-تاریکی

پارتی از پارت های آینده

اسلحه را از روی میز برداشتم و با قدم های محکم سمت در رفتم. فدرینگ دنبالم راه افتاد و پرسید:《هی! الان می‌خوای چی کار کنی؟》 با همان خشمی که سراسر وجودم را فرا گرفت بود گفتم:《معلومه کاری می‌کنم که تا عمر داره فراموش نکنه!》

هنوز نتوانسته بودم شوکی که بر اثر اتفاقی که افتاده را هضم کنم. از شدت سر درگمی و استرس بدنم می‌لرزید... (تقریبا می‌شود گفت که درست مانند همان زمانی شدم که درون آب یخ زده پل در کودکی گیر افتاده بودم) بدنم بی حس تر از قبل شده بود از شدت لرزش دستانم، نتونستم درست خشاب اسلحه را سر جایش بیندازم. فدرینگ بازویم را به سمت خودش کشید:《جدی الان می‌خوای چی کار کنی؟》

سمتش چرخیدم و بازویم را محکم از دستش بیرون کشیدم و گفتم:《به نظرت چیکار می‌تونیم بکنیم ها؟! جواب بده!》 فدرینگ مردد ماند... خودم به جای او جواب دادم:《اون ع*ضی ها به اون بچه رحم نکردند...اون بچه چه ربطی به این ماجرا داشت؟ هیچی! پس می‌خواین به ما رحم کنن! عمرا این ما بودیم که جلوی رسیدن به خواسته اشون رو گرفتیم!》 فدرینگ از مردد ماندن در آمد:《کالاهان! این تنها راهیه که می تونیم از شر اینجا خلاص شیم!》 او به اتاقی که درونش گیر افتاده بودیم اشاره کرد...

"حتی اگه این تنها راهیه که بتونیم نجات پیدا کنیم... من نمی‌تونم مثل همستر بشینم و ببینم که یکی دیگه داره میمیرهه!" فدرینگ به صورت خاصی نگاهم کرد از آن نگاه هایی که به گمانم هیچوقت نمی‌فهمی و درکشان نمی‌کنی. درونم با صورتی پر از سوال و قهوه به دست به فدرینگ زل زده بود و با قهوه به او اشاره کرد:《این یارو چه مرگشه؟》 از این نگاهش داشتم کلافه می‌شدم پس عصبی گفتم:《چیه؟!》 "فقط یاد زمان هایی افتادم که به عنوان کارآموز تازه اومده بودی... از اون موقع تا الان تغییر کردی کالاهان"

درونم:《مطمئنی به جای گردنش کلش آسیب ندیده؟》در شرایطی نبودم که بخوام به تجزیه و تحلیل حرف هایش بپردازم، بنابراین او را از سر راهم کنار زدم و سمت کمد رفتم و جلیقه ضد گلوله را بیرون آوردم. "-مطمئنی این دیوونگی نیست؟" "-شاید" مشغول پوشیدن جلیقه شدم و در حین کارم گفتم:《به هر حال من تصمیم رو گرفتم سعی نکن که مانعم بشی! وگرنه مجبورم بی‌هوشت بکنم》

*****

*****