8 اسلاید پست توسط: blace bride(off انتشار: 3 هفته پیش 52 مرتبه انجام شده گزارش ذخیره در مورد علاقه ها افزودن به لیست
هفت تا از عجیب ترین جاهای جهان را به شما معرفی میکنم
چیچن ایتزا (/tʃiːˈtʃɛn iːˈtsɑː/ chee-CHEN eet-SAH, اسپانیایی: Chichén Itzá ،([tʃiˈtʃen iˈtsa]اثری باستانی از تمدن مایا است که در کشور مکزیک واقع شدهاست. کلمه چیچن ایتزا به معنی «در کنار دهانه چاه ایتزا» است که خود «ایتزا» احتمالاً در زبان مایاها به معنی جادو یا جادویی بودهاست. این اثر جزو میراث جهانی یونسکو بهشمار میرود.
در سال ۲۰۰۷ میلادی، این اثر بههمراه ۶ اثر دیگر در یک رایگیری جهانی بهعنوان یکی از عجایب هفتگانه جدید معرفی شدند. بسیاری از باستانشناسان معتقدند چیچن ایتزا در حدود هزار سال پیش پایتخت یکی از پادشاهان مایاها به نام «تاپیلتزین چه کوئتزالکوتل» بودهاست. کاربرد این معبد تقدیم قربانی به خدای باران مایاها، چاک، بودهاست. قربانی کردن انسان نیز در این معبد معمول بوده و بقایای انسانهای قربانی شده نیز در معبد یافت شده است.
محوطه چیچن ایتزا شامل چندین ساختمان سنگی است که قبلاً بهعنوان قصر، معبد، حمام، مغازه و غیره به کار میرفتهاند.
مجسمه مسیح برزیل که آن را با عنوان مسیح نجاتدهنده نیز میشناسند، در ارتفاع 704 متری شهر ریو قرار دارد و از زمان به پایان رسیدن ساخت آن (حدود صد سال پیش) نظر بسیاری از مجسمهسازان و تاریخدانان جهان را به خود جذب کرده است. مجسمه مسیح در ریو چهارمین مجسمه از عیسی مسیح در سطح جهان و عظیمترین مجسمه در سبک آرت دکو در جهان است که در سال 2007 نام آن بهعنوان یکی از عجایب هفتگانه ثبت شد و در کنار دیوار چین، اهرام مصر و... قرار گرفت. مجسمه مسیح در ریو دو ژانیرو و در قله کوه کورکووادو ریو قرار گرفته است. این مجسمه حدود 98 متر ارتفاع دارد که دوسوم ارتفاع مجسمه آزادی در نیویورک است و دستهای آن حدود 28 متر طول دارند که بهصورت افقی در کنار بدن نگه داشته شدهاند.
مجسمه بزرگ مسیح در برزیل نهتنها بهعنوان نماد شهر ریو بلکه بهمنزله نماد کشور برزیل در جهان نیز از آن نام برده میشود که در سفر با تور برزیل میتوان از آن دیدن کرد. این مجسمه علاوه بر نماد کشور برزیل به نمادی جهانی در دنیای مسیحیت نیز تبدیل شده و سبب شده است سالانه تعداد زیادی از مؤمنان مسیحی به برزیل سفر کرده و از این مجسمه بازدید کنند البته گفتنی است سالانه افراد غیر مسیحی زیادی از این جاذبه دیدن میکنند و نباید دستهبندی توریستهای بازدیدکننده از این اثر را به افراد مسیحی محدود کرد.
پیشنهاد ساخت این مجسمه اولین بار در دهه 1850 و توسط یک کشیش محلی مطرح شد که معتقد بود باید یک بنای تاریخی مربوط به جهان مسیحیت را بر بالای کوه کورکووادو قرار دهند. او این درخواست خود را با پرنسس ایزابل (دختر امپراتور پدرو دوم) که در آن زمان ولیعهد بود، در میان گذاشت و از او درخواست کرد روند ساخت مجسمه را از نظر مالی تأمین کند، اما درنهایت در سال 1889 و پس از تصویب اعلامیه جمهوری در برزیل این پروژه نیز لغو شد. چندی پس از جنگ جهانی اول اسقفهای کاتولیک رومی که در ریو زندگی میکردند، به همراه گروهی از مردم از «کمبود ایمان» درجامعه برزیل اظهار نگرانی کرده و فکر کردند که شاید ساخت یک مجسمه مذهبی و قراردادن آن در قله کوه کورکووادو میتواند این «بیخدایی» را در جامعه برزیل کمرنگ کرده و در خوشبینانهترین حالت ممکن از بین ببرد؛بنابراین تصمیم گرفتند این مجسمه عظیم را در نقطهای قرار دهند که از تمام نقاط شهر ریو بتوان آن را دید؛ درواقع ساخت این مجسمه راهی برای بازگشت ریو به مسیحیت بود.
