آخَرین لَبخَند ها ...

سوروس وارد قبرستان شد ، قبر لیلی اونز را پیدا کرد و بر روی آن ، دسته گلی از گل های لیلیوم صورتی ظاهر کرد و بر روی قبر کناری آن( قبر جیمز پاتر) گل تقریبا پژمرده ای پدیدار کرد . سپس در کنار قبر لیلی اونز نشست و مانند همیشه حرف می‌زد و در میانه ی صحبتش اشک می ریخت : اوه ، لیلی ، نمیدونی چه قدر دلم برای وقت هایی که باهم می رفتیم دشت تنگ شده . یادته ، یادته که روی چمن ها پابرهنه دور خودت می چرخیدی و جای رد پات گل بابونه می رویید . یادته بهم می گفتی :هی سِو! بیخیال ! بخند ، مثل من ، نگاه کن ! و زیباترین لبخند روی زمین رو میزدی ، و من با دیدن لبخندت ، لبخند روی لبم می نشست . یا اون وقت هایی که با هم رو به روی دریاچه می نشستیم و پروانه ها و سنجاقک ها رو نگاه می کردیم . تو برام حرف می زدی و من گوش می دادم. اون ها ، زیبا ترین خاطرات زندگیم بودند و همچنین آخرین لبخند هام .

قبل از اینکه از پیشم بری ، حداقل توی رویا با دیدنت لبخند می زدم و یا وقتی که ازت خبر می گرفتم و می گفتن خوشبخت هستی و خوشحال . اما بعد از اینکه رفتی ، دیگه رویایی وجود نداره ، همش کابوسه . همش آرزو می کنم بمیرم ؛ اما باید بمونم ، تا از پسرت محافظت کنم . می دونم خیلی برات ارزشمنده . چشماش مثل چشم های زیبای خودت ، و هم شجاعتش. اما غرورش مثلِ .....خب، مهم نیست . فقط می خواستم بدونی دلم برات تنگ شده ، لیلی ....

این روز ها همه ش با خودم میگم کاش توی اون دعوای لعنتی اون حرف رو نمی زدم . پشیمونم ، لیلی ، از خیلی چیز ها ؛ اما راه برگشتی نیست . بابت همه چیز متاسفم لیلی ، متاسفم ...

تمام ....