نمردند تا آرزوی مرگ کنندp⁵⁰

دنیز با تعجب از راجر پرسید《اون پیرمرد چینیه،جد الکسه؟》《آره. شاید اون و سیریوس تنها فامیلاش باشن که دوستشون داره》《چرا؟》《دقیق توضیح نمیده. فکر کنم تا یه حدودیش رو به دیوید گفته،ولی اونم زیاد نه.تا جایی که میدونم،اونا و پدرش دست به یکی کردن،و بعدش،اتفاقی افتاد که الکس و پدرش مهاجرت کردن بریتانیا. فقط اینکه،الکس از پدرشم زده شده. یادته وقتی مدال مرلین گرفت یه نامه رو سوزوند؟پدرش تو اون نامه بهش تبریک گفته بود.》《انقدر حرف پدرش رو میزنین،مادرش چی؟》《تو همون آسیا فوت شده انگار. در این باره هم چیزی نمیگه.》با ظاهر شدن دسر ها روی میز،دیگر به بحث پایان دادند. وقتی شب شد،دنیز سخت به مسابقه فکر میکرد. اگر در این مسابقه شرکت میکرد چه چیزی در انتظارش بود؟ اگر مسابقه را میبرد چه؟امکان داشت ببرد؟اصلا امکان داشت از بین آنهمه شرکت کننده او برگزیده شود؟ اگر او انتخاب میشد، میتوانست در مقابل مبارزان دورمشترانگ و مهوتوکورو به ایستد؟ ولی شیرینی برد، معاف شدن از امتحانات و جایزه جلو رویش کمی وسوسه‌اش میکرد. در این میان،اگر او میبرد دیگر نه شبح چشم دورنگی بود،نه نواده یا فرزند گریندل والد. او آنموقع خودش بود!دیگر بجای بودن از نسل خطرناک ترین جادوگر پنج قرن اخیر، برنده مسابقه مهیج سه جادوگر میشد. با همین فکر ها به خواب رفت. فردای آن روز قبل از شروع کلاس ها همه دور جام بودند. ارشد های گروه ها همه،بجز الکس اسمشان را داخل جام می‌انداختند. بعضی از سال چهارمی ها مثل دنیس،یا بعضی از سال پنجمی ها مثل میا اقدام‌میکردند،ولی نمیتوانستند نزدیک جام شوند و در این میان،متیو اولین سال پنجمی بود که موفق شد اسمش را درون جام بیندازد. انگار با قدرت جادویی هر شخص،جام تصمیم میگرفت. و این دنیز را وسوسه تر میکرد. ناگهان حس کرد خودش نیست!! چهره‌اش عوض میشد،یا نمیشد؟نمیدانست! نشسته بود. ولی نه روی همان چهارپایه! روی یک مبل گران قیمت و سلطنتی. چهره‌ای جلوی چشمانش بود ولی در دیدنش مشکل داشت. آیینه بود؟ خودش بود؟ نه نبود! مثل شب کریسمس در بدن یکی دیگر بود!چشمانش مانند چشمان خودش بود! در آن لحضه،زبان باز کرد با صدایی که تا حدی محبت داشت که تا به حال دنیز نظیرش را نشنیده بود گفت《اگه میخوای شرکت کنی،همین الان اسمتو بنداز توی جام عزیزم. وگرنه تا چند دقیقه جلوت رو میگیرن!》 جوری که انگار از یک لوله تنگ و تاریک خارج شود،از ذهن آن مرد خارج شد. جمیعت زیادی اطرافش را گرفته بودتد. آنجلینا گفت《بزار برم اما رو خبر کنم! انگار باز بهت جمله وارد شد!تکون نخور!》 دنیز سریع بلند شد و با دستپاچگی تگه کاغذی برداشت و اسمش را با عجله نوشت {دنیز گلرت/گلوریا گریندل والد. هاگوارتز} خیلی سریع سمت جام رفت و جوری که انگار از همان اول مانعی نبود،جلو رفته و اسمش را انداخت. درست همان لحضه، دامبلدوری که نفش نفس میزد جلوی در نمیان شد!

