آریوبرزن:)

چواسکندرآمد به ملک کیان /یکی گُرد فرمانده قهرمان به ایرانیان داد درس وطن/ در این ره گذشت از سروجان وتن که فرزند نام آور میهن است /مر آن شیردل آریو برزن است چو اسکندر آهنگ ایران نمود/ همه آگهان را هراسان نمود...

جهانگستری فکر وسودای او /جهانگیری اندیشه و رای او چو موج شتابنده میراند پیش/ بشد کار دارا به سختی پریش سر انجام, دارا در آمد زپا / از این بار شد پشت ایران دو تا بسی شهرها را سکندر گشود/ به جز پارس, چون راه دشوار بود

گذرگاه او تنگه ای بود تنگ /دو سویش همه صخره و کوه و سنگ همه سنگها بود ره ناپذیر/ همه صخره هایش کهنسال و پیر در آن تنگه سردار ایران سپاه/ بر اسکندر و لشکرش بست راه چو کوهی سر افراشت بر آسمان/ که تا ره بود بسته بر دشمنان

پس از روزها پایداری و جنگ /پس از هفته ها کارزار و درنگ سکندر نیارست از آن ره گذشت/ بکارش فرو ماند و درمانده گشت سر انجام فکری سکندر نمود /پی چاره تدبیر دیگر نمود بگفتا به سردار ایران سپاه /که بگذر ز پیکار و بگشای راه...

ببخشم تو را بر همه مهتری/ از این پس تو سردار اسکندری ولی آریو برزن پاکدل /پی پاس این خاک و این آب و گل به اسکندر از خشم پاسخ نداد/ چو کوهی فراروی او ایستاد سرانجام نابخرد گمرهی/ به دشمن نشان داد, دیگر رهی...

چو اسکندر از تنگه آمد فراز/ ز نو آریو برزن چاره ساز گران پاتر از صخره های بلند /بپا ایستاد اندر آن, تنگ بند بدین گونه ره بر سکندر ببست/ بر او آشکار و مسلم شکست بدانست جز مرگ در پیش نیست /ورا تا عدم یک قدم بیش نیست...

چو نزدیک شد لحظه واپسین/ به میدان آورد گفت این چنین: ((بدان ای سکندر پس از مرگ من/ پس از ریزش آخرین برگ من توانی گشایی در پارس را /نهی بر سرت افسر پارس را به تخت جم و کاخ شاهنشهان/ قدم چون نهی با دگر همرهان

مبادا شوی غره از خویشتن/ که ایران بسی پرورد همچو من)) چو اسکندر این جانفشانی بدید/ سرانگشت حیرت به دندان گزید به آهستگی گفت با خویشتن /که اینست مفهوم عشق وطن اگر چند آن آریا مرد گرد /پی پاس ایران زمین, جان سپرد ولی داد درسی به ایرانیان/ که در راه ایران چه سهل است جان:)))