منریسم

منریسم یا شیوه گرایی یک جنبش هنری می باشد که در دوران رنسانس متاخر از سال ۱۵۲۰ آغاز شد و تا دوران آغازین سبک باروک در سالهای ۱۵۹۰ ادامه یافتن این جنبش هنری از فلورانس و رم آغازین آغاز گشت و به سرتاسر ایتالیا معروف شد. سپس به اروپای مرکزی و شمالی نیز سرایت کرد اما عبارت منریسم بار اول توسط لویجی لانزی باستان شناس ایتالیایی قرن هجدهم مورد استفاده قرار گرفت. وی به قصد نام بردن از هنرمندان قرن شانزدهم که از اساتید قدیمی ترنسانس تقلید میکردند این عبارت را مورد استفاده قرار داد.

منریسم از ایده آل گرایی و طبیعت گرایی اساتید رنسانس مانند لئوناردو داوینچی میکل آنجلو و رافائل الهام گرفت و پایه و اساس مکتب هنری خود را تشکیل داد در به تصویر کشیدن بدن انسان استانداردهایی توسط میکل آنجلو پایه گذاری شد و از نظر زیبایی شناسی و ایده آل گرایی نیز سبک رافائل بسیار مورد توجه قرار گرفت اما در نظر هنرمندان منریسم علاوه بر دو فاکتور ذکر شده مفهوم درونی فیگور نیز از اهمیت بالایی برخوردار میباشد. مشکلاتی که این هنرمندان با آن دست به گریبان شدند به تصویر کشیدن بیش از حد پیچیدگی های بدن بود که در برخی موارد باعث خشک شدن اثر هنری و مصنوعی به نظر رسیدن آن می شد.

هنرمندان منریسم به طور آگاهانه و عمدی دست به اغراق و وسواس تکنیکی بسیار در آثار خود می زدند و بسیاری از آثار آنها به صورت افراطی تمایل به نمایش شکوه و عظمت فیگور و کاراکتر به نمایش درآمده در اثر هنری را داشتند. در سبک منریسم فیگورها بسیار زیبا و ظریف بوده اما در عین حال دارای پایین تنه بلند و کشیده نیز میباشند. معمولا سر قدری از حد طبیعی کوچکتر کشیده میشود اجزای صورت از سبکی منحصر به فرد برخوردارند از سویی دیگر پوزها و ژست های فیگورها در حالتی بسیار رسمی و در برخی مواقع بسیار پیچیده و سخت به نظر می رسند. برعکس بک گراندهای دوران رنسانس متاخر که دارای عمق و پرسپکیوهای خطی با جزییات بودند در سبک منریسم بک گراند اثر تقریبا تخت و تیره می باشد. بنابراین گاهاً فیگور به عنوان یک عنصر دکوراتیو در نظر گرفته شده و به طور کل استیلای بسیار قدرتمندی را بر صحنه اثر هنری به نمایش میگذارد. این سبک نقاشی در عین مفهوم گرایی بسیار فرم گرا نیز می باشد. منریستها پیوسته در پی ارتقای حالات فیگور با اغراق و تاکید هستند.

این امر محدودیتهای نسبتا زیادی را برای هنرمند فعال در این عرصه به ارمغان خواهد آورد. نتیجه این گرایشات منجر به خلق فضایی نسبتا عجیب می گردد. در این فضا عناصر اثر دچار در هم پیچیدگی شده و بعضا رنگها غیر طبیعی به نظر می آیند. بعلاوه مقیاسهای موضوعات در اثر هنری گاها از حالت طبیعی دور می شوند. در این فضا برخی مواقع عناصر کلاسیک و آنتیک با موضوعات خیالی در هم آمیخته و فضایی گروتسک گونه را خلق می نمایند. نشانه های سبک منریسم قبلا در آثار رافائل خصوصا در آثار خلق شده در رم در سالهای ۱۵۱۷ تا ۱۵۲۰ به چشم می خورند در سالهای ۱۵۱۵ تا ۱۵۲۴ دو نقاش فلورانسی به نامهای «روسو فیورنتینو» و پونتورومئو مرزهای هنر کلاسیک و رنسانسی را شکستند و نقاشی سبک رنسانس را با احساسات و گرایشات مذهبی خود در هم آمیختند . .