اسرار جاکلیدی منp¹

ساعت ۶:۴۵ : با صدای تیک تیک ساعت قدیمی ام از خواب بلند میشم و با نا امیدی نگاهی به ساعت زنگ دار قدیمی ام نگاه میکنم که مادرم از کودکی آن را داشته. پدر و مادر من فقیر نیستند اما انگاری من برای آن ها اهمیتی ندارم. از دوران کودکی تا به حال یک بار هم کلمه دوست دارم را از زبان آن ها نشنیده ام. بگذریم... هر چه نباشد من یک دختر ۱۰ ساله هستم مانده تا این رفتار را درک کنم.

البته، امروز دیگر همان کودک ۱۰ ساله نیستم بلکه ۳۶۵ روز دیگر هم از عمر خودم گذرانده هم بله اکنون ۱۱ ساله شدم! ۱۱ سال پیش ساعت ۶:۵۰ دقیقه ی صبح بود که من به دنیا آمدم. با خوشحالی از جایم بر می خیزم و نگاهم را از روی آن ساعت کهنه میگیرم. صورتم را می شویم و لباسی برای پوشیدن در مدرسه روی تختم با ملحفه ای لاجوردی می اندازم. صورتم را میشویم و به بدنم کش و قوسی میدهم...

با عجله از پله ها پایین میدوم و سریع یک مشت کشمش که درون ظرف در دار است را داخل دهانم می چپانم. یک لیوان شیر برای خودم میریزم و بعد از این صبحانه سریع پیش مادرم می روم و با خوشحالی فریاد میزنم : مامان امروز تولدمه! مامان با بی تفاوتی می گوید:هیس! فریال فریاد نزن پدرت خوابه! باشه عزیزم تولدت مبارک و مرا ترک میکند و به سمت آشپزخانه قدم بر میدارد.

با بهت محو تبریک گفتن بی تفاوتش میشوم اما با صدای زنگ در از جا میپرم احتمالا طناز است. طناز را از دوران مهدکودک میشناسم و خیلی وقتی می شود که ما با هم دوست هستیم. درواقع طناز همیشه با لبخند از من استقبال می کند نه با اخم او با پدر و مادرم فرق دارد حتی پدر و مادرش هم با والدین من فرق میکنند. از فکر بیرون می آیم و سرم را تکان میدهم تا افکار مزاحم را از سرم بپرانم. در را برای طناز باز میکنم که با لبخند مرا در آغوش می گیرد و فریاد میزند : واااای فریال دختر تولدت مبارک .... یاد حرف مامان می افتم پس سریع او را از در بیرون هل میدهم و با یکدیگر سمت مدرسه راهی می شویم.