حقایق جالب انیمیشن ها

نسخه ی چینی انیمیشن «دیو و دلبر» جکی چان صداپیشگی شخصیت دیو را برعهده داشت. او برای انجام دوبله ی این انیمیشن به آموزش موسیقی نیز نیاز پیدا کرد که برای این منظور در یک مدرسه ی اپرا آموزش دید. چان چند آهنگ در این انیمیشن اجرا کرد که مشهورترین آن ها قطعه ی «دیو و دلبر» بود که در نسخه ی اصلی توسط سلین دیون و پیبو برایسون اجرا شده است.

نسخه ی اصلی داستان «شیر شاه» (The Lion King) با آنچه در انیمیشن دیدیم متفاوت بود. داستان نسخه ی اصلی حول محور رقابت میان شیرها و میمون های بابون بود. اسکار در آنجا هم ضدقهرمان داستان بود اما نه یک شیر، بلکه یک میمون بابون بود. رافیکی نیز یک یوزپلنگ بود. سیمبا قلمرو سلطنت را ترک نمی کرد اما به دلیل رفتارهای اسکار به یک شخصیت تن پرور، ولنگار و وحشتناک بدل می شد، به همین دلیل ممکن بود بعد از پایان نوجوانی، از سلطنت کنار گذاشته شود.

سکانس اسپاگتی خوردن شخصیت های اصلی انیمیشن «بانو و ولگرد» (Lady and the Tramp) حالا یکی از مشهورترین سکانس های تاریخ سینما است. اما والت دیزنی مخالف قرارگیری این صحنه در انیمیشن بود. او گرچه می خواست شخصیت های «بانو و ولگرد» حالت انسانی داشته باشند اما معتقد بود سر زدن چنین رفتاری از سگ ها غیر قابل باور بود، چرا که سگ ها هرگز به شکل مؤدبانه غذای خود را با یکدیگر شریک نمی شوند. در نهایت یکی از انیماتورهای کار، فرانکلین توماس با ترسیم یک پیش طرح از این سکانس توانست رضایت دیزنی را جلب کند.

شخصیت السا در انیمیشن «یخ زده» (Frozen) در ابتدا با الهام از ایمی واینهاوس طراحی شده بود، خواننده ی مشهور و موفق انگلیسی که در اوج جوانی از دنیا رفت. در مراحل اولیه ی تولید این انیمیشن، السا موهایی تیره و چشمانی درشت داشت. به گفته ی کلر کین، یکی از طراحان این شخصیت، او السا را با صدایی عمیق و پراحساس و نوسانات خلقی شدید مجسم کرده بود. این شخصیت بعداً دستخوش تغییراتی شد، اما ظاهر پرشور السا و چشمان بزرگش سر جای خود باقی ماند.

یکی از اهداف انیماتورهای انیمیشن «گیسو کمند» (Tangled) در خصوص طراحی موهای شخصیت راپونزل ایجاد حالتی شبیه به نقاشی های رنگ روغن بود. آن ها به دنبال یک واقع گرایی عکس وار نبودند، بلکه می خواستند موهای راپونزل زیبا به نظر برسد. به همین دلیل برای خلق موهای راپونزل، نقاشی های ژان اونوره فراگونار، هنرمند فرانسوی را الگو قرار دادند.

در انتهای فیلم اول «عصر یخبندان» (Ice Age) سکانسی هست که در آن دیه گو با چند ببر دیگر می جنگد. او زخمی می شود و در حالی که باقی شخصیت ها از زنده ماندنش قطع امید کرده اند، او چشمان خود را باز می کند و با دوستانش صحبت می کند.