☆ مود

برای رنجی که میکشم این روزها ، زیادی نابلد و ناشی‌ام. گیجم ، شوکم ، غمگینم ، مستاصلم و با وجودِ همه‌ی اینا تظاهر میکنم قوی‌ام ، از پسش برمیام و برای بقیه رو منبر میرم و از امید و فردای روشن حرف میزنم.

ادم فضایی تنها تو اتاقش نشسته بود و کتاب ترسناک میخوند. اونقدر از کتابی که میخوند ترسیده بود که رنگش سبز کبود شده بود ، نفس عمیقی کشید، کتاب رو گذاشت روی میز و پتو رو تا سرش بالا کشید و همینطور که داشت از ترس می‌لرزید سعی میکرد به خودش دلداری بده. همش با صدای لرزون به خودش می‌گفت :‌ نه انسانها واقعیت ندارند.

در کتابی که هرگز ننوشتم، کسی جز تو نبود .

تهی بود ، خالی خالی ، هیچ چیز نمی‌توانست به اشتیاقش بیاورد ، دلش می‌خواست به اندازه سال‌های طولانی بخوابد ، خسته بود ، هیچ چیز به وجدش نمی آورد ، هیچ کس لبانش را به خنده وا نمی‌داشت ، به دنبال راه چاره‌ای بود ، به دنبال رهایی می‌گشت ، باید کاری می‌کرد اما چه کار ، او تنهاتر از این حرف‌ها بود !

بالهای شکسته‌ی پروانه‌ها را ترمیم میکرد اما نیاز داشت کسی قلب آسیب دیده‌ی او را ترمیم کند که ناگهان همگی رفتند او ماند و خودش و دو بالِ شکسته‌ی دردناک.

من از آن ها که تسلایشان می دادم، غمگین تر بودم .