-باتلاق-

در واپسین لحظه به لحظه ی زندگیه تاریکم قدم برمیدارم.... هر قدم به سمت نور روبه رویم حرکت میکنم اما! اما نمیدانم چرا هر بار بیشتر و بیشتر در باتلاق فرو میروم... در تکاپو هستم خودم را از آن باتلاق سرد و تاریک بیرون بکشم ولی بیشتر درونش فرو میروم.....

اینبار تصمیم گرفته ام خودم با آن روبه رو شوم از آن قرار نخواهم کرد اینبار نه!، میجنگم برای زندگی یا زندگی میکنم یا میمیرم برای همیشه...:) قدم هایم تندتر میشود به خودم می آیم میبینم تا شانه در باتلاق زندگیم فرو رفته ام.... نتوانسته ام نشد که خودم را نجات بدهم!!

ادم باید گاهی باختن را قبول کند و همچنین مرگ را..... من قبولش کردم من جنگیدم و شکست خوردم اکنون که به خودم نگاه میکنم چیزی جز یک موجود که تا سرش در باتلاق سیاهی است که خودش برای خودش ساخته گیر افتاد است نمیبینم:(: ولی من قبول کردم هر انچه که میخواستم و نشد خودم را افکار و احساساتم را!!

وقتش رسیده است.... برای اخرین بار اجازه میدهم خاطرات زندگی سیاه و سفیدم یا شاید بهتر است بگویم زندگی خاکستریم روی ذهنم رد پایی بگذارند و دور شوند بروند برای همیشه...:] روزهایی که از ته دلم خوشحال بوده ام روزهایی که میخندیدم و گریه میکردم مانند نوری درخشان از جلوی چشمانم رد میشوند..♡

وقتش رسیده است تا زندگیم را به دنیا بسپارم کاش همانگونه که از من مراقبت میکرد از زندگیم نکند کوله بارم را جمع میکنم تا بروم...... برای همیشه.... برای همیشه...:] جسمم گیر افتاده است اما روحم فرسخ ها دورتر از من منتطرم است من به روحم میپیوندم!! چشمانم را میبندم پلک هایم روی هم قفل میشوند تا ابد تا ابد.....♡:]