نمردند تا آرزوی مرگ کنند 0⁴⁹

کرام،بینی عقابی،چشمان مشکی و موهای تراشیده شده‌ای داشت. تنها فرقش با برادر کوچک ترش،قهرمان کوییدیچ بلغرستان، این بود که شانه های خمیده نداشت و خیلی صاف راه میرفت. دنیز گفت《بنظرتون شرقی ها با چی میان؟》 همان لحضه،نقطه هایی در آسمان درخشید و مانند ستاره های دنباله دار،به زمین فرود آمدند. قالی های پرنده زیادی،روی زمین جای گرفتند و حدود پانزده نفر،از افراد شرقی،با چشمان بادامی و لباس هایی مانند لباس سنتی ژاپنی ها پایین آمدند. هفت دختر و پسر،پشت سر یک پیرمرد حرکت میکردند.بلافاصله قالی ها به هوا جستند و به دور خود چرخید،و کنار یکدیگر قرار گرفتند و تبدیل به یک فرق عظیم،با نخ های بلندی،به اندازه حدود دومتر ارتفاع شدند. شرقی ها با قدم های آهسته و وقار جلو آمدند. الکس به وضوح از جلوی دید آنها کنار رفت. پیرمردی با سیبیل باریک ولی بلند سفید رنگ،و ریش همرنگش،که تا شکمش میرسید،و موهایی به همان رنگ و ارتفاع،با ردایی سبز رنگ با طرح های طلایی رنگ جلو آمد،و بجای دست دادن، جلوی دامبلدور ایستاده و تعظیم کوتاهی کرد. بقیه افراد مدرسه نیز به تبعیت از او تعظیم کردند. دامبلدور نیز جلوی آنها کمی خم،و سپس راست شد و گفت《جناب یان چینگ،از حضور شما در هاگوارتز،بسیار خوشحالیم.》 مرد با لهجه کم،و صدای ضعیفی گفت《این،از بزرگی شماست، دامبلدور دوجیسی!*》 (دوجیسی:به معنای جناب در چینی سنتی) تنها کسی که میان آن آدم ها کمی متفاوت بود،پسر مو مشکی‌ای بود که کناره های موهایش را کامل تراشیده بود. موهای مشکی‌اش اژدهایی،بسته شده بودند. ردایش مشکی رنگ و بدون هیچ طرحی بود. روی چشم چپش یک خط باریک و قرمز به چشم میخورد و روی گردنش،یک خالکوبی از یک ماهی کوی در معرض دید بود

چین و چروک چهره یان چینگ خیلی زیاد بود. طوری که به نظر میرسید همسن پدر دامبلدور باشد. ابهت خاصی در چهره همگی بود. همه آنها ردا های رنگی با طرح های طلایی داشتند. ولی پسری که چشمانش کمتر از همه آنها بادامی بود،کاملا متفاوت و دور از سنت به نظر میرسید. وقتی همه وارد سرسرا شدند، الکس کاملا از دید پنهان شده بود. ولی ناگهان، چینگ،مسیرش را تغییر داده و دقیقا بین راجر و آنجلینا رفت و دستش را جلو برده و شنل نامرئی‌ای را از روی سر الکس پایین کشید. پختگی چهره الکس از هر زمان دیگری کمتر در معرض دید بود. پیرمرد،دست چروکیده‌اش را روی شانه الکس انداخت و بی سر و صدا،او را کنار خود کشید. صورت الکس قرمز بود. ولی نمیشد تشخیص داد که از سر خجالت است،یا عصبانیت.

تا دنیز خواست از راجر چیزی بپرسد راجر گفت《هیچ وقت در این باره زیاد باهامون حرف نمیزنه.》 دامبلدور پشت میزش رفت و با صدای رسایی گفت《به پروفسور کرام، پروفسور چینگ و البته تمام شاگردان ممتازشون،خوشامد میگم.امیدوارم مراحل مسابقه،کاملا جوانمردانه برگزار بشه. به دلیل اینکه مهمونامون خسته شدن،ترجیح میدم سریع برم سر اصل مطلب.》 دو نفر،جامی زیبا و بزرگ را جلو آوردند که دامبلدور گفت《تا فردا،این موقع،اسمتون رو داخل این جام بندازین. هیچ کس از انداختن اسمش منع نمیشه ولی،فقط قدرتمند ترین و قابل ترین شخص،برگزیده میشه! و حالا،پذیرایی از مهمونامون رو شروع میکنیم.》 مهوتوکورویی ها،در میز ریونکلاو،و دارمشترانگی ها در میز اسلیترین نشستند. پروفسور چینگ،پیش دامبلدور نشسته بود. در کمال تعجب،حالا الکس روی میز اسلیترین بود. دنیز حتی متوجه نشد،کی و چگونه؟! در میز ریونکلاو مقدار زیادی قوری و چایی در معرض دید بود و تمام دانش آموزان،و البته خود پروفسور چینگ بجای شروع به شام خوردن، چایی مینوشیدند. وقتی شام تمام شد،همان پسر عجیب با خالکوبی ماهی کوی روی گردنش،کنار الکس آمد پیشش نشست《چطوری پسر عمه؟》 الکس دست او را از روی شانه‌اش کنار کشید《از من دور شو اریک!》《قایم شده بودی ترسو!نکنه دل روبرویی با منو نداری؟》《اولین باره تا یه جایی حرفتو درست و عاقلانه زدی. درسته دل روبه رویی با یکی رو ندارم،ولی اون تو نیستی اریک.》《لابد....》《اون شخص پروفسور چینگه》《انقدر‌ نگو پروفسور چینگ!اون جد ما محسوب میشه!》《درواقع پدربزگ،مادربزرگ شرقی ما هست،ولی بحث سر این نیست!بحث ما اینه که من همتون رو فراموش کردم،جز اون!بعد کارایی که مادر کثافتت کرد،یا حرفایی که پدر ظالمت زد،چطوری با من حرف میزنی؟با چه رویی اریک؟》《تو اون قضیه پدر و مادر من مقصر بودن یا پدرت؟》《من مثل شما،اونم فراموش کردم. از من دور شو!》《اگه نشم؟》 دنیز نفهمید آن اتفاق چگونه افتاد،ولی لحضه بعد،صورت اریک زخم بزرگ و قرمزی داشت و از زخمش خون می آمد و در کسری از ثانیه،دیگر الکس در سرسرا نبود...

اگه ناظر ها کاری بکنن که فصل یک امشب تموم بشه واقعا محشر میشه...