کرم و تاریکی

دیگر کار پیله ام تمام شده بود. خیلی نرم بود و اندازه اش هم مناسب بود. درون پیله خیلی تاریک بود انقدر تاریک که فرق بسته بودن چشمانم را با باز بودنش احساس نمیکردم، ترس تمام وجودم را فرا گرفته بود.

خیلی وقت بود که داخل پیله بودم دیگر احساس ترس نمیکردم بلکه احساس امنیت میکردم. انگار بال های من قصد در امدن نداشتند. دیگر امیدی به در امدن بال هایم نداشتم. بیرون از پیله در طبیعت وحشی....

انگار همه چیز ترسناک تر از داخل پیله بود همه همدیگر را میخوردند و هر کس به دنبال منافع خودش بود ولی درون پیله فقط من بودم و تاریکی، تاریکی به من احساس آرامش میداد یک سر مستی دلنشین....

وقتی که چیزی را نمیبینم دیگر نگرانی برایم وجود ندارد دیگر ترسی هم وجود ندارد چون تاریکی از من محافظت میکند. نسبت به قبل جایم تنگ تر شده بود احساس میکردم بال هایم در امده ولی من نمیخواستم از تاریکی جدا شوم...

از یک طرف اگر من پیله را میشکستم تاریکی هم نابود میشد و از طرف دیگر من بیش تر از این نمیتوانستم بدون غذا دوام بیاورم ولی من عاشق تاریکی شده بودم و این خودخواهی بود اگر او را به خاطر خودم نابود میکردم.....

پس بال هایم را کندم و شروع به خوردنشان کردم میدانستم با این کار احتمال مرگم خیلی زیاد است اما این تنها را برای زنده ماندن تاریکی بود. مدتی بعد از کندن بال هایم بی حال شدم، نوری آرام آرام به من نزدیک میشد...

ایا این مرگ بود که به سراغ من می آمد یا تاریکی داشت خودش را فدای من میکرد؟؟ _ساینا