آن سوی ستاره ها...

آن سوی ستاره ها را که بگیریم و برویم ، کمی دورتر از تاریکی ، شاید در سیاره کوچکی گلی قرمز را ببينيم که در زیر ظرفی بلورین زندگی میکند و همچون یاقوتی قرمز رنگش را به رخ میکشد . این صحنه برایتان آشنا نیست؟! شاید این گل ، همان گله شازده کوچولوست ! همان گلی که اگر در میان یک گلستان گل هم بود میشد آن را شناخت...

گلی که مال تو باشد ، اگر کیلومتر ها دورتر هم باشد ، بویش به مشام میرسد . اگر برگی از او کم شود ، دلت میلرزد . اگر حشره مزاحمی موجب آزارش شود ، وجودت را خشم میگیرد . اگر در باد و باران ریشه اش شل شود ، دلهره تمامت را پر میکند . خلاصه از دیار باغبانی با من حرف نزنید که آزرده خاطرم...

حال که میان انبوه گل ها نشسته ام ، مینویسم . مینویسم تا شاید بخوانی... گل های اینجا عجیبند... هیچکدام همانند تو در این باغچه که نامش را قلب میگویند جای نگرفته . به گل های اینجا که می نگری ، خارهایشان آدم را میترساند . گویی چون شمشیری برنده ، آماده حمله هستند . بی انصافی است که اگر بگویم تو خار نداشتی ، چرا داشتی ولی خار های تو با دیگر گل ها فرق دارد...

اکنون که راه سیاره‌ات را گم کرده ام ، افسوس میخورم... زیرا نمیدانم که آیا ریشه هایت در مه و طوفان قوی اند؟! در باد و باران چطور؟! آیا حشره ای مزاحم در حال آسیب زدن به توست؟! آیا گلبرگی از تو پژمرده و سر به زمین نهاده؟! گهگاهی فکر میکنم باغبان تازه ای پیدا کرده ای ، البته خوشحال میشوم که گلم در سیاره‌اش تنها نمانده...اما لحظاتی هم هست که اشک میریزم تا شاید این قطره ها بتوانند راه سیاره ای در آن سوی ستاره ها را نشانم دهند))