آینه‌ خالیست

پرتوهای خورشید از لابه لای پنجره به درون اتاق سرک می‌کشیدند. اولین باریکه ی نور که بر چهره‌ی دخترک فرود آمد، بالشش را محکم تر به آغوش کشید و پلک هایش لرزید. کم‌کم خواب از سرش پرید و چشمان زمردی اش در پناه نور درخشیدند. سر چرخاند و اتاق را برانداز کرد‌. زمزمه کرد «تکراری‌...»

زیادی خسته بود. از تمام چیزهای تکراری اطرافش خسته بود. از طلوع خورشید، نفس کشیدن، آدم‌هایی که می‌شناخت، نسیمی که لابه‌لای شاخه ها می‌وزید، آسمان و شاید هم از زندگی خسته بود‌. دلش هوای یک چیز جدید را کرده بود. حس و حالی متفاوت می‌خواست. اما مگر قرار است به هرچه می‌خواهیم برسیم؟

مدت ها بود میان شاخ و برگ درخت خیال زندگی می‌کرد. جایی که یک‌سری چیزها بوی تازگی می‌دادند. مثلا خورشید از غرب طلوع می‌کرد، دخترک پرنده می‌شد، ابر‌ها رنگی دیگر بودند و نسیم دوری می‌ایستاد و بازی طبیعت را تماشا می‌کرد. لبخندی زد و مروارید های درون دهانش درخشیدند‌. با همان خنده‌ی تکراری از جا بلند شد.

پنجره را باز کرد و عطر زندگی را به خود هدیه کرد. با خود فکر کرد شاید تکراری ها هم زیبا باشند. شاید....

به شمعدانی های دور حوض نگاه کرد. پیچ و تاب امواج آب را احساس کرد. آواز بلبل را شنید و طعم تکراری آن تکراری هارا دوباره چشید. به موهایش دستی کشید. به لطافت ابریشم و به ظرافت بهار، یک تکراری دیگر‌

نگاهش به شیشه ی پنجره افتاد. درون صفحه ی تار شیشه دنبال انعکاس چهره اش گشت‌، اما هیچ نبود...

چیزی در اعماق قلبش لرزید. حس جدیدی بود اسمش چه بود؟ شاید ترس. از پنجره دل کند‌. پاتند کرد سمت آینه. جرات نگاه کردن نداشت. عزمش را جزم کرد و نیم نگاهی به آینه انداخت. آینه خالی بود...

قلبش مانند گنجشک کوچکی می‌تپید. با خود فکر کرد از چه می‌ترسد؟ یادش افتاد گم‌ شدن تصویرش در دل پنجره و آینه تکراری نیست‌. رنگ و بوی دیگری دارد. به چه معنا ؟ یکهو یادش آمد، گم شدن انعکاسش یعنی مرگ...

مرگ بر سرش سایه انداخته بود. بویش را حس می‌کرد. نفسی تازه کرد و با خود اندیشید مگر همین را نمی‌خواست؟ یک غیر تکراری

دوباره به پهنای رخسارش خندید. چشمانش درخشیدند و فهمید تنها غیرتکراری زندگی، مرگ است. ساعت شنی کوچکش را می‌دید. وقت زیادی نمانده بود. قلم و کاغذی برداشت و نوشت و نوشت

آنقدر نوشت که زمان از دستش در رفت. خورشید غروب کرد اما او همچنان می‌نوشت. نمی‌دانست از چه می‌نویسد. شاید از تمام تکراری ها‌، شاید هم از بودن ها و نبودن ها..

و یکهو دیگر چیزی برای نوشتن نداشت. قلم از دستش افتاد. خنده ی کوچکش قهقه شد. نسیم باد شد و خورشید مهتاب شد‌. چشمانش آرام آرام بسته شد و درست وقتی فرشته ی مرگ کنارش ایستاده بود زمزمه کرد « و چه شیرین است تکراری ترین غیرتکراری..»