اندکی شعر از حافظ

بیا تا گل برافشانیم و می در ساغر اندازیم فلک را سقف بشکافیم و طرحی نو در بر اندازیم

اگر غم لشکر انگیزد که خون عاشقان ریزد من و ساقی به هم تازیم و بنیادش بر اندازیم

شراب ارغوانی را گلاب اندر قدح ریزیم نسیم عطر گردان زا شکر در مجمر اندازیم

چو در دست است رودی خوش بزن مطربا سرودی خوش

که دست افشان غزل خوانیم و پاکوبان سر اندازیم

صبا خاک وجود ما بدان عالیجناب انداز بود کان شاه خوبان را نظر در منظر اندازیم

یکی از عقل میبافد یکی طامات میبافد بیا کاین داوری ها را به پیش داور اندازیم

سخندانی و خوشخوانی نمی ورزند در شیراز. بیا خافظ که خود را به ملکی دیگر اندازیم.