"و در آن لحظه بود که..."

_برمیگردیم به ۷ سال قبل...دخترک روی تاب نشسته بود...در آن لحظه که تاب میخورد روی دفتر سفیدش دستی کشید،و قلم خود را برداشت و آغاز به نوشتن کرد

_دخترک قلم خود را برداشت و شروع به نوشتن کرد...اولین جمله ای که نوشت این بود که: سر آغاز...میتونه خوب باشه...میتونه بد باشه...سر آغاز من که بد بود. و ادامه به نوشتن کرد: میخواهم بالرین شوم...بالرینی معروف...بالرینی که از هر بالرینی بهتره...ولی مگه کسی به این حرف گوش میده؟...توی مدرسه مسخره میشوم چون که قدم کوتاه هست و بچه ها من رو مسخره میکنند...

_سر آغاز من که اینطوریست...حال،یک سوال میماند...که در آینده فرق میکند؟! من میتونم که بالرین موفقی شم؟ میتونم موقع رقصیدن بدنم آزاد باشد؟ میتونم که به رویای خود برسم؟

_و در صفحه دوم؛ نوشت پرنده ی زیبا...آزاد شو...و مانند رقص باد به بالا پیش برو آن روز دخترک پرنده خودش را ازدست داده بود...پرنده اش تنها کسی بود که دخترک با اون حرف میزد...سر آغاز غمگینی دخترک پیش گرفت...چه رفتار اطرافیانش و چه پرنده اش که تنها کسی بود که به او گوش میداد...

حال،دختر هجده سال سن دارد...او موفق شده است تا بالرینی معروف باشد...امروز آخرین صحنه رقص دختر است...زیرا بعد از این صحنه دیگر نمیتواند روی پاهای خود وایسد زیرا که بعد از این رقص وقتی میرود خونه با ماشینی تصادف میکند و فلج میشود

از زبان دختر: الان صحنه نمایش شروع میشود ... زمان شروع اجرا فرا رسید دختر: روی صحنه رفتم...جوری رقصیدم که انگار آخرین رقصمه...نمیدونم چرا ولی بدنم حس آزاد شدن رو داشت و با تمام وجود میرقصیدم...چنان با وجود رقصیدم که متوجه نشدم که پاهایم به خون آغشته شده است...همچنان که خون صحنه را به رنگ قرمز درمیاورد من به رقصم ادامه میدادم....حال،نمایش تمام شده است ... برای خودم هم عجیب بود که چرا اینجوری رقصیدم...

دختر:خواستم از خیابان رد شوم که دیدم نور سفیدی با صدای بوق سمتم میاد...و در آن لحظه بود که سیاهی دیدم...سیاهی مطلق...و آخرین صدایی که شنیدم صدای جیغ مردم بود... و این هم پایان داستان من بود؛حیف که آغازین و پایانی هردو غم انگیز بودن.