کولوسئوم (نام باستانی: Amphitheatrum Novum یا Amphitheatrum Flavium، به ایتالیایی: Colosseo، به لاتین: Colosseum) یا کولسیم (/ˌkɒləˈsiːəm/ KOL-ə-SEE-əm) یک تماشاخانه در شهر رم در ایتالیا است. این بزرگترین آمفی تئاتر باستانی است که تاکنون ساخته شدهاست و با وجود قدمتش هنوز هم بزرگترین آمفی تئاتر ایستاده در جهان است. ساخت و ساز در زمان امپراتور وسپاسیان (۷۹–۶۹ م.) در سال ۷۲ آغاز شد و در سال ۸۰ میلادی در زمان جانشین و وارث او، تیتوس (۸۱–۷۹ م.) به پایان رسید.تغییرات بیشتری در زمان سلطنت دومیتیان (۹۶–۸۱ م.) انجام شد.سه امپراتوری که حامیان این اثر بودند به عنوان سلسله فلاویان شناخته میشوند و آمفیتئاتر توسط باستان شناسان ، آمفیتئاتر فلاویان (به لاتین: Amphitheatrum Flavium؛ ایتالیایی: Anfiteatro Flavio [aɱfiteˈaːtro ˈflaːvjo]) نامیده شد. کولوسئوم از سنگ آهک تراورتن، توف (سنگ آتشفشانی) و بتن آجری ساخته شدهاست. تخمین زده میشود که بین ۵۰۰۰۰ تا ۸۰۰۰۰ تماشاگر در مقاطع مختلف تاریخ خود داشته باشد، که میانگین تماشاگران آن حدود ۶۵۰۰۰ نفر است؛ از آن برای مسابقات گلادیاتورها و نمایشهای عمومی از جمله شکار حیوانات، اعدامها، و دوباره استفاده میشود. اجرای نبردها و درامهای معروف بر اساس اساطیر رومی و بهطور خلاصه نبردهای دریایی ساختگی استفاده میشد. در اوایل قرون وسطی از این ساختمان برای سرگرمی استفاده نمیشد. بعداً برای مقاصدی مانند مسکن، کارگاه، محلههای مذهبی، قلعه، معدن و زیارتگاه مسیحیان مورد استفاده مجدد قرار گرفت. اگرچه کولوسئوم بهطور قابل توجهی توسط زلزله و دزدان سنگ تخریب شدهاست، اما هنوز هم نماد مشهور امپراتوری روم است و به عنوان یکی از عجایب هفتگانه جدید جهان ثبت شدهاست. این یکی از محبوبترین جاذبههای توریستی رم است و همچنین به کلیسای کاتولیک رومی پیوند دارد، زیرا پاپ هر جمعه، یک راهپیمایی «راه صلیب» با مشعل را رهبری میکند که از منطقه اطراف کولوسئوم شروع میشود. کولوسئوم روی نسخه ایتالیایی سکه پنج سنتی یورو به تصویر کشیده شدهاست. پلان این مجموعه به شکل بیضی با قطرهای ۱۸۸ متر و ۱۵۶ متر و زیر بنای ۶ جریب میباشد. ارتفاع آن حدود ۴۸ متر است. کف صحنه چوبی است و در زیر آن مجموعهای از اتاقها و گذرگاهها برای عبور حیوانات وحشی و سایر تدارکات لازم جهت راهاندازی و اجرای نمایش قرار گرفتهاست. تعداد ۸۰ دیوار به عنوان تکیهگاه برای طاقهای گنبدی شکل، گذرگاهها، پلکان و ردیفهای صندلی، روی صحنه قرار گرفتهاست. لبه بیرونی طاقهای متوالی باعث اتصال طبقات مختلف و پلکان بین آنها به یکدیگر شدهاست.
