همه چیز راجب کاخ الحمرا

این مجموعه در سال ۱۲۳۸ توسط محمد اول بن الاحمر، اولین امیر دودمان نصریان و بنیانگذار امارت غرناطه، آخرین ایالت مسلمان اندلس، آغاز شد. این بنا بر روی تپه سابیکا، برآمدگی سیرا نوادا که محل قلعه‌های قبلی و کاخ قرن یازدهمی ساموئل ابن نغریله بود، ساخته شد.بعدها حاکمان نصری به‌طور مداوم ایم محوطه را تغییر دادند. مهم‌ترین ساخت و ساز که بیشتر به کاخ‌های سلطنتی ویژگی امروزی آن‌ها را بخشید، در قرن چهاردهم در زمان سلطنت یوسف اول و محمد پنجم صورت گرفت. پس از پایان ریکونکیستا مسیحی یا بازپس‌گیری اندلس در سال ۱۴۹۲، این مکان به کاخ سلطنتی فردیناند و ایزابل تبدیل شد (جایی که کریستف کلمب برای سفر خود تأییدیه سلطنتی دریافت کرد) و کاخ‌ها تا حدی تغییر یافتند.

در سال ۱۵۲۶، کارل پنجم یک کاخ جدید به سبک رنسانس را در کنار قصرهای نصری سفارش داد، اما در اوایل قرن هفدهم ناتمام رها شد. الحمرا پس از قرن‌ها که در معرض خرابی قرار داشت و ساختمان‌های آن توسط افرادی برای سکونت اشغال شده بود، پس از شکست ناپلئون اول، که نیروهایش بخش‌هایی از محوطه را ویران کردند، دوباره کشف شد. کسانی که دوباره متوجه این بنا شدند ابتدا روشنفکران بریتانیایی و سپس دیگر مسافران رمانتیک آمریکایی و شمال اروپا بودند. تأثیرگذارترین آنها واشینگتن ایروینگ بود که یا نگارش داستان‌های الحمرا (۱۸۳۲) توجه بین‌المللی را به این بنا جلب کرد. الحمرا یکی از اولین بناهای اسلامی بود که مورد مطالعه علمی مدرن قرار گرفت و از قرن نوزدهم بارها مرمت شده‌است. این مجموعه در حال حاضر یکی از جاذبه‌های توریستی مهم اسپانیا و یک سایت میراث جهانی یونسکو است.

در دوران نصری، الحمرا شهری مستقل و جدا از بقیه گرانادا بود. این شهر شامل اکثر امکانات یک شهر مسلمان مانند مسجد جامع، حمام عمومی، جاده‌ها، خانه‌ها، کارگاه‌های صنعتگران، یک کارخانه چرم‌سازی و یک سیستم آبرسانی پیشرفته بود. این مجموعه به‌عنوان یک شهر سلطنتی و ارگ، دست‌کم شامل شش کاخ بزرگ بود که اکثر آنها در امتداد لبه شمالی قرار داشته و منظرهایی رو به محله آلبایثین دارند.معروف‌ترین و حفظ‌شده‌ترین آن‌ها عبارتند از مشور کاخ کومارس کاخ یا حیاط شیران و کاخ پرتال که امروزه جاذبه اصلی بازدیدکنندگان مجموعه را تشکیل می‌دهند. کاخ‌های دیگر از منابع تاریخی و از کاوش‌های مدرن شناخته شده‌است.در نوک غربی الحمرا، قلعه آلکازابا قرار دارد. چندین برج کوچکتر و دروازه‌های مستحکم نیز در امتداد دیوارهای الحمرا قرار دارند. خارج از دیوارهای الحمرا و در نزدیکی شرق، ژنرالیف، یکی از املاک یلاقی دودمان ناصری سابق و کاخ تابستانی قرار دارد که با باغ‌های تاریخی و باغ‌های امروزی همراه است.

معماری کاخ‌های نصری نشان‌دهنده سنت معماری موری است که در سده‌های گذشته توسعه یافته‌است. ویژگی آن مانند اغلب شیوه‌های معماری اسلامی استفاده از حیاط به عنوان فضای مرکزی و محوری است که تالارها و اتاق‌های دیگر در اطراف آن سازماندهی می‌شدند.حیاط‌ها معمولاً دارای آب‌نماهایی در مرکز خود بودند، مانند استخر بازتاب یا فواره. تزیینات در داخل بنا متمرکز بوده و عمدتاً با موزاییک کاشی در دیوارهای پایینی و گچ‌بری در دیوارهای بالایی اجرا می‌شد. نقوش هندسی، نقوش گیاهی و کتیبه‌های عربی از انواع اصلی نقوش تزئینی بودند. علاوه بر این، حجم‌های مقرنس، برای ویژگی‌های سه‌بعدی مانند سقف‌های طاق‌دار استفاده می‌شد.

احتمالاً در قرن نهم دژ یا ارگی بر روی تپه سابیکا مربوط به دوره ویزیگوتیک وجود داشته‌است. اولین اشاره به قله الحمراء در جریان نبردهای اعراب و مولدان در زمان حکومت عبدالله بن محمد بود. بر اساس اسناد به جا مانده از آن دوران، قلعه الحمراء بسیار کوچک بوده و دیوارهای آن قادر به بازدارندگی ارتشی که قصد فتح آن را داشته، نبوده‌است. چنان‌که در شعری از ابن حیان به‌این موضوع اشاره شده‌است.

ساختمان این کاخ در دوران بازپس‌گیری حکومت از مسلمین توسط پادشاهان مسیحی آغاز شد. ساموئل هانگید که در عربی اسماعیل بن نگریلا نامیده می‌شود مدیر یهودیان بود که کاخ خود را بر روی تپه سابیکا، احتمالاً در محل کاخ‌های کنونی ساخت، اگرچه چیزی از آن باقی نمانده‌است. بنا بر گزارش‌ها شامل باغ‌ها و آب‌نماهایی بود.

پیشینه اصل بنای الحمرا به سده ۱۳ برمی‌گردد، اما در واقع الحمرا مجموعه‌ای از چندین قصر است که هر حاکم، ویژه به خود بنا کرده‌است. ایده اصلی موجود در چند ساختمان این مجموعه، کوشش‌هایی برای به وجود آوردن بهشت بر روی زمین بوده‌است.