اخرین کریسمس

از همسرم پرسیدم"هی، هنوز آماده نشدی؟" او به من پشت کرد... چرا آماده شدن خانوما همیشه انقد طول میکشه... اون گفت دیگه داره تموم میشه" من نمی توانم صبر کنم! اون گفت ما عجله نداریم... البته اون درست میگه، اما من آدم بی حوصلی هستم، خیلی تلاش کردم اما نتونستم این اخلاقم رو تغییر بدم... امروز تقریباً سال نو است تمام دنیا مشغول است...

سیگاری از جیبم در آوردم و روشنش کردم.  " بهش گفتم اگر ناگهان مامان و بابات بیان را غافلگیر میشیم باید زودتر آماده بشیم..." اون گفت"نگران نباش تا رسیدن اونا آماده ایم آنها با دیدن چهره فرزندمان شروع به لبخند زدن می کنند..." و به پسرم که کنارمان دراز کشیده بود نگاه کرد... "خوب، آماده ای؟ اوه صبر کن." "ها؟ باز چه مشکلی پیش اومده؟"  "ببین، این... این اینجا." همسرم به گردنم اشاره کرد و من آن را لمس کردم. "آخ، یادم رفت." "نه عب نداره یکم بی حوصله ای برای همینه شما ...

همسرم به طور نامفهومی زمزمه کرد که انگار با خودش صحبت می کند"دوستت دارم." "چرا حالا، یکدفعه؟"  "بیا، ما زن و شوهر هستیم... نیازی به خجالت نیست." به پایین نگاه کرد و من نمی توانستم صورتش را ببینم، اما به نظر می رسید سرخ شده بود...

  "خب... دوستت دارم."  انگار سال ها بود که حرف عاشقانه ای بهم نزده بودیم... کمی خجالت میکشید... دستش را گرفتم.. "خب حالا بریم؟" "آره." و ضربه ای محکم زیر چهارپایه هایمان زدم...:)