دیوار بزرگ چین (به چینی: 中国的长城) طولانیترین و بزرگترین سازهٔ مهندسی کشتی رانی و مسر تردد از دید زمانِ ساخت در جهان است. این دیوار در نقشه جغرافیایی چین ۲۱٬۱۹۶ کیلومتر امتداد یافتهاست و در سال ۱۹۸۷ میلادی در فهرست میراث جهانی ثبت گردیدهاست.دیوار چین در مدت ۲۰ سال در دوران چین شی هوانگ کامل شد. فرمانروایان پیش از او برای جلوگیری از یورش اقوام صحراگرد، قسمتهایی از این دیوار را ساخته بودند. چین شی هوانگ بخشهای مختلف این دیوار را به یکدیگر متصل کرد تا دژی به طول ۲۴۰۰ کیلومتر با ۲۵۰۰۰ برج نگهبانی در مرز شمالی دیوار شکل بگیرد. برای ساخت این دیوار، از مردم عادی که اغلب آنان کشاورز بودند استفاده شد.چینیها از قبل در دوره بهار و پاییز بین قرن ۸ و ۵ ق. م با فنون دیوارسازی آشنا بودند. در طول این زمان و دوره متعاقب آن کشورهای متخاصم، ایالتهای چین، وی، ژائو، چی، هان، یان و ژونگشان همگی برای دفاع از مرزهای خود استحکامات گستردهای ساختند. این دیوارها که برای مقاومت در برابر حمله اسلحههای کوچک مانند شمشیر و نیزه ساخته شدهاند، بیشتر از سنگ یا با کوبیدن خاک و شن بین قابهای تخته ساخته میشوند.ژنگ پادشاه شین آخرین مخالفان خود را سرکوب کرد و چین را به عنوان اولین امپراتور سلسله کین ("کین شی هوانگ") در سال ۲۲۱ ق. م متحد کرد. او با هدف تحمیل حکومت متمرکز و جلوگیری از ظهور مجدد اربابان فئودال، دستور داد بخشهایی از دیوارهایی که امپراتوری او را بین ایالات سابق تقسیم میکرد، تخریب کنند. با این حال، برای قرار دادن امپراتوری در مقابل مردم شیونگنو از شمال، دستور ساخت دیوارهای جدید را داد تا استحکامات باقی مانده را در امتداد مرز شمالی امپراتوری به هم متصل کند. "بسازید و ادامه دهید" یک اصل راهنمای اصلی در ساخت دیوار بود که به این معنی است که چینیها مرز ثابتی برای همیشه ایجاد نمیکنند.
ماچو پیچو یا ماچو پیکچو (به اسپانیایی: Machu Picchu) شهری در پرو با دیوارهای سنگیِ جلا دادهشده که مطابق با معماری کلاسیک اینکاها ساخته شدهاست. نخستین بنای این مجموعه اینتیهوآتانا (به اسپانیایی: Intihuatana)، معبد خورشید که اتاقی با ۳ پنجره و در منطقهای از ماچو پیچو که باستانشناسان آن را منطقهٔ مقدس مینامند، میباشد. در سال ۲۰۰۳ میلادی تعداد گردشگران این شهر باستانی ۴۰۰٬۰۰۰ نفر بودهاست. در سپتامبر ۲۰۰۷ میلادی، پرو و دانشگاه ییل به توافقی مبنی بر استرداد صنایع دستی برداشتهشده از ماچو پیچو در اوایل سده بیستم میلادی توسط هیرام بینگهام سوم دست یافتند.
ماچو پیچو در حدود سال ۱۴۵۰ در ارتفاعات امپراتوری اینکاها ساخته شدهاست. این شهر در حدود ۱۰۰ سال بعد، در پی پیروزی امپراتوری اسپانیا، متروک شد.
