هالوین تالنی

شمانش را گشود و به سقف سفید رنگ اتاق خیره شد، چندی وقت در رخت خواب قلت خورد و پس از مدتی کوتاه، نشست. موهای طلایی اش رو روی شانه هایش ریخت و خم شدن زانو هایش نصادف شد با ایستادنش. به آینه پیش رو نگاهی انداخت و چهره خود را نگریست، موهای طلایی متوسط و چشمان آبی رنگ، پیراهن رسمی اش به تیشرت سفید رنگ و شلواری گشاد و سفید مبدل شده بود. باید چهره اش را می آراست. موهایش را با شانه صاف کرد و در دو طرف سر، بست. پیراهنش را عوض کرد و برای روز جدیدش حاضر شد. به سمت در گوشه اتاق خیز برداشت و تا خواست دستگیره را میان دستانش حصار کند،کلیدی وارد در شد و صدایی پسرانه در گوشش پیچید:«نه... نه... نه. پـــنی خانوم، فکرشم نکن!» لرزه ای بر اندامش افتاد، به سرعت سرش را برگرداند که گمان کرد رگ های گردنش بیرون افتاده اند. اما نه، کسی نبود. اظراف اتاق را آنالیز کرد و به سوی میز آرایش خیز برداشت و بطری شیشه ای را برداشت. صدا با تمسخر گفت:«سلاح مامورای اچ کیو، یه بطریه!؟» پنی صدا را شناخت... شاید هم نشناخت. بطری را به سمت صدا پرتاب کرد و بطری، تنها خورد شد و خورده شیشه ها میان اتاق پخش گشتند. در کثری از ثانیه نورهایی بنفش و محو رنگ  در هوا شناور شدند و کسی را پیش رویش دید، دشمن خونی اش، تالون!

تالون گفت:«آروم باش خانوم کوچولو! آرومم..» پنی غرید:«بمن نگو خان...» امانتوانست سخنش را ادامه دهد زیرا اسپری بیهوشی در هوا پخش شده و مسبب بیهوشی اش شده بود، تالون خود ماسک زده بود اما پنی... چشمانش سیاهی میرفتند و تنش سست شده بود. چشمانش بسته شدند و نرم نرمک هوشیاری اش را از دست داد و کم مانده بود روی خورده شیشه ها بیوفتند، اما تالون در یک صدم ثانیه خود را بدو رساند و در آغوش خود محبوسش ساخت. به چهره بی هوشیاری او نگاه مرد و با لبخندی گفت:«بخواب فرشته کوچولوی من...بابت اینم ببخشید!» و لب هایش را به سوی پیشانی اش حرکت دادو بوسه نرمی را روی پیشانی نرم و لطیفش نشاند. کفش های موشکی خویش را فعال ساخت. و درحالی که پنی را در آغوش داشت به سوی سازمان مد حرکت کرد...

دکتر کلاو پس از دیدن پنی بینی اش برجید و گفت:«تالون! یکار بهت سپردم درست انجام ندادی! این کیه بلندش کردی آوردیش؟» تالون گفت:« این همون دخترست که نقشه هاتونو بهم میریزه... اسمش چی بود؟ منی؟ لنی؟سنی؟ آهان پنی!» دکتر کلاو با نگاهی خصمانهو خشمگین گفت:«خب که چی؟» تالون گفت:«د نشد دیگه عمو. عضو مدش میکنیمو موفق میشیم. هوم؟» دکتر کلاو درحالی که شلعه سوزانی خشمش فروکش کرده بود گفت:«خیله خب.... چیکارش میکنی حالا؟» تالون لحظه ای ماتش برد. واقعا باید چه میکرد؟

دکتر کلاو گفت:«بزازش تو طویله....نمیدونم خودت یکاریش کن!» تالون سری تکان داد و درپی یافتن مکانب متاسب کله سازمان را گشت. تنها یک اتاق مانده بود، اتاقی که کلاو، تالون و همه اعضا را از ورود به آن منع کرده بود، اتاقی که به محض باز شدنش، تمام حقایق تلخ زندگی تالون و خانواده اش، افشا میشد...

چشمان پرس و جو گر تالون دنبال راهی برای ورود به اتاق ممنوعه بودند. نمیدانست کلید آنجا را کجا میتواند پیدا کند، پایش به پادری اتاق برخورد و کلید اتاق پیدا شد! بع راستی که کلاو احمقی بیش نبود. سری را تکان داد و پنی را روی زمین گذاشت. سرش را به دیوار تکیه داد و بوسه ای به نرمی پر قو روی گیسوان پنی نشاند. انگشت شصتش را روی گونه تای لطیف او کذاشت و نوازشی به نرمی باد بدو هدیه کرد. به سختی از دریاچه زیبایی او دل کند و خم شدنش مصادف شد با بستن گلید و وارد کردن آن در دب چوبی اتاق. تا خواست کلید را بچراخنذ، صدایی در سالن پیچید:«

کاتتتتتت چطور بود؟ ادامه بدم؟ بزن بعدی