آرزوی برآورده شده ⁵

با صدای گوشیم که زنگ میخورد دست از نگاه کردن به اطراف برداشتم و به سمت گوشیم پرواز کردم. شماره ناشناس بود. اصولا من یا جواب نمیدم یا اگه هم جواب بدم گوشی رو میدم به نهال یا مامانم، این دنیزم بهش اعتمادی نیست پس خودم برداشتم و آروم گفتم : -بله، بفرمایید. صدایی از اونطرف نمیومد. این دفعه بلندتر گفتم: -ملت دیوونه شدن، زنگ میزنن حرف نمیزنن، خواستم قطع کنم که طرف به لطف خدا و یاری همسایه ها و دعای مادر و رسیدن به موقع اورژانس شروع کرد به حرف زدن. طرف: *اوم،هنوز مثل قبلنا توی جواب دادن کم نمیاری بیب. منو میشناسی؟ البته بایدم نشناسی وایسا خودم و درست و حسابی معرفی کنم. جعفرم. همون جعفر معروف محله. یکم به این مغز نداشتم فشار اوردم. وقتی کلاس نهم بودم یکی افتاده بود دنبال نازنین به اسم جعفر. یه بار که نازنین توی کوچه داشته میرفته خونشون این گیرش میاره و منم قرار بود برم خونه نازنین اینا و وقتی میبینم یه نفر تو گوشه کوچه یکی دیگه رو گرفته و چاقو گذاشته روی گردنش از پشت میزنم توی سرش و بعد از اون، همین جعفر بازم دنبال نازنین بود و مزاحم منم میشد. تا اینکه یه روز دنیز جعفر و پیدا میکنه و تا میخوره زدتش و هم خانواده من و هم خانواده نازنین خونشون و خونمون رو عوض کردن و کردیم و مدرسمون هم که کلا عوض شد. با صداش از فکر و خیال پرت شدم بیرون که میگفت : *چیشد بیبی؟ یادت اومد؟ دلم خیلی واست تنگ شده. هم تو هم اون رفیقت نازنین. چشمم اول اونو گرفته بود ولی تو هم خوب بودی. منتظرم باشین و قطع کرد. با بهت به گوشیم نگاه میکردم که یه پیام از طرفش واسم اومد. نوشته بود زیاد منتظرتون نمیذارم...

دنیز: *کی بود؟ سریع گفتم: -هیچی بابا مزاحم بود، نمیری خونتون؟ دنیز: *اوپس، قشنگ داری میگی بروها. گفتم: -نه بابا، گفتم اگه نمیخوای بری بریم بیرون دور دور. دنیز: *خب اماده بشیم بریم خونه ما، من لباسامو عوض کنم از اونطرفم اگه بچه ها هستن با اونا بریم. فکر خوبی بود رفتم چت گروهمونو باز کردم. جانان دیشب پیام داده بود که دارن میرن مسافرت شمال. توی گروهمون از نازنین و پانیذ پرسیدم که هستن بریم بیرون یا نه. پانیذ جواب داد: *من که هستم، فقط باید پانیا رو هم بیارم. دیوونم کرده. نازنین هم جواب داد: *دارن میرن تهران خونه خاله باباش. پس فقط منم و دنیز و پانیذ و پانیا. پانیا خواهر کوچکتر پانیذ بود که تازه کلاس دهمش رو تموم کرده بود. بعد از برداشتن و پوشیدن لباسای مورد نظر همراه با دنیز رفتیم خونه خاله. خونه دنیز دو تا خیابون باهامون فاصله داشت که پیاده رفتیم. دنیز در و با کلید باز کرد. خونشون سوت و کور بود. قاعدتا عمو(نیارا هم به بابای دنیز میگه عمو) سر کار بود و خاله هم از اونجایی که مامان رفته خونه دایی اونم احتمالا رفته. پس از دقایقی طولانی شمردن تعداد برگهای گلهای خاله دنیز خانم افتخار دادن که دل از آینه اتاقشون بکنن و تشریف بیارن

