بࢪاي‌ خؤࢪشید جاؤدآنم

عشق من به تو آغاز نشد پایان نیافت . آنچه میان ماست وابسه به زمان نیست . به خودی خود یک عهد است . بنیادی ترین شکل اعتماد است . می توان آن را درهم شکست و از نو ساخت .

می تواند ناپدید شود و دوباره شعله ور شود ، اما نمی‌توان آن را ربود . نه حتی به واسطه مرگ ما همچون گرفتگی ماه و خورشید بودیم . لحظه ای که خورشید و ماه یکدیگر را ملاقات کردند . تلاتو نور در جایی که امید به سمت ناامیدی دست یازید و آن‌ها همدیگر را در آغوش کشیدند ، حال برای لحظه ای کوتاه یا برای یک عمر .

امشب ، درحالی که به روی پشت‌بام می‌روم که به تو می‌اندیشم . روح‌های ما نیز همراهم می‌آیند ، یه ریه ، یک قلب و یک ذهن جاافتاده همگی از جانب شب به سوی من فرستاده شدند . تو را می‌بینم که به خیابان‌ها قدم می‌گذاری ، با آن چشم‌های زرد در ازدحام گم می‌شوی و من تنها با یک رویا بسوی تو دست دراز می‌کنم .

اگر در زندگی بعدی‌ات تصمیم گرفتی من را دوباره پیدا کنی ، با نامی دیگر ، در بدنی دیگر ، من برایت خانه‌ای خواهم شد . به عهدم وفا خواهم کرد . هر بار از نو عاشق تو خواهم شد