هر دو در نهایت میمیرند

زندگی کردن نادر ترین اتفاق جهان هستی است. بیشتر مردم فقط وجود دارند، همین.

زندگی را نباید تنها زندگی کرد، حتی در روز آخر

دوازده ساعت پیش، در تماسی، به من گفته شد امروز قرار است بمیرم و حالا، از هر زمان دیگری، زنده‌ترم.

این مرگ نیست که انسان باید از آن بترسد، ترس واقعی از هرگز زندگی نکردن است.

ممکن است در خانواده‌ای متولد شده باشی و حق انتخابی نداشته باشی، اما دوستی‌هایت را خودت انتخاب میکنی. میفهمی که بعضی دوستی ها ارزشش را ندارد و باید آنها را پشت سر بگذاری، اما دوستی‌هایی هستند که ارزش هر خطر و هر چیزی را دارند.

لیست آرزوها مزخرفه. هیچوقت نمیشه همه‌اش رو انجام داد. باید خودت رو بسپاری به جریان.

گاهی وقت‌ها، حقیقت رازی است که آن را از خودت هم مخفی میکنی، چرا که زندگی با یک دروغ ساده‌تر است.

جای کشتی در بندرگاه امن است، اما این آن چیزی نیست که کشتی‌ها برای آن ساخته شده باشند.

هیچ کس نمی‌خواهد بمیرد. حتی کسانی که می‌خواهند به بهشت بروند هم حاضر نیستند بمیرند. با این حال، مرگ مقصد مشترک همۀ ماست. هیچ کس تاکنون نتوانسته از چنگ آن فرار کند و باید هم این‌گونه باشد، چون مرگ به احتمال خیلی زیاد، بهترین ابداع زندگی بشر است. مرگ سفیر تغییر و تحول است. کهنگی را از میان می‌برد و تازگی را جایگزین می‌کند.