همزمان زنگ خونه خاله به صدا دراومد. به دنیز سوالی نگاه کردم که شونه هاش رو بالا انداخت. به آیفون خیره شد و رنگش پرید. رفتم کنارش و با دیدن یه فردی که شبیه به جعفر بود با تعجب بهش نگاه کردم. آروم رو به دنیز گفتم: -جعفره؟ دنیز سرش و تکون داد و گفت: *حرفاتون رو با هم شنیدم برو به پانیذ پیام بده بگو نمیتونیم بیایم. همون کاری که گفته بود رو انجام دادم و دنیز هم در و قفل کرد. هرچی شد دیگه صدای زنگ زدن نیومد به جاش زنگ در ورودی به صدا دراومد. جلو هینی که از دهنم داشت درمیومد رو گرفتم. صداش از پشت در میومد که میگفت: -بیبی، میدونم که اونجا قایم شدی. خونه خالت،مامان دنیز جون. دنیزم خوب بود ولی خب من اول نازنین و تو رو دیده بودم. منتظرم باش، بازم برمیگردم و دفعه بعد مثل الان به راحتی نمیگذرم. سر خوردم روی زمین. بعد از سه چهار سال پیداش شده بود. احتمال میدادم با دعواهایی که این میکرد افتاده باشه زندان. قیافش وحشتناکتر از قبل شده بود و باعث شده بود پاهام بلرزه

کاش جواب گوشیمو نداده بودم. و نمیدونستم که قراره بعدا بلاهای بدتری سرم بیاد. دنیز رفت و از توی چشمی در بیرون و نگاه کرد و مطمئن شد که نیستش یک دفعه دستش رو محکم گذاشت رو دهنش. رفتم کنارش و منم از توی چشمی به بیرون نگاه کردم. پشت در بود. به تلفن اشاره کردم و برداشتم و رفتم توی اتاقی که از همه به در ورودی دور تر بود و زنگ زدم به مامانم و باهاش حرف زدم و گفتم خونه خاله هستم و گوشیم شارژش تموم شده و گوشی دنیز هم شارژش تموم شده و دنیز فقط یدونه شارژر داره اگه جواب ندادم نگران نشه . دنیز هم متقابلا همین کار رو کرد و گوشی هامون رو خاموش کردیم. حس میکردم از طریق شمارم به کل گوشیم دسترسی پیدا کرده و گوشیم رو شنود میکنه. هنوز پشت در بود. شاید بهتر بود به پلیس زنگ میزدیم نه؟ نمیدونم فقط تنها چیزی که میدونم این بود که ذهنم اون لحظه کامل قفل کرده بود. با صدای چرخش کلید توی در حس کردم روحم برای چندثانیه از بدنم خارج شد و دوباره برگشت. نفسای دنیز به شمارش افتاده بود و دست و پاهاش میلرزید. اروم رفتم سمت اتاق دنیز و اسپری فلفلش رو برداشتم. بعد از چند دقیقه طاقت فرسا در باز شد و من چشمام رو بستم اسپری فلفل رو محکم فشار دادم. وقتی چشمام رو باز کردم با دیدن خاله و مامان که با بهت بهم نگاه میکردن شوکه اسپری و ول کردم و سرم رو بردم بالاتر تا بتونم قیافه این بدبختی که اسپری رو روش خالی کردم ببینم. با دیدن چهره یه فرد غریبه خودم ریختم و برگام موندن.

مامان با لبخند مصنوعی اومد کنارم و زد به بازوم و رو به پسره گفت: *هامین جان فکرکنم نیارا قصد شوخی با ما رو داشت، منتها اشتباهی اسپری رو تو صورت شما خالی کرد. همینجور در حالی که یه پلکم میپرید به دنیز نگاه کردم. دنیز زودتر از من به حرف اومد و گفت : *چیزه، مامان موقعی که داشتید میومدید به یه فرد مشکوک نخوردید؟ خاله بی توجه شونه هاش رو بالا انداخت و رفت. هامین زیرچشمی داشت به من و دنیز نگاه میکرد و خم شدم و اسپری رو برداشتم که سریع چندقدم رفت عقب و باعث خنده دنیز شد. دنیز: *حالا، مامان نمیخوای ایشون و معرفی کنی؟ خاله سری تکون داد و گفت: *پسر یکی از شرکای جدید بابات و بابای نیارا هستن. همراه با خانوادشون قرار بود بیان شیراز ولی اتفاقی پیش اومد که اول هامین جان رسید شیراز.یه نگاه به پسره کردم و به قسمتی که سرویس بهداشتی بود اشاره کردم، اونم انگار بهش راه ورود به جمع بندگان صالح خداوند اخ اخ وجدان جان چرا میزنی؟ (چون میخوری، وایساده واسه من چرت و پرت میبافه به هم) یکی زدم تو سر خودم که همزمان دنیز و هامین(چه زود دخترخاله شد) با تعجب بهم نگاه کردن سریع خواستم جمعش کنم که بیشتر خراب کردم با لبخند گفتم: -یه گاو روی سرم بود. این دفعه هامین با خنده رفت تا چشماش رو بشوره و دنیز با نگاه تاسف باری نگام میکرد. بیا برو واسه عمت متاسف باش(با عرض پوزش از عمه دنیز)