MOOD p15

دیدم که از دستت عصبانی نیستم، دلشکسته نیستم، قهر نیستم خلاصه اینکه من با تو دیگر “هیچ چیز” نیستم.

گفته بودی همه آدم ها برایت زخمند. دروغ گفتی،همه نه ! من، زخمم؛ یک زخم عمیق. مرا ببخش که مرهم بودن بلد نبودم.‌

به نظرم یکی از مهم ترین هنرهای یه انسان رها کردنه. که من توش فاجعه‌ام.

از زندگی با مردم، از حرف زدن، عاجزم. کاملاً در خود فرو رفته‌ام، به خودم فکر می‌کنم. چیزی ندارم به کسی بگویم هرگز، به هیچ کس.

یجا خوندم نوشته بود؛ به تماشای خودم بودم و دیدم که چه بی رحمانه تنهاست و به ناچار قوی .