این دژ در ۵۰مایلی (۸۰کیلومتریِ) کوسکو، پایتخت اینکاها، قرار دارد و به همین دلیل هرگز مانند سایر شهرهای اینکاها پیدا و ویران نشدهاست. در طول سدهها، جنگلهای اطراف این مجموعه رشد کرده و آن را پوشاندهاست و به همین دلیل از نظرها پنهان ماندهاست و تنها عدهٔ معدودی از وجود آن اطلاع داشتهاند. در بیستوچهارم ژوئیهٔ سال ۱۹۱۱ میلادی، ماچو پیچو بهوسیلهٔ هیرام بینگهام سوم، تاریخشناس آمریکایی، در یک سخنرانی در دانشگاه ییل به دنیای غرب معرفی شد. او بهوسیلهٔ راهنمایی محلیانی که گهگاه به سایت مراجعه میکردند به آنجا هدایت شد. بینگهام مطالعات باستانشناسی را انجام داد و تحقیقاتش را دربارهٔ آن محل کامل کرد و آن را «شهر گمشدهٔ اینکاها» که نام نخستین کتابش نیز بود، نامید. او هرگز اعتباری برای کسانی که او را به آن محل راهنمایی کردند قائل نشد و آن را یک شایعهٔ محلی نامید.بینگهام در حال جستجو برای یافتن شهر ویکتوس، آخرین پناهگاه و موضع ایستادگی اینکاها در دوران تسلط اسپانیا بر پرو بود. در سال ۱۹۱۱ میلادی، پس از سالها کاوش و سفر در حوالی منطقه، او توسط کواِنچوآنز (به اسپانیایی: Quechuans) که در ماچو پیچو و در زیرساختهای اصلی شهر زندگی میکرد به دژ هدایت شد. او چندین سفر دیگر انجام داد و حفاریهایی را نیز در سایت در حوالی سال ۱۹۱۵ میلادی هدایت کرد. او کتابها و مقالاتی دربارهٔ کشف ماچو پیچو نوشت.سیمون ویسبارد، کاوشگر قدیمی کوسکو، مدعی میباشد که انریک پالما، گابینو سانچز و آگوستین لیزاراگا که نامهایشان بر روی یکی از صخرهها در آنجا در تاریخ ۱۴ ژوئیه سال ۱۹۰۱ میلادی حک شدهاست، پیش از بینگهام آنجا را کشف کردهبودند. همچنین، در سال ۱۹۰۴ میلادی یک مهندس به نام فرانکلین ظاهراً اشارهای به خرابهها از فاصلهٔ دور داشتهاست. بنا بر ادعای خانوادهٔ پِین، او به توماس پین، مبلغ مذهبی که در آن مکان زندگی میکردهاست، دربارهٔ این محل گفتهاست. در سال ۱۹۰۶ میلادی، پین و مبلغی دیگر به نام استوارت ای مک نارین (۱۸۶۷ تا ۱۹۶۵ میلادی) ظاهراً به محل خرابهها صعود کردهاند.
پِترا (یونان باستان: Πέτρα به معنی صخره، در عربی: اَلبَتْرِاء و در لاتین نویسی عربی: Al-Batrā) که در اصل با اشاره به ساکنینش با عنوان Raqmu یا Raqēmo شناخته میشد، نام یونانی پایتخت نَبَطیها بود که در جنوب اردن امروزی واقع شدهاست. خود نبطیها که مردمی عرب بودند، این شهر را رقمو (Raqēmō) مینامیدند. نام پترا که در زبان یونانی به معنی سنگ و صخره است در عربی به شکل «البتراء» نوشته میشود.
این محل از ۷۰۰۰ سال پیش از میلاد ساکنانی داشته اما نبطیها از حدود سده ۴ پیش از میلاد در آن جایگیر شده و بعد آن را مرکز پادشاهی خود قرار دادند.
این شهر در درهای بین تپهها واقع شدهاست و به خاطر مقبرههایش که در صخرهها تراشیده شدهاند معروف است. تقریباً تمام بناهایی که روزگاری در آن پابرجا بودند اکنون ویرانه هستند. اوج شکوفایی این شهر به دلیل گسترش بازرگانی در جاده عود رخ داد، راهی که از یمن در ۱۶۰۰ کیلومتری جنوب پترا به ایران، سوریه و یونان و روم میرسید. پترا همچنین مرکزی برای سایر مسیرهای تجاری بود.
