Fake Love part 8

Donnie: همینطور که با خودکار روی میز، بازی میکرد، گفت: -چیزی پیدا نکردی نه؟ سرم رو به نشانه "نه"تکان دادم. خواستم چیزی بگم اما با شنیدن حرفش، یه لحظه همه چیز رو فراموش کردم : مایکی: دلم براش خیلی تنگ شده دانی. بیشتر از هر وقت دیگه ای . . . به چشم های آبی رنگش خیره شدم.  اشک های بلوریش جمع شده بود و همچون قطرات باران، روی صورتش غلط می‌خوردند. هر اشکی که پایین میومد، قلبم رو بیشتر مچاله تر میکرد. برادر کوچیکم دلش برای کسی تنگ شده که دیگه به این زودی ها برنمی‌گرده. اصلا چرا برگرده؟ اون که به ما نیازی نداره؛ نه اون و نه ما. چیزی نگفتم و به مانیتور خیره شدم... [فلش بک]

Ravi: رافائل،شونه های پسر را زیر بازو هایش له میکرد. با صورتی سرخ، به چشم های قهوه ای رنگ داناتلو خیره شد. بلند فریاد زد: - چته؟ چرا جوری رفتار میکنی انگار لئو دشمنته؟ د چرا لال شدی ؟ جوابم رو بده!! میگم چیشده که اینقدر از برادرت تنفر داری؟ اما داناتلو همچنان سکوت کرده بود و به صورت برادرش خیره شده بود. کارای به کاغذ مچاله شده که در دست دانی بود نگاه کرد، به آرامی به طرف آن رفت و کاغذ مچاله شده رو از مشت هایش بیرون آورد. کاغذ رو کمی صاف کرد و شروع کرد به خوندن جملات. همه به  دخترک خیره شده بودند و منتظر بودند تا تمامش کند. با تمام شدن نامه، اشک هایش به آرامی پایین آمدند. بغض لعنتی  که همیشه ازش متنفر بود و تلاش به پنهان کردن میکرد، حالا شکسته بود و همانند ابر بهاری، اشک می‌ریخت. حس تنفر و غم، باهم ترکیب شده بود.

این حالش را بدتر کرده بود.حتی دیگر توجه ای به حرف بقیه هم نمی‌کرد، انگار قلب سرد و محکمش، منتظر همچین چیزی بود تا هر دردی که کشیده رو به اشک تبدیل کند.و اما رافائل مات و مبهوت به صورت خواهرش خیره شده بود؛حس بدی داشت، از اشک ها، از هق هق زدن ها، از مشت های گره خورده که کاغذ رو بیشتر مچاله تر کرد.اشک ها، قلب رافائل را به درد می آورد. و حالا مایکل؛ او با تعجب به کارای خیره شد؛ انگار زبانش برای گفتن چند جمله نمی چرخید. ترس و نگرانی به جانش افتاده بودند.نگران  بود، برای خواهرش ، برای برادر بزرگش که حکم یک مادر برایش داشت، برای دوست مو نارنجی اش که تمام روزش را با او ساخته بود، برای برادر باهوشش که همیشه برایش از عجایب دنیا حرف میزد ولی حالا، سکوت وحشتناکی کرده بود.شاید کمی خلوت، به مایکل کمک زیادی کند؛ بدون اینکه چیزی بگوید، به طرف اتاقش رفت . . . [پایان فلش بک]

Ravi: دست های کوچک و ظریفش را روی دست های پسرک گذاشت و با یک لبخند،به صورتش خیره شده بود. اما لئوناردو با صورتی خسته، به دخترک خیره شد. خسته بود،خیلی خسته؛شاید کمی استراحت می‌توانست کمکش کند، شاید یک خواب عمیق. با چشم های دُرشتش، به صورت خسته پسرک خیره شد. لب و لوچه اش را جمع کرد و طلبکارانه گفت: - این چه قیافیه؟ باید خوشحال هم باشی که همچین اتفاق خوبی افتاده! تو که می‌دونی از این صورت متنفرم نه؟ دستش را محکم مشت کرد و این باعث شد تا لئوناردو، چشمانش را ببندد تا برای این درد،  فریادی  نزند. آپریل: درسته که کمکت کردم تا درد بی پایانت رو درمان کنم ولی به این معنی نیست  قلب کوچیک و ظریفت دیگه در چنگم نیست. خودش را به طرف گوش پسرک نزدیک کرد و به آرامی لب زد:

-یادت نره چی بهت گفتم سوییتی . . . سپس با لبخندی، برگشت و دوباره بهش خیره شد. او حتی حق ناراحت شدن را هم نداشت. باید لبخند میزد وقتی که وجودش، سیاه پوشیده بود و دلش گریه های ناتمامی میخواست. از نظر لئوناردو، اینجا خود جهنم بود براش. به آرامی لبخندی روی صورتش به وجود آمد، یک لبخندی خسته... . اونیل با عشق به صورت معشوقش نگاه میکرد. حتی صورت خسته اش برای اونیل،جذاب بود.دلیل این همه حس، شاید عشقی بود که او بهش داشت؛عشقی یک طرفه و دروغین... . شاید همچین عشقی برای بقیه عجیب باشه ، ولی اونیل این حس رو دوست داشت. ولی خودش خوب میدونست، خوب میدونست، ولی بازم با حرف های تکراری،خودش را گول میزد. توی این کار استاد بود؛ بلد بود چگونه یک نفر رو با حرف هایش گول بزند.  با هیجان گفت: -نظرت با یه رقص دو نفره چیه عزیزم؟...

امیدوارم دوستش داشته باشید. چرا در این وضعیت پارت میدم؟ خب شاید یکمی حالتون رو بهتر کنه:)🫂

وضعیت لئو و آپریل😔👈👉💖