تقارن پارت²

(چون این یه حرف ارزشمنده. انتظار داشتی بگم سحر آمیز؟ اما نه فقط توی فیلم ها این چیز ممکنه.) بعد در حالی که چراغ قوه را به سمت صورت خودش گرفته بود و نور همچون خورشید به صورتش می تابید حرف های به نظر ترسناکی زد. ریوا کمی به او زل زد و با خود گفت:(( شاید بخاطر مصرف نوشیدنی های الکلی باشه.)) و به زمین خیره شد. پس از آنکه نشست؛ چشمانش را آرام بست و به مادرش فکر کرد. او آشپز ماهری بود. مهربان و گرم صحبت می کرد و همیشه چهره ی شادابی داشت. ریوا با اینکه پسر بود ولی دوست داشت مثل مادرش باشد. هر چند که در روستای آنها این جور دسته از افراد،مسخره می شدند ولی ریوا چند غذا را از مادرش یاد گرفت و به او قول داد که وقتی به شهر رفت یک روز بزرگترین آشپز جهان شود.

شاید همه چیز مزخرف پیش می رفت. دو روز بعد از اینکه به شهر آمده بود. پستچی با حالتی دم زده و بی اعتماد نامه را به او داد. نامه بیشتر از دو برگه بود و ریوا فهمید نامه را خاله ی بزرگ‌ترش نوشته. نامه با دست خطی کج و معوج و بزرگ نوشته شده بود. ریوا همان لحظه دلش برای خط مادرش تنگ شد و گوشه چشمی گریه کرد. نامه را باز کرد و چشمانش را ریز کرد تا اینکه نامه واضح شد.

(( خواهر زاده ی عزیزم. ریوا! افسوس که توان گفتن و فهماندن ندارم و نزد تو و مادرت شرمنده ام؛ مرا اقیانوسی از شرمندگی گرفته و اکنون نمی دانم چطور حرف دلم را به تو بگویم. خودت میدانی که چقدر برای مادرت و البته من عزیزی. من تو را از صمیم قلبم دوست دارم و از خداوند متعال خواستارم که تو را به موفقیت نزدیک سازد. اکنون زبانم قاصر است و حرفی که می خواهم بگویم را نمیتوانم روی نامه بنویسم...

اما می نویسم و تو را از جهل نجات می دهم. با اینکه میدانم پریشان خاطر می شوی ولی باید بگویم تا قلبم آرام بگیرد. مادرت... مادرت زنی آراسته و زیبا بود. مهربان و خوش رفتار بود و در سخت ترین شرایط به خانواده اش خدمت می کرد. ریوا لحظه ای نامه را تا کرد و به روبرو که میدانی بود از مردم و یک حوض وسط آن که آب از آن فواره می کرد گفت:(( خدمت میکرد؟ چه اتفاقی برای مادرم افتاده؟)) بعد دوباره با چشمان بهت زده ادامه ی نامه را خواند:(( او تمام عمرش را صرف تربیت و پرورش تو کرد و اکنون ای خواهر زاده ای عزیزم. برایت متاسفم چرا که در گذشت مادرت تو را سخت پریشان خواهد کرد. ولی او بهترین کسی بود که تو داشتی...

او ۲ روز پیش در حال رفتن به کلیسا سکته ی قلبی کرد یعنی این طور که آقای پارواروف می گفت ولی ما برای او مراسمی سنگین و آرام گرفتیم و او همیشه در یاد و خاطرات می ماند.به خاطر داشته باش مادرت همیشه دوستت داشته. به امید دیدار ریوا جان!))

همیشه همه چیز غیر منتظره و غیر منطقی به نظر می رسید. ریوا همیشه از حادثه های غیر منتظره متنفر بود همان طور که از بوی خفقان میخانه بدش می آمد. او به روستا باز گشت و مستقیم به خانه رفت. خانه هنوز بوی نو میداد. مرتب و تمیز بود و همه ی وسایل بودند به غیر از چتر مادر و کلاه مخملی آبی اش. روی زمین نشست و آرام گریه کرد. چند لحظه بعد،خاله اش را پشت سرش دید که آرام ناله می کرد و به خود دلداری می داد:(( او روحش شاد و پر آرامش خواهد بود. او بهترین خواهر دنیا بود!)) و ناگهان ریوا پرید بغل خاله ی چاقش و او را دلسوزانه در آغوش گرفت...