پترا در ۲۶۲ کیلومتری جنوب شهر امان و در کنار جبلالمذبح واقع شدهاست. کوههایی که پترا را دربر گرفتهاند کوههای کناره شرقی دره عربه هستند که از بحرالميت تا خلیج عقبه ادامه دارند.نبطیان از عربهای شمال شبهجزیره عربستان بهشمار میآمدهاند و شاید نزدیکترین دولتهای کهن به عرب حجاز نیز بودهاند. حدود کشور نَبَطیها از ساحل شهر عسقلان در غرب فلسطین و در امتداد صحرای شام در سمت مشرق ادامه مییافت. شهر پترا حلقهٔ اتصال بین تمدن سرزمین بینالنهرین و سرزمین شام و شبهجزیره عربستان و مصر بودهاست. این شهر که پایتخت نَبَطیها بود توانستهبود کنترل و زمام راههای تجارتی مناطق اطراف خود را به دست گیرد، کاروانهای تجارتی از جنوب شبهجزیره عربستان و غزه و عسقلان و صور و دمشق از راه پترا پایتخت کشور نَبَطیها میگذشتهاند و این شهر از رونق خاصی برخوردار بودهاست.
درآمد مالیاتی بازرگانان، حاکمان پترا را ثروتمند کرد، همانطور که در ساختمانها و بناهای یادبود گورها دیده میشود. تقریباً در ابتدای عصر، حدود ۲۵۰۰۰ نفر در پترا زندگی میکردند. این شهر در درهای نهفتهاست که فقط از طریق تنگههای باریک میتوان به آن دسترسی داشت و به همین دلیل از آن به خوبی دفاع میشود. نبطیها مدت طولانی پادشاهی خاص خود را داشتند. در سال ۱۰۶ میلادی، امپراتوری روم در دوران زمامداری ترایانوس امپراتوریشان را فتح کرد و به یک استان رومی بهنام عربیه تقلیل داد. مسیرهای تجاری تغییر کرد به طوری که پترا به آرامی موقعیت تجاری خود را از دست داد و در قرن ۷ رها شد.
در سال ۶۳۶ میلادی و در دوران خلافت عمر بن خطاب مسلمانان توانستند شهر پترا را از نفوذ رومیها بیرون آورند. ساکنان پترا پس از آن به کشاورزی اشتغال ورزیدند. اما خسارت زلزلههایی که در سالهای ۷۴۶ و ۷۴۸ به این شهر وارد آمد، ساکنان پترا را وادار کرد تا به مناطق اطراف کوچ کنند.
یوهان لودویگ بورکهارت سوئیسی که به لباس یک تاجر هندی ملبس شده بود، در سال ۱۸۱۲ پترا را دوباره برای جهان غرب کشف کرد. در این بین شهر به یک ویرانه تبدیل شده بود. پترا در سال ۱۹۸۵ توسط یونسکو به عنوان میراث جهانی معرفی شد. در سال ۲۰۰۷ این شهر به عنوان یکی از عجایب هفتگانه جدید جهان انتخاب شد.
امروزه آثار این شهر باستانی در میان کوه به عنوان یادگاری از دوران نَبَطیها به جا مانده که از مراکز مهم گردشگری کشور اردن بهشمار میآید.
تاج محل (به هندی: ताज महल) از پرآوازهترین بناهای جهان و آرامگاهی است که در نزدیکی شهر آگرا و در ۲۰۰ کیلومتری جنوب دهلی پایتخت هندوستان واقع شدهاست و یکی از عجایب هفتگانه جدید دنیا بهشمار میرود. بر اساس کتاب نقش فارسی بر احجار هند، این بنا به دستور شاه جهان، پنجمین پادشاه گورکانی هند به خاطر یادبود همسرش بنام ارجمند بانو که در سال ۱۰۱۵ قمری یا ۱۰۴۰ شمسی در سفری جنگی بههنگام وضع حمل فوت کرد بنا شده است. خود شاهجهان نیز بعدتر در همانجا به خاک سپرده شد.معماری این ساختمان ترکیبی ازمعماری ایرانی ترکی و معماری گورکانی است و در ساخت آن ۲۰٬۰۰۰ هنرمند به رهبری معمار افغان،احمد لاهوری و برادرش حمید لاهوری شرکت داشتهاند در برخی متون نیز از عیسی خان شیرازی و امانت خان شیرازی طغرانویس، نام برده شدهاست که گویا خوشنویسی کتیبههای در و دیوارهای تاج محل به امانت خان واگذار شده بودهاست. آغاز ساخت تاج محل سال ۱۶۳۲ میلادی (۱۰۴۲ خورشیدی) بوده و در سال ۱۶۴۷ میلادی (۱۰۵۷ خورشیدی) تکمیل شدهاست. برای ساخت این بنا در زمان خود ۳۲ میلیون روپیه هزینه شده است. این مبلغ امروزه برابر با ۵۲٫۸ میلیارد روپیه هند و ۸۲۷ میلیون دلار آمریکاست. تاج محل در سال ۱۹۸۳ در لیست میراث جهانی یونسکو با عنوان «جواهر هنر اسلامی در هند و یکی از شاهکارهای تحسین شده میراث جهانی» به ثبت رسید.
