سفر به ماه ،دروغ یا حقیقت؟

توجیه علمی که برای اهتزاز پرچم در ماه ارائه شده این است که در‌ واقع اهتزازی در کار نیست؛ پرچم فقط زمانی‌ که دو فضانورد در ‌حال فرو بردن میله‌ی آن در سطح ماه بودند، تکان خورده است. ویدئویی نیز که از این صحنه موجود است.در کره‌ی زمین، جو به سرعت چنین نوسانات کوچکی را کند می‌کند، اما در ماه که خبری از اتمسفر نیست،‌ این نوسانات به مدت طولانی‌تری ادامه پیدا می‌کنند. در ضمن، میله‌ی تعبیه‌شده در بالای پرچم از افتادن آن جلوگیری می‌کند.

توجیه علمی که برای نبود ستاره در عکس‌ها ارائه شده است، تأیید می‌کند در سطح ماه، نبود جو، دید فوق‌العاده‌ای از کیهان پرستاره ارائه می‌دهد، اما تمام مدتی که فضانوردان در ماه بودند، روز بوده است. در ‌نتیجه، سطح ماه، فرودگر و خود فضانوردان آنقدر توسط خورشید نورانی شده بودند که نور ضعیف ستارگان در تصاویر قابل‌مشاهده نیست.

در جواب این تئوری گفته می‌شود که خطوط موازی در سطوح سه‌بعدی، بسته به پرسپکتیو، زمانی‌که بر تصویری دوبعدی نشان داده می‌شوند، به نظر می‌رسد در افق به هم می‌رسند، مانند ریل قطار. این واقعیت هم در کره‌ی زمین و هم بر سطح ماه صدق می‌کند. در ضمن، سطح نامسطح حتی با داشتن تنها یک منبع نور مانند خورشید می‌تواند سایه‌هایی در زوایای مختلف ایجاد کند. ترکیب سطح ناهموار ماه و سایه‌های بلند درحالی‌که خورشید در جایگاه پایینی در آسمان قرار داشته است، می‌تواند سایه‌های پیچیده‌ای ایجاد کند.در رد این تئوری همچنین گفته می‌شود در طول حضور فضانوردان در ماه، خورشید الزاماً تنها منبع نور نبود، بلکه فرودگر و لباس فضایی فضانوردان هم از خود نور پخش می‌کرده است.

در جواب این تئوری گفته شده است که تمام عکس‌های ثبت شده توسط فضانوردان، بی‌عیب و نقص نبوده‌اند. در آرشیو ناسا تصاویر بی‌کیفیت و تاری وجود دارد که منتشر نشده‌اند و فقط عکس‌های باکیفیت منتشر شده است. در ضمن، فضانوردان پیش از سفر به ماه، به اندازه‌ی کافی با دوربین‌های هاسلبلاد عکس انداخته بودند. لنزهای زاویه گسترده‌ی این دوربین‌ها، فوکوس کردن و ثبت بخش‌های بیشتری از منظره را ساده‌تر می‌کردند.

در جواب این تئوری گفته می‌شود نیروی گرانش در ماه یک-ششم گرانش زمین است، به همین خاطر فرود آرام بوده و فرودگر به سبکی برگ به سمت پایین رانده شده است. برای فرستادن فرودگر درون مدار هم به نیروی محرکه‌ی زیادی نیاز نبوده است. در ‌نتیجه، همان‌طور که در دریا نمی‌توان هنگام برخورد با کف آن، اثری بر جای گذاشت، فرودگر هم هنگام تماس با سطح ماه به خاطر گرانش بسیار کم، گودالی ایجاد نکرده است. همچنین گفته می‌شود شرایط خلأ مانع از ایجاد گودال هنگام فرود شده و ماژول قمری تنها از یک موتور راکت استفاده می‌کرده که سرعت فرود را تا یک متر بر ثانیه (سرعت راه رفتن) کاهش داده است.

در رد این نظریه این‌طور مطرح شده است که چیزی که شبیه حرف C به نظر می‌رسد، اصلاً روی سنگ قرار ندارد. تصویر این سنگ در ‌واقع از عکس بزرگ‌تری جدا شده و در آن هیچ ردی از حرف C نیست. شاید هنگام کپی گرفتن از عکس، تار مو یا نخی روی دستگاه افتاده و به شکل حرف C چاپ شده است.

در رد این نظریه گفته می‌شود خواص خاک ماه به‌طور قابل‌توجهی با خصوصیات خاک زمینی متفاوت است و ذرات تشکیل‌دهنده‌ی آن لبه‌های تیزی دارد؛ در‌ نتیجه این ذرات حتی بدون رطوبت به هم می‌چسبند و شکل خود را حفظ می‌کنند. فضانوردانی که به ماه رفته بودند، خاک آنجا را به «پودر بچه یا ماسه‌ی مرطوب» تشبیه کرده بودند.همچنین ، رد پاها و سایر نشانه‌ها در سطح زمین به آسانی توسط باد، باران و عواملی دیگر از بین می‌روند؛ اما در سطح ماه که هیچ کدام از این شرایط وجود ندارد، رد پاها بر جا خواهد ماند. مدارگرد شناسایی ماه ناسا که از سال ۲۰۰۹ در‌ حال گردش به دور ماه است

عده‌ ای به شرایط خاصی که سفر به ماه را برای آمریکا به پروژه‌ای حیاتی تبدیل کرده بود، اشاره می‌کنند: رقابت فضایی آمریکا با شوروی که در اکتبر ۱۹۵۷ اولین ماهواره (اسپوتنیک ۱) را به فضا پرتاب کرد و در آوریل ۱۹۶۱، اولین انسان‌ (یوری گاگارین) را به فضا فرستاد، مقامات آمریکا را نگران کرده بود. به همین خاطر ناسا از دولت بودجه‌ی لازم را (حدود ۲۵٫۸ میلیارد دلار که با دلار امروز، حدود ۲۶۴ میلیارد است) برای پروژه‌ی فرستان انسان به ماه دریافت کرد. سهم ناسا از بودجه‌ی فدرال در اواسط دهه‌ی ۱۹۶۰، حدود ۴٫۵ درصد بود که ده برابر بیشتر از بودجه‌ی امروزی ناسا است. اینکه چرا انسان بعد از پروژه‌ی آپولو دیگر به ماه فرستاده نشد به این خاطر است که آمریکا دیگر دلیلی برای اثبات برتری فضایی خود نمی‌بیند.

به‌گفته‌ی مؤسسه‌ی فیزیک لندن، ناسا نیز این نگرانی را داشت و به همین خاطر فضاپیمای آپولو را با پوششی آلومینیومی و محافظ در‌ برابر تشعشع وان‌آلن ساخت و مسیری را از زمین به ماه انتخاب کرد که کمترین مجاورت را با این کمربند داشته باشد. ۹ فضانوردی که طی مأموریت‌های آپولو به ماه رفته بودند، به‌طور میانگین در‌ معرض ۰٫۴۶ راد تشعشع هسته‌ای قرار گرفته بودند که از کارگران نیروگاه‌های هسته‌ای کمتر، اما ۱۰ برابر بیشتر از میزانی است که افرادی که با دستگاه‌های ایکس ری و رادیوتراپی کار می‌کنند، در ‌معرض آن هستند.