آل فردو دی استفانو

اگر از مردم بپرسی بزرگترین بازیکن تاریخ فوتبال که بود به احتمال زیاد نام پله را به زبان می آورد. ‌ اما اگر پله به دلیل جنگ جهانی، سیاست و مصدومیت، ظالمانه از شانس بازی در سه جام جهانی محروم می شد و یک آرژانتینی به نام آلفردو دی استفانو به جای او فرصت درخشش در بازی های جهانی را بدست می آورد شاید معادلات دنیا فوتبال تغییر میکرد؟

‌آلفردو دی استفانو که 14 سال قبل از پله به دنیا آمد، بهترین بازیکن زمان خود بود. بازیکنی که فاتح پنج جام باشگاه های اروپا، هشت لالیگا و دو بار بهترین بازیکن اروپا انتخاب شد و دارنده تنها سوپر توپ طلا تاریخ فوتبال است. میگل مونوز-مربی رئال مادرید- در باره او می گوید: " عظمت دی استفانو در این بود که با او انگار در یک پست دو بازیکن داشتی" ‌ تا قبل از انقلاب رینوس میشل در آژاکس، دی استفانو فوتبالی کاملا مدرن و فراتر از زمان خود بازی میکرد. دفاع، حمله، بازی مالکانه، گل زنی، تمام کنندگی، سرعت، با بینش، قدرت بدنی، استقامت و روحیه جنگندگی؛ صفاتی که دی استفانو آن را دارا بود.

آلفردو استفانو دی استفانو لاله در ۴ ژوئیه ۱۹۲۴ در حومه شهر بوینس آیرس و فرزند ارشد پدر و مادر مهاجر ایتالیایی تبار به دنیا آمد. سال های اولیه زندگی او مشغول کار در مزرعه پدر و مادرش سپری شد تا در سن ۱۲ سالگی به تیم جوانان لوس کاردالس پیوست. پس از قهرمانی آماتور با لوس کاردالس در سن ۱۵ سالگی با ریورپلاته قرار داد امضا کرد و ۱ سال بعد راهی تیم اصلی شد.

بعد از دوره ای قرضی در تیم اتلتیکو هوراکان در سال ۱۹۴۷ به ریوپلاته بازگشت و توانست عملکرد درخشان ۲۸ گل در ۳۰ را ثبت کرد و بهترین گلزن لیگ شد. علاوه بر آن سال، در سال 1948 این عنوان را به راحتی به دست آورد. اعتصاب بازیکنان در سال 1949 باعث شد که بسیاری از بازیکنان آرژانتینی به کلمبیا مهاجرت کنند تا در لیگ غیررسمی دی مایور در آن زمان بازی کنند. دی استفانو به باشگاه جدیدش لوس میلوناریوس کمک کرد تا در سال های 1949، 1951، 1952 و 1953 عنوان لیگ را به دست آورد. دی استفانو در مدت کوتاهی که در باشگاه بود، 267 گل به ثمر رساند و او را به دومین گلزن برتر تاریخ میلوناریوس تبدیل کرد.

رئال مادرید و بارسلونا هر دو سعی کردند دی استفانو را به خدمت بگیرند به همین دلیل رئال با میلوناریوس و بارسلونا با ریورپلاته در حال مذاکره بود. فدراسیون فوتبال اسپانیا پیشنهاد کرد که او باید برای هر دو تیم بازی کند و در پایان هر فصل از یکی به دیگری تغییر کند. بارسلونا به رئال مادرید پیشنهاد کرد که دی استفانو را به تیم یوونتوس انتقال دهند ولی به دلیل مخالفت او این انتقال صورت نگرفت و بارسا قید این بازیکن را زد و رئال توانست با مبلغ ۷۰هزار پوند او را به خدمت بگیرد. رئال مادرید در آن فصل فاتح لالیگا شد و توانست مسیر قهرمانی در اروپا رو برای خود هموار کرد. جام باشگاه های اروپا در فصل ۱۹۵۵-۵۶ تاسیس شد. در فینال اولین دوره در این رقابت ها رئال مادرید توانست تیم قدرتمند استاد دی ریمز را شکست دهد. سال بعد و این بار قوی‌تر پس از امضای قرارداد رئال با کوپا-یکی از بهترین بازیکنان فرانسه در آن زمان- رئال مادرید 2-0 فیورنتینا را شکست داد و بار دیگر جام را بالای سر برد. سال بعد میلان با گل های دی استفانو، ریال و خنتو شکست خورد. در فصل ۱۹۵۸-۵۹ رئال توانست با فرانس پوشکاش-بمب افکن مجارستانی- قرار داد امضا کند. رئال مادرید بار دیگر با شکست 2-0 ریمز در اشتوتگارت در حضور 80 هزار تماشاگر قهرمان جام باشگاه های اروپا شد. در همپدن پارک گلاسکو، در 18 می 1960، رئال مادرید در مقابل دیدگان ۱۳۰ هزار نفر، آینتراخت فرانکفورت را با نتیجه 7-3 در هم کوبید. دی استفانو توانست در همه فینال ها گلزنی کنید تا نقش پر رنگی در قهرمانی های رئال داشته باشد. او همچنین در سال ۱۹۶۰ توانست با شکست پنارول اروگوئه رئال را قهرمان جام بین قاره ای کند. در سال ۱۹۵۷ و ۱۹۵۹ توانست عنوان بهترین بازیکن سال اروپا رو بدست آورد

دی استفانو واقعا یک فوتبالیست تمام عیار بود که تمام جنبه های بازی رئال را کنترل می کرد. در حالی که بسیاری از دی استفانو به عنوان یک مهاجم یاد میکنند، موقعیت او بیشتر شبیه یک هافبک میانی بود. توصیف دی استفانو در پست‌های امروزی: -بازی‌ساز عمق، بازی‌ساز رومینگ، هافبک دفاعی، هافبک باکس به باکس، هافبک تهاجمی، و غیره- محدود نمی شد، زیرا او در در زمین همه کار بود. او نه تنها توپ را از دروازه بان دریافت می کرد و به نظر می رسید مانند یک بازیساز عمیقاً بازی را کنترل می کند، بلکه در زمین حرکت می کرد تا با هم تیمی هایش ترکیب شود. او را می توان به عنوان رهبر رئال در مالکیت یا ژنرال هافبک توصیف کرد، زیرا همه چیز در بازی او جریان داشت. گاهی اوقات او برای کنترل تمام جنبه های بازی وسواس زیادی به خرج می داد. یک بار در یک سوم پایانی، دی استفانو به یک هافبک تهاجمی تبدیل می شد و به دنبال تغذیه چهار مهاجم رئال مادرید بود. وقتی توپ به بیرون می رفت، او به یک مهاجم مرکزی تبدیل می شد و به داخل محوطه جریمه می دوید. ‌ او حتی بعضی از اوقات به دفاع مشغول بود، چیزی که مهاجم های امروزی از آن متنفر هستند. او ترکیبی بی‌نظیر از تسلط فنی و برتری فیزیکی بود و به او این امکان را می‌داد که بدون زحمت تمام وظایف خود را انجام دهد. به زبان ساده، دی استفانو بازیکنی بود که از سطح نسل خودش فراتر می رفت و مسئول تمام قهرمانی ها رئال مادرید بود.

مردی که در گذشته،در آینده بود