خود.کشی نهنگ ها

خودکشی نهنگ‌ها پدیده‌ای است که در اون جانورانی از گروه آب‌بازسانان از جمله نهنگ‌ها و دلفین‌ها خود را به ساحل می‌اندازند و بعد از اون به علت کم‌آبی بدن، فشار وزن خودشون یا خفگی بعد از جزر و مد می‌میرند.

دلیل این اتفاق هنوز مشخص نشده اما نظریه های مختلفی در این باره داده شده‌. بعضی ها معتقدند اون ها گاهی بر اثر خطای فردی یا اشتباه رهبر گروهشون و با پیروی جمعی از او ندانسته وارد آب های کم عمق می‌شوند و بعد راه برگشت به آب های عمیق را گم می‌کنند.

نظریه دوم ابتلای نهنگ ها و دلفین ها به بیماری‌های داخلی و ویروسی هست. اما وجود بیماری خاص در بین نهنگ‌های خودکشی کننده به اثبات نرسیده‌.

یکی دیگه از نظریه ها اینکه؛ نهنگ ها گوش های خیلی حساسی دارن و میتونن فرکانس های خیلی پایین صدا رو هم دریافت کنن اصلا یکی از راه هایی که نهنگ ها باهم ارتباط برقرار میکنن همینه. در نتیجه در اثر صدای جنگنده های دریایی یا صداهایی که منشا تولیدش انسان ها هستن گیج میشن و میترسن و برای فرار از اون صدا خودشون رو به ساحل میندازن.

از طرفی پژوهشگران دانشگاه کالیفرنیا با بررسی اطلاعات ارسالی از گیره‌های الکترونیکی که به پشت نهنگ تک شاخ یا نیزه ماهی وصل کرده بودن متوجه شدن هنگام احساس خطر ضربان قلب آبزیان پایین میاد اما در همان حال آن‌ها برای فرار از خطر به سرعت شنا می‌کنند. پژوهشگران که نتیجه تحقیق خود را در نشریه دانش در سال ۲۰۱۷ منتشر کرده‌اند می‌گویند این واکنش نهنگ‌های تک شاخ به خطر «بسیار پرهزینه» است چرا که در حین فعالیت شدید برای فرار، اکسیژنی که به مغز آن‌ها می‌رسد محدود میشه. وقتی نهنگ با سرعت تمام در حال فراره و تعداد ضربان قلبش اینقدر پایینه، شاید این باعث میشه که اکسیژن کافی به مغز نرسه و نهنگ جهت و راه خودش رو گم کنه. اگه این کاهش جریان خون و در نتیجه نرسیدن اکسیژن به مغز به مدت طولانی ادامه پیدا کن ممکنه حتی باعث آسیب ماندگار به مغز شود.

گونه‌هایی که بیشتر به ای روش خود.کشی می‌کنند، نهنگ عنبر، نهنگ خلبان، نهنگ قاتل و نهنگ‌منقاریان هستند.