انگیزه ایجاد
شاه جهان در ۱۶۳۱ میلادی، دستور ساخت تاج محل را صادر کرد. این بنا قرار بود به یاد همسر وی، ممتاز محل، که یک زن ایرانی بود که در ۱۷ ژوئن همان سال در هنگام بهدنیاآوردن چهاردهمین فرزند آن دو، گوهرآرا بیگم، درگذشت، ساخته شود. ساخت تاج محل در ۱۶۳۲ آغاز و بنای مقبره در ۱۶۴۳ کامل شد؛ هرچند ساختمانهای اطراف و باغ تاج محل پنج سال بعد تکمیل شدند. مدارک دربار سلطنتی نشان میدهد که سوگ شاه جهان پس از مرگ ممتاز محل، نوعی روایت عاشقانه و انگیزهٔ ساخت تاج محل است. مقبره مرکز مجموعهٔ تاج محل است. این قسمت، یک سازهٔ بزرگ از جنس مرمر سفید است که روی یک پایه قرار داشته و دارای یک بنای متقارن همراه با یک ایوان است که با گنبدی پوشیده شدهاست. همچون اکثر مقبرههای گورکانی، عناصر پایهای بنا ریشه در فرهنگ فارسی دارند.
زیباترین ویژگی تاج محل، گنبد مرمری آن است که مقبره را میپوشاند. این گنبد تقریباً ۳۵ متر (۱۱۵ فوت) ارتفاع دارد که از لحاظ اندازه، مشابه بنای اصلی است. به دلیل شکل خاص، این گنبد اغلب از نوع گنبد پیازی یا گواوایی شناخته میشود. بالای گنبد با طرح لالهٔ مردابی تزیین شده که در بهچشمآمدن ارتفاع آن هم نقش دارد. چهار چتری گنبدیشکل کوچکتر و با معماری گنبد پیازی هم در گوشههای گنبد قرار گرفته که آن را برجستهتر میکند. گنبد کمی نامتقارن است.پایههای ستوندار آن به بام مقبره باز شده و نور محیط داخلی آن را فراهم میکنند. گلدستهها از لبهٔ دیوارهای پایهای گسترش یافته و جلبتوجه بصری ارتفاع گنبد را بیشتر میکنند. نقشمایهٔ لالهٔ مردابی روی چتریها و گلدستهها تکرار شدهاست.گنبد و چتریها با میلههای تزیینی طلاکاریشده همراهند که با نقوش تزیینی ایرانی و هندی ترکیب شدهاست.
میلهٔ تزیینی اصلی در اصل از طلا ساخته شده بود، اما در اوایل قرن نوزدهم میلادی با یک نمونهٔ برنزی طلاکاریشده جایگزین شد. این بخش از گنبد، نمونهای از ادغام عناصر تزیینی سنتی ایرانی و هندی است. یک ماه روی میله قرار دارد که یکی از نقشمایههای معمول اسلامی است و دو سر آن بهسمت بهشت اشاره میکند.
منارهها هم، که هر کدام حدود ۴۰ متر (۱۳۰ فوت) ارتفاع دارند، از سنگ مرمر ساخته شدهاند. این منارهها کاربردی بوده و برای استفادهٔ مؤذنها بهجهت فراخواندن مسلمانان به نماز ساخته شدهاند. هر مناره به سه طبقه تقسیم شده و در هر طبقه، یک بالکن وجود دارد. بر فراز هر مناره، یک چتری قرار گرفتهاست. این چتریها هم طرحی مشابه چتریهای مقبره دارند.
8 اسلاید
1
نتیجه
مجموع امتیاز شما
امتیاز
تعداد پاسخ صحیح
تعداد پاسخ غلط
درصد صحیح
شما به درصد سوالات پاسخ درست دادید
اگر پسندیدی، لایک کن و به سازنده انرژی بده!
27 لایک
خیلیم خوب