لونا و اژدهای نگهبان پارت ۱

آخیل‌لس(achilles)، جادوگر شهر با عجله مشغول بالا رفتن از پله‌ها بود و از نگرانی با خودش تند تند صحبت میکرد. به اتاق پادشاه رسید و بدون اجازه گرفتن فوری در را باز کرد و وارد شد. همه در تراس اتاق پادشاه جمع بودند و با نگرانی به آسمانی که وسط روز طوفانی و تاریک شده بود و گهگاهی صاعقه‌های مهیبی میزد نگاه میکردند. پادشاه با دیدن آخیل‌لس با نگرانی به سمت او رفت و پرسید:آخیل‌لس...چی شده؟پس اژدهای نگهبان کجاست؟. در همین لحظه فرمانده‌ی گارد سلطنتی با دستمال سفیدی در دستش که انگار چیزی داخل آن بود با عجله وارد اتاق شد و گفت:عالیجناب اژدهای نگهبان اینجاست.

فرمانده دستمال را باز کرد و همه با تعجب به چیزی که داخل دستمال بود خیره شدند، موجود کوچکی داخل آن خوابیده بود. پادشاه با حیرت گفت:این اژدهای نگهبانه؟ چه اتفاقی براش افتاده؟ آخیل‌لسِ پیر نفسش را به بیرون فوت کرد و گفت:میدونستم که بالاخره این اتفاق می‌افته!. پادشاه از او پرسید:منظورت چیه؟ از چی حرف میزنی؟. ناگهان صدای قهقه‌ی شیطانی‌ای همه‌جا را فرا گرفت و ابری به شکل یک سر بزرگ، درست مقابل تراس ظاهر شد. همه بلافاصله صاحب آن سر را شناختند، او سرپنت(serpent) بود. پلیدترین و شرورترین کسی که تا به حال در تمام سرزمین جادویی وجود داشته.

سرپنت شروع به صحبت کرد و گفت:آخیل‌لس، چقد خوشحالم که دوباره میبینمت، حتما تا الان فکر میکردی که من مُردَم. آخیل‌لس:سرپنت؟ تو چطور هنوز زنده‌ای؟ سرپنت:آخیل‌لس تو اونقدر احمقی که نفهمیدی برای کشتن من باید شیشه‌ی عمر منو بشکنی، و حالا من زنده‌ام، و باید بگم که...الماس اژدها پیش منه. آخیل‌لس با وحشت زیر لب گفت:شیشه‌ی عمر؟ او باور نمیکرد که تمام ترس‌هایش امروز به واقعیت پیوسته باشند. سرپنت:و مطمئن باش که انتقاممو ازت میگیرم، کاری میکنم که از به دنیا اومدنت پشیمون بشی آخیل‌لس. بعد از گفتن این حرف سر ابری به همان سرعتی که ظاهر شده بود ناپدید شد.

پادشاه در حالی که ترس در چهره‌اش موج میزد به آخیل‌لس گفت:حالا باید چیکار کنیم؟ آخیل‌لس:دیگه وقتشه به لونا خبر بدم. پادشاه با تعجب پرسید:جادوگرِ بزرگ انگار امروز حالت خوب نیست، چرا امروز همه‌ی حرفاتو نصفه و نیمه میزنی؟ کامل حرفتو بزن ببینم چه فکری داری. آخیل‌لس گفت:به من اعتماد کنید و سپس به سمت تراس رفت و دستایش را روی نرده‌های تراس گذاشت و با نگرانی به شهر لومیناس که حالا در تاریکی و طوفان به سر میبرد خیره شد...

هم اکنون در دنیای انسان‌ها: لونا(luna) در حال آماده شدن برای رفتن به مدرسه بود. فوری از اتاقش بیرون آمد و در حالی که لی‌لی کنان راه میرفت لنگه جورابی را پایش میکرد. او عجله داشت. به هر حال همین حالا هم دیر کرده بود. مادرش پرسید:عزیزم من که بهت گفته بودم زودتر بخوابی که بازم دیر نکنی. لونا:آره مامان میدونم. مادر:صبحونه نمیخوری؟ لونا:نه خیلی دیرم شده. مادر:بشین صبحونه بخور، خودم میرسونمت. لونا که از شنیدن این حرف خوشحال شده بود به سمت میز رفت و یک صندلی را عقب کشید و نشست...

لونا در حالی که از ماشین پیاده میشد گفت:خداحافظ مامان، بابت رسوندنم ممنون. مادر:خواهش میکنم عزیزم، اما یادت نره که فقط همین یه بار اینکارو میکنم. لونا به طرف مدرسه دوید و وارد حیاط مدرسه شد. حیاط پُر از دانش آموز بود‌. مایا(maya) وسط حیاط ایستاده بود و با گوشی‌اش ور میرفت. لونا به سمت او رفت و در حالی نفس نفس میزد گفت:سلام. مایا سرش را بالا آورد و با دیدن لونا لبخند زد و گفت:اسبم بعد از دویدن اینهمه نفس نفس نمیزنه تو مگه با سرعتِ چند مایل در ساعت دویدی که اینطوری شدی؟ لونا:راجب اسبا خیلی میدونیا، نکنه باهاشون فامیلی. مایا مُشتی به بازوی لونا زد و گفت:فامیل که نه ولی دوست صمیمیم یه اسب اصیله. لونا خنده‌ای کرد و گفت:باشه باشه من تسلیمم دیگه ادامه نده. مایا:راستی یادت نره که من امشب میخوام بیام پیشت، قراره امشب تا صبح خوش بگذرونیم. لونا:مگه میشه یادم بره؟ مکالمه‌ی آنها با پخش شدن صدای زنگ در حیاط مدرسه به پایان رسید و دو دوست صمیمی همراه با یکدیگر به سمت کلاس درسشان رفتند...

خب بچه‌ها ببخشید اگه پارت اول یکم کوتاه و خسته کننده بود. این داستان از اون داستاناس که هرچی میگذره جالب تر میشه😅