اون بالا رو خونیدن؟پارت آخر فصل یکه ها

آقا یه مشکل فنی بود اینجا. ادامه اسلاید بعد

در اتاق اساتید روی یک میز گرد نشسته بود. پروفسور مک گوناگال،پروفسور تانکس،پروفسور فیلیت ویک و پروفسور اسنیپ(سرپرست گروه ها) به او نگاه میکردند. دامبلدور اخم غلیظی داشت. دنیز نمیفهمید جادوگری که تا آن حد خیر خواه و مهربان بود،چرا با دنیز آنگونه رفتار میکرد. مک گوناگال با خشمی بیش از حد به دنیز توپید《با چه عقلی اسمتو انداختی او تو؟》 اسنیپ با کمترین تکان در لبش،با صدایی عصبانی گفت《تو مشورت کردن حالیت نیستی؟》فیلیت ویک با صدای جیر جیر مانندش گفت《به فکر جونت نیستی دوشیزه والد؟》 تانکس که در‌میان آن چهار نفرِ بیش از اندازه جدی،بسیار جوان تر و مهربان تر به نظر میرسید گفت《دنیز،تو قدرتت خیلی زیاده!مسلما جام تو رو انتخاب میکنه. ولی کمی احتیاط میکردی دختر خوب،سنت خیلی کمه. نمیتونی در مقابل دانش آموزان دورمشترانگ و مهوتوکورو وایسی!》 دامبلدور گفت《انگار بهت یه حمله وارد شده بود》 کلام دامبلدور بیش از اندازه سرد بود. جوری با دنیز حرف میزد گه انگار قتل کرده. دنیز گفت《فقط یه حمله بود. وارد ذهن یکی شدم》 دامبلدور بلافاصله گفت《چی دیدی؟》 نگاه خیره‌اش به چشم دنیز مشخصا برای ذهن جویی بود. دنیز نمیدانست چگونه راهش را ببندد. او همین چند دقیقه پیش با گریندل والد حرف زده بود. یا حداقل او با دنیز حرف زده بود. فقط چشمانش را بست. و حس کرد،راهی که دامبلدور میچید را از هم گسست. دنیز دروغی سر هم کرد《مال یکی از بچه ها بود. یه دختری که داشت گریه میکرد. انگار با دوستش دعواش شده بود. من،راستش اسمم رو بخاطر اون حمله ننداختم تو جام. من فقط خواستم هویت داشته باشم!》دامبلدور بلافلصله گفت《هویت؟》《هرکسی منو میبینه، گریندل والد میاد جلوی چشماش! من میخوام هویت خودم رو داشته باشم!نمیخوام بخاطر شباهتم به اون شناخته بشم. من هیچ علاقه‌ای به اون و کاراش ندارم》 《در مورد اون چیا میدونی》《قتل!ظلم!خون ریزی!جنابت! جادوی سیاه! و من به اینا علاقه ندارم! از جنایت و ظلم و جادوی سیاه بیزارم. ولی همه وقتی منو میبینن،این چیزا میاد تو ذهنشون!من میخوام اینو تغییر بدم!》 دامبلدور رسما داشت با خود کلنجار میرفت. کمی بعد،با صدای کم و آرامش،ولی جوری که انگار دنیز مرتکب گناه شده باشد گفت《برو بیرون. امیدوارم اسم تو بیرون نیاد از جام!》دنیز سریع بیرون رفت.

