مصیر خون آلود

مصیر خون آلود - پارت اول

نفس عمیقی کشیدم و هوای تازه را که با رایحه‌های دل‌انگیز جنگل مخلوط شده بود، وارد ریه‌هایم کردم. چشمانم را گشودم و به آسمان که هم‌چون ذغال سیاه بود، چشم دوختم. انگار آسمان لباس شب مهمانی را به تن کرده بود و ستاره‌ها هم‌چون نگین‌های براق و درخشان چشمک می‌زدند. دستانم را دور زانویم حلقه کرده بودم و انگار که مانند یک بالشت بغلش کرده بودم، پای دیگرم را آزاد گذاشته بودم چون بر اثر جنغولک بازی‌های امروز می‌سوخت البته سوزشش عادی نبود و خیلی شدید بود؛ اما اصلا از کاری که کرده بودم پشیمون نبودم؛ ولی ای کاش پایم را به فنا نمی‌دادم، آن وقت زمان زیادی برای بازی و تفریح داشتم. بخت بد من وسط روز این بلا به سرم آمد و از آن موقع تا الان مانند بچه آرام و ساکت گوشه و کناری نشسته‌ام، یعنی تقریبا نصف روز از تفریح محروم شدم!

تفاوت این روز با بقیه روزها این بود که امروز برای تفریح قاعده و قانونی وجود نداشت. سعی می‌کردم تا به امروز فکر نکنم؛ اما مگر می شد؟ سرم را تکان دادم تا افکارم از ذهن شیطانم دور شوند و بعد مشغول تماشای منظره دل‌انگیز شدم، البته فقط آسمان شب باعث زیبایی‌تش نشده بود، نور ماه بر روی شاخه و برگ‌های درختان جنگل می‌تابید و یک جلوه خاصی را به خودش اختصاص داده بود. باد سرد صورتم را نوازش کرد، خیلی سرد نبود این‌طور می‌توانم بگویم می‌توان تحملش کرد.

دستی بر سرم نشست و موهای لخت سرمه ای ام را بر هم ریخت. حدس زدن اینکه چه کسی موهایم را به هم ریخته کار سختی نبود! پدرم کنار من رو پارچه چهارخونه ای رومیزی آشپزخانه -که البته الان به عنوان زیر انداز استفاده می‌کنیم- نشست. او هم مثل از روی پشت بام خانه امون نظاره گر آسمان شب و جنگل شد. -"خیلی زیباست... مگه نه؟" با تکان دادن سرم و گفتن اوهوم تائیدش کردم. -"بهت گفته بودم که می‌تونی از اینجا رخ جنگل رو ببینی..." همانطور که یکی از زانوهایم را بغل کرده بودم گفتم: 《آره گفته بودی...》 و در سکوت مشغول تماشای‌ طبیعت شدیم؛ اما سکوت ماندگار نبود: 《 هی کیتی تو چرا انقدر پوکری؟》 قیافه‌ای حق به جانب گرفت و منتظر جواب بود. طبق عادت همیشگیم تمام احساسات رو وقتی کسی ازم می‌پرسید، مو به مو، با جزئیاتی کامل تعریف می کردم: 《 چه انتظاری داری... من نصف روز اونم تفریح با جک و بچه ها رو از دست دادم و..》 -هی!هی!هی!! تو داری خیلی بزرگش می‌کنی مطمئنا زخم پات یک حکمتی دارهه، باید بپذیریش و باهاش کنار بیای اگه این کار رو نکنی دیگه نمی تونی لذت ببری!

پایان پارت اول مصیر خون آلود