سکوت

دیروز شخصی از من پرسید چرا همیشه انقدر ساکتی؟ آن لحظه به او جوابی ندادم اما سوال او ذهنم را مشغول کرد با خودم گفتم شاید به علت خستگی کار است که همیشه ساکتم اما بعدش گفتم نه سکوت من از این نیست سپس گفتم شاید به علت گرسنگی است ولی نمیشود که آدم همیشه گشنه باشد من ساعت ها فکر می کردم اما به نتیجه نمی رسیدم ناگهان جرقه‌ای در مغزم آمد و بالاخره فهمیدم چرا ساکت بودم

سکوت من بی دلیل نبود زندگی مرا ساکت کرده بود مشکل از من نیست این انسان ها بودند که مرا در دریا بی کران سکوت غرق کردند حتی از همان کودکی به یاد دارم زمانی که ۵ ساله بودم هر زمانی که به مادرم در مورد موضوعی نظر میدادم یا از او خواسته ای داشتم او می‌گفت ( تو ساکت باش

زمانی که میخواستم با همکلاسی هایش صحبت کنم و در مورد مسائل مختلف صحبت کنم آنها به من اخطار میدادند که اگر یک بار دیگر دهنم را باز کنم و حرف بزنم من را خفه خواهند کرد وقتی که در ۱۸ سالگی میخواستم شغلم را انتخاب کنم پدرم به من گفت ( ساکت باش! تو باید بری شغلی که من میگم نظر خودت اصلا مهم نیست)

و حتی زمانی که از کسی که لقب دوست به او داده بودم پرسیدم( چرا همه می‌خواهند من ساکت باشم؟ ) او با بی رحمی تمام گفت ( چون هیچ کس به نظر های احمقانه تو نوجه ای ندارد و کسی دلش نمی‌خواهد صدای تو را بشنود) آن شخص جواب مرا داد من جوابم را گرفتم پس ساکت شدم و سکوت بخشی از وجودم شد بخش اصلی وجود من