بلخره شب شد. بعد از صرف شام جام همه منتظر ایستادند. وقتی دامبلدور جلوی جام ایستاد،جام درخشید و شعله های آتش را بیرون فرستاد. بلخره تکه‌ای کاغذ،که انگار از یک طومار پاره شده باشد در دست دامبلدور جای گرفت. دامبلدور با صدای بلندی گفت《اریک یان بلک،از مهوتوکورو》 دنیز از راجر پرسبد《یان؟》《اسم جدش دیگه》 شرقی ها با وقار او را تشویق کردند. ولی اریک که گویی کوه غرور بود فقط یک پوزخند زد. به سمت دامبلدور رفت و با او دست داد. خالکوبی ماهی کویش،که نزدیک سیبک گلویش بود و نصف قسمت جلویی گردنش رو میپوشاند کاملا در دید بود.به وضوح الکس عصبی بود! دوباره جام درخشبد و شعله ها بیرون پرت شدند و تکه کاغذی در دست دامبلدور جای گرفت《جاناتان ادوارد وین،از دورمشترانگ!》 پسری قد بلند و چهار شانه،با نوهای مشکی و تاس و چهره‌ای که قدرتش را نشان میداد به سمت دامبلدور رفت و با او دست داد. شعله ها باز درخشیدند. جوری که انگار همه میدانستند قرار است چه اتفاقی بیوفتد. کاغذ پوستی آشنایی در دست دامبلدور جای گرفت. دنیز بلند شد و آماده ایستاد. دامبلدور گفت《دنیز.....والد از هاگوارتز》دنیز جلو رفت. اسلیترینی ها او را تشویق میکردند. تقریبل تمام مدرسه او را تشویق میکردند. انگار کسی مشکلی نداشت،جز دامبلدور. خیلی سرسری و بی حس با دنیز دست داد. وقتی به اتاقی که باید واردش میشدند رفت،اریک پوزخندی زد《یه دورگه،تو نمیتونی در مقابل من یکی تاب بیاری! من هم از خواندان بلکم،هم از خواندان چینگ! چطوری.....》 ولی با حرف پسر دیگر ساکت شد《بهتره زیادم به اصل و نسب نبالیم! ولی من این وضیعت رو قبول نمیکنم!》 پروفسور چینگ،پروفسور کرام و دامبلدور وارد شدند که پروفسور چینگ با لهجه گفت《چرا قبول نمیکنین آقای وین؟》وین جواب داد《اگه مثل چهار سال قبل قرار باشه تو مرحله آخر دوئل کنیم چی؟این بچه نمیتونه! اگه مثل سال هری پاتر یه اژدها در کار باشه چی؟این دختر هنوز بچست!》 اریک بدون توجه به مدیر ها گفت《همون که واسه ما خوبه رفیق!انگار کلا به رقیب نداریم!》 《پس جوون مردی جکا رفته؟》 پروفسور‌ کرام‌گفت《جان! جام تصمیم گرفته! گرچه منم مخالفم. تو سال مسابقه برادرم هم اینجوری شد!گرچه اونموقع یه پسر چهارده ساله در کار بود دامبلدور!نه یه دختربچه سیزده ساله!》 دامبلدور گفت《کاری از دست من برنمیاد،برنارد!》《ولی باید کاری از دستت بر بیاد،آلبوس! پروفسور چینگ شما سیصد سالتونه!باید افسونی بلد باشین!!》چینگ گفت《با اینکه با این اتفاق کاملا مخالفم،ولی من کاری نمیتونم بکنم،پروفسور کرام. جام آتش کهن تر از این موضوع ها هست. حتی کهن تر از من! ولی اگر این دوشیزه جوان از طرف جام برگزیده شده،حتما دلیل داشته.》 جاناتان گفت《ولی این مسابقه خطرناکه!اون بچست!》 《من خودم از مبارزان این مسابقه بودم،البته با برادران آمریکایی از مدارس ایلورمورنی و کستلوبروشو! از این گذشته،من مطمئنم جان دوشیزه والد با این همه اقدامات امنیتی پایدار باشه!》 دانبلدور گفت《فردا اولین مصاحبه رو باهاتون میکنن. از طرف پیام امروز.بهتره آماده باشین. دوشیزه والد،از فردا با پروفسور فیلیت ویک و پروفسور اسنیپ و پروفسور دیگوری کلی درس جدید داری!باید خیلی چیزا یاد بگیری!》 چینگ گفت《مایلم فردا هر سه مبارز برای صرف چای،بعد از مصاحبشون به داخل فرش پرنده بیان!》 *پایان فصل یک*