قدم سوم

صبح یک روز تابستانی بود که تصمیم گرفتیم با خانواده به دریا برویم. ذوق زده تمام وسایلی که نیاز داشتم را برداشتم. سوار ماشین شدم و هندزفری ام را دورن گوشم گذاشتم و سرم را به شیشه تکیه دادم.

از ماشین که پیاده شدم چشمم به ساحل افتاد، دانه های ماسه مانند نگین می درخشیدند و درخشش دریای ابی پایان نداشت. آرام آرام به سمت ساحل قدم برداشتم، کفش هایم را در اوردم و پاهایم را روی ماسه های خیس گذاشتم، ماسه ها پاهایم را قلقلک میدادند.

وقتی اولین قدم را تو آب گذاشتم مور مورم شد. به سمت عمیق اب حرکت کردم، با ترس قدم برمیداشتم که پاهایم به شی تیزی بر خورد نکند. اب تا چانه ام بود بدنم تقریبا معلق بود اما کافی نبود. یک قدم برداشتم اما عمق تغییری نکرده دومین قدم را برداشتم باز هم همان طور بود قدم سوم را برداشتم....

ناگهان زیر پاهایم خالی شد و آب یخ کرد موج آب داشت مرا با خودش می برد هرچه دست و پا میزدم کسی متوجه نمیشد هرچه سعی میکردم به سمت کم عمق بروم فایده ای نداشت و از ساحل دور تر میشدم. دیگر توانی برای دست و پا زدن نداشتم..

آرام آرام داشتم در آب فرو میرفتم، چشم هایم دیگر سو نداشت و کم کم داشت بسته میشد، تاریکی جای نور را میگرفت تنها چیزی که برای اخرین بار دیدم یک دست بود...

خودم را روی تخت بیمارستان دیدم. صدای دستگاه های داخل اتاق آرامش افراد درون اتاق را شکسته بود پرستار فریاد میکشید و دکترهارا خبر میکرد. احساس میکردم دارم به جایی کشیده میشوم بالای سرم را نگاه کردم....

سیاهی محض من را به سمت خودش میکشید هر چقدر مقاومت میکردم هیچ فایده ای نداشت و مانند آهنی به آهنربای بزرگی کشیده میشدم. دکتر ها در حال شوک وارد کردن به من بودند، مادرم پشت شیشه اتاق در حال گریه کردن بود....

احساس گناه میکردم. ای کاش آن قدم سوم را برنمی داشتم. دکتر ها در حال بیشتر کردن دوز شوک بودند اما من دیگر خیلی به آن لکه ی سیاه نزدیک شده بودم. کم کم تصویر اتاق محو شد و دیگر هیچ چیزی ندیدم و در تاریکی محض فرو رفتم..... دانه های اشکم روی صورتش میریخت اما او دیگر هیچ چیز حس نمیکرد صدای حقحقم خیلی بلند بود اما او دیگر هیچ چیز نمیشنید هوا خیلی گرم بود اما او سرد بود. او دیگر نفس نمیکشید دیگر نمیخندید دیگر گریه نمیکرد.... او مرده بود. _ساینا