دختر ستاره ای ۱۶

ناتاشا با دست به من میگفت: نکن برو عقب! عقب عقب رفتم و با تفنگم به سر یارو شلیک کردم! افتاد زمین. سوار موتور شدیم و فرار کردیم. ناتاشا: فکر نکردی یه وقت تیر بخوره به من؟ صبا: فکر نکردی نزدیک یک ماهه داری تیراتدازی بهم یاد میدی؟ ناتاشا خندید و گفت: چرا ..... و ممنونم. کار بزرگی کردی. با اینکه خودم میتونستم نجات بدم خودمو. گفتم: تا قسمت تشکرش کافی بودا! رسیدیم خونه، با ناتاشا شام خوردم و رفتم لالا. صبح با صدای زنگ گوشیم از خواب پاشدم. گوشبم و‌که برداشتم دیدم تونه. با صدای خواب آلود گفتم: بله؟ چیشده؟! گفت: شما نمیخوای برگردی؟ همینجوری که دشیب فرار کردی، نمیخوای بیای؟ از رو تخت بلند شدم و گفتم: چیه؟ دلت واس من تنگ شده؟ فکر کردم بدون من بهت خوش میگذره! گفت: بهم که خوش میگذره ولی میترسم پیش ناتاشا خشن شی. میدونی آدم کش شدن واست خوب نیست فکر کنم. گفتم: شما نگران من نباش، برمیگردم پس فردا. خدافظ! تلفن و قطع کردم و رفتم تا دست و صورتم بشورم. صبحونه رو که خوردم با ناتاشا دوباره حرکات رزمی و کار کردیم. ایندفعه دیگه از ناتاشا هیچ مشتی نخوردم. و واقعا خوشحال بودم از این بابت

هیچ کس نمیتونست ناتاشا رو شکست بده. منم نمیگم که شکستش دادم، فقط ازش نباختم. دیگه تقریبا با انواع تفنگ میتونستم شلیک کنم و تیراشونو عوض کنم. بعد از ظهر شده بود دیگه با ناتاشا توی محوطه ی حیاط خونه نشسته بودیم دور میز و ساندویچ میخوردیم. البته غیبتم میکردیم! که یهو ناتاشا پیشنهاد موتور سواری داد. گفت: من باید اون محموله ای که دیشب دزدیدیم و به فیوری بدم. میخوای بیای؟ گفتم: آره چرا که نه! لباسم و عوض کردم و اومدم. ناتاشا گفت: سوار شو. نشستم رو ترک موتور. ناتاشا: برو جلو! صبا: من که رانندگی بلد نیستم! ناتاشا: منم روندن هواپیما رو بلد نبودم! هلم داد سمت جلو و گفت: بهت یاد میدم. صبا: ناتاشا، اگه یادت باشه دفعه پیش که به من گفتی موتورو برونم جفتمون داشتیم میمردیم! ناتاشا: انقد حرف نزن هر کاری میگم بکن. روشن کردم و راه افتادم تو طول راه بهم همه چیز و توضیح داد. منم هرچیزی که گفت و گوش دادم. فکر نمیکردم انقد راحت باشه. به هر حال رسیدیم. صبا: ناتاشا من نمیام تو برو پکیج و بده و بیا. ناتاشا: باشه. اون شب خیلی خوش گذشت! با موتور همه جا رفتیم. کنار ساحل روی شنا نشستیم و دراز کشیدیم.

روی شنا نشیته بودیم که ناتاشا درباره ی خانوادم ازم سوال پرسید. من هم داستان بی خانمان شدنم رو دوباره تعریف کردم... هیچ واکنشی نداشت ولی خب چه کنم. رفتیم خونه در اولین فرصت خوابیدم. فردا شد و از ناتاشا خداحافظی‌کردم. در حال خداحافظی کردن بودم که ناتاشا یکی از تفنگ هاشو از توی جیبش دراورد و داد بهم. گفت: این جایزه ی یک ماه تمرینت با منه. گفتم: ولی ناتاشا، این مال تو..... گفت: بهونه نیار میدونم ولی از این به بعد مال توعه. بغلش کردم. و ازش تشکر کردم. هپی با هواپیما اومده بود سراغم. رفتم داخل هواپیما و راه افتادیم. هپی: انگار بد نگذشته با خاله ناتاشا. گفتم: هاع! خاله ناتاشا؟ تو طول راه به این حرفش میخندیدم. رسیدیم. با تونی و پپر سلام و علیک کردم و رفتم تا وسایلم و بزارم تو اتاقم. در اتاق تا اومدم باز کنم.... ۱۰ نفر آدم اومدن بیرون. بلند گفتم: چه خبرهههه! شماها اینجا چیکار میکنین!؟ یکیشون وایساد و گفت: شما باید خانم صبا باشید. یکی از مهم ترین محموله های سری شیلد گم شده . و سرپرست فیوری به ما دستور دادن تا اتاق شما رو بگردیم. گفتم: یعنی چی!؟ با سرعت رفتم سراغ تونی. ازش پرسیدم: اینا چی میگن؟ برای چی باید اتاق من و بگردن؟! چرا اصلا بهشون اجازه دادی اتاق من و بگردننننن!؟

گفت: آروم باش، نمیتونستم جلوی شیلد و بگیرم. گفتن که تو یکی از محموله های مهمشون رو تو دزدیدی. صبا: یعنی ... چرا نمیشه به شماها اعتماد کرددددد؟ زنگ‌زدم فیوری و جوابم و نداد. عصبانی شدم، رفتم سمت اتاقم و بلند گفتم: از اتاق من گم شیددددد بیرونننن! تفنگم و دراوردم و گفتم: اگر نرید بیرون شلیک میکنم! یکیشون اومد سمتم تا دستگیرم کنه! اما من سریع پرتال باز کردم و ازش رد شدم. پی روز: از دید تونی: بعد از نجات دادن من توسط صبا و فرار کردنش. با پپر رفتیم بیمارستان تا از اژدها دوباره تبدیل به آدمش کنن. تو همین حین همش صحنه های اون شب توی ذهنم مرور میشد و چیزی که نگرانم کرده بود.... تفنگ گرفتن صبا و راحت ماشه رو کشیدن به طرف یک انسان.... حالا.. یک نیمه انسان بود. با خودم میگفتم که چطور میشه یه دختر کوچیک راحت به یکی شلیک کنه؟ یعنی اثرات تمرینات ناتلشا بوده؟ اصلا با عقل جور در نمیاد نمیتونی انقد راحت یکیو... پخ مخ کنی که.... انقد این افکار زیاد بودن که نتونستم تحمل کنم و زنگ زدم به ناتاشا. از دید ناتاشا: درحال تمرین کردن بودم که گوشیم زنگ خورد.

استارک بودش. با من چیکار داره؟ یعنی آمار این دختره رو میخواد از من بگیره؟ حوصلشو ندارم... زدم رو سایلنت. بعد از چند دقیقه دوباره زنگ زد، یعنی ول کن نیستی تو؟ جواب دادم: چیه تونی؟ تونی: عامم سلام منم خوبم مرسی. ناتاشا: بگو، کار دارم! تونی: باشه، ناتاشا خوب گوش کن چی میگم، این قضیه ی واقعا مهمیه! چند روزیه این دختره فکرم و مشغول کرده. ناتاشا: زنگ زدی درباره ی دوست دخترات با من حرف بزنی!؟ تونی: چی؟! نه! دوس... چی میگی صبا رو میگم! ناتاشا: آها، اوکی خب مشکل چیه؟ تونی: نمیزاری بگم که... داستان از اینجایی شروع میشه که این پرتال باز کرد اومد کمک من بعد حالا یکی داشت من و میکشت. این با تفنگ..... آره. همین شد. دارم به این فکر میکنم تو بهش یاد دادی تا یه اتفاقی افتاد بزنه پخ پخ کنه؟ آخه از تو بعید نیست. ناتاشا: نه. من آدم کش تربیت نمیدم که. ولی ... دختر. خوبیه که. تونی:ناتاشا متوجه نیستی؟ یه دختر ۱۴ ساله نمیتونه..... ناتاشا: من کوچیک تر بودم. تونی: تو...‌هعی ببخشید! تو فرق میکردی. ناتاشا: تونی ولش کن چه کاری از من میخوای؟ تونی