?Story

پاییز فصل مورد علاقه رایان بود. مثل سیل باران می‌بارد و هوا خیلی سرده اما داخل ساختمان موسسه گرمه و سکوت برقرار است و صدای برخورد قطرات باران به پنجره سکوت را میشکند . رایان گولدن 22 ساله از آسانسور طبقه آخر پیاده شد و به سمت دفتر رییسش حرکت کرد. در زد و وارد شد ،با رییس هم سن خودش رو به رو شد ، ویلیام جانسون. ویلیام نیشخندی زد و گفت:« ماموریت جدید !» رایان هم متقابلاً لبخند زد ویلیام ادامه داد:« مایکل دزد معروف آثار هنری همون که کسی تا به حال چهره اش را ندیده نقاشی تازه کشف شده در فرانسه رو دزدید . تو باید به فرانسه بری و وارد هتلی بشی که مایکل در اون اقامت داره اما یکی از قوانین این هتل یکم عجیبه ، مهمان های این هتل... خب در واقع... کاپل هستن.» لبخند رایان محو شد:« پس باید با یک دختر وارد هتل بشم؟» ویلیام خنده ای عصبی کرد :« نه. فکر کنم خودت متوجه بشی نه؟ تو باید با ریکی پارکر بری.»

رایان کل طول کافه تریا موسسه را 20 بار طی کرد و سعی کرد دختر های در حال کشیدن جیغ های خفه و پچ پچ کردن ها رو نادیده بگیره. با خودش کلنجار رفت :« ریکی؟اون عوضی ؟ کله خاکستری بی خاصیت؟ چرا من؟ چرا اون ؟ آخه.....» در همین حین ریکی وارد کافه شد و همراهش موجی از دختر ها در حال جیغ زدن دنبالش .ریکی نیشخندی بر لب داشت که اعصاب رایان را خرد کرد. رایان در فکر کاپل بودن با ریکی رو از سرش بیرون کرد و سعی کرد خون سرد به نظر به رسد چون ریکی قرار بود از این فرصت به خوبی استفاده کند و اذیتش کند. ریکی در حالی که به رایان نزدیک میشد به خودش ، رایان و دختر های پشت سرش فحش داد شاید از رایان بدش میاد اما در عین حال شاید دوستش داشت. نه! ریکی مطمئن بود که از رایان متنفر است. دختر های پشت رایان و ریکی از دیدن این دو کنار هم کف کافه در حال تشنج کردن بودند

روز بعد در راه فرودگاه در ماشین ریکی و رایان روی صندلی عقب نشسته بودند و با نفرت همدیگر را نگاه میکردند وقتی سوار هواپیما شدند به سمت ایتالیا زادگاه ریکی برای انجام کار های اداری هتل و غیره .صندلی های آنها کنار هم بود رایان استایل ست داشت کتونی ، شلوار و هودی مشکی برند دیور که کاملا با هدفون مشکی اش با امضای خود اولیویا رودریگز هم خونی داشت موهای تا سرشانه خود را هم بسته بود. ریکی هم متقابلاً کتونی،شلوار و هودی شنل سرمه ای پوشیده بود و هدفون سرمه ای با امضای خود دوآ لیپا و صد البته گوشواره و گردنبند ست ماه و ستاره. در کل راه هیچ حرفی رد و بدل نشد و فقط کلمات زیر لبی بود که همه خطاب به ویلیام بود . رایان از فرصت استفاده کرد و در دفترش چهره های مختلف کشید و ریکی لیریک آهنگ هارا با خط تحریری می نوشت. در ایتالیا رایان در هتل و ریکی در خانه اش بود. خوشبختانه با پارتی بازی پدر ریکی کارهای اداری به سرعت گذشت و آنها راهی فرانسه شدند!

آنها وقتی پا به فرودگاه فرانسه گذاشتند با جیغ و فریاد دختر های حاضر رو به رو شدند. افراد با چشمانی گشاد و دهانی باز به این دو پسر خوش چهره و خوش تیپ قد بلند زل زده بودند و گاهی عکس می گرفتند وقتی وارد هتل شدند. این وضع دامه داشت مسئول پذیرش از آنها شناسنامه و پاسپورت خواست و در آخر گفت:«خب رایان گولدن و ریکی پارکر نسبت شما به هم چیه؟» رایان بهت زده به ریکی نگاه کرد به اینجا فکر نکرده بود اما ریکی در کمال تعجب کاملا خونسرد بود رو به مسئول پذیرش گفت:« خب در واقع ..... ما...ما.. کاپل هستیم .» مسئول پذیرش سعی در مخفی کردن تعجبش داشت اما موفق نشد گفت:« اتاق 403 طبقه آخر.» وقتی وارد آسانسور شدند خالی بود اما در بین طبقات با انبوه جمعیت رو به رو شدند و کم کم به هم دیگر نزدیک شدند به علت تفاوت قد 10 سانتی ریکی و رایان - رایان 190 و ریکی 180- ریکی محکم به رایان خورد و سرش روی ترقوه رایان قرار گرفت در این بین با خودش فکر کرد :« جدی دارم دیوانه میشم چطور میتونه با اینکه این همه باهاش بدم و باهاش بحث میکنم اینقدر خوب باشه؟» سرش رو به طرفین تکان داد و به فضای آسانسور برگشت چقدر فکر کرده بود ؟ آسانسور خالی بود اما ریکی همچنان به رایان چسبیده بود ریکی رایان را هل داد و خودش عقب رفت رایان لبخندی زد که ریکی آن را ندید