دفتر‌خاطرات‌او؛

برخلاف درونگرا ها؛ شیفته ی بیرون رفتن از این زندان هستم‌. زندانی که برخی اسم آن را " خانه " می‌گذارند .

اخلاق عجیبی دارم که " می‌دانم درست و غلط چیست، می‌دانم مشکلم چیست، می‌دانم در حال مرتکب شدن اشتباهی دیگر هستم‌...می‌دانم...ولی باز، سردرگم هستم‌. "

شده است که کسی را آنقدر دوست داشته باشی که نتوانی ابرازش کنی و همچو دیوانه ها ، برای محبت کردن کارهای احمقانه کنی و در انتها احساس پشیمانی کنی؟

چرا می‌گویند خیلی حرف می‌زنم؟ شاید من فقط نیاز به یک شنونده داشتم...!

هروقت حادثه ی ناخوشایندی پیش می آمد؛ من بودم که بقیه را آرام می‌کردم...از قلب بی انرژی ام به بقیه انرژی می بخشیدم...اما آن موقع ها؛ چه کسی من را آرام می کرد؟

شیفته ی تعریف و تمجید و تشویق و ترغیب بودم. این را می‌دانستم. حتی به اطرافیان خود این را می‌گفتم . اما کسی اهمیت نمی‌داد...وای بر لحظه هایی که دلت به حال خویش می‌سوزد...

تنها آرزویم این بود که درک کنی چه به من می‌گویی.

از آینه ها بدم می‌آید. از حقیقت بدم می‌آید. از الینا بودن بدم می‌آید . چرا نمی‌توانم همچو دیگران ، خوب باشم؟