموشت کردم.

کاش میشد اع خونه برم ؛ خیلی وقته خونِ دلم میپرسم اع روحم که مرد ؛ اونجا که خوبه برم می ریزه کوه خاطرات ؛ میسپارم یادمو به باد چشامو رو پاکی آب می‌بندم ؛ کوره دلم بزنم رگو می‌ریزه بیرون یه خونِ سیاه رو لبام میزاره خاکستر جاتو سیگار واسه من قصه نگو خوندمش قصه اتو سی بار می‌شنون حرفامو نموندم به جز خودم بی کار...

تو واقعا چی از زندگی من میدونی؟ من یه شبایی اندازه ی ده سال پیر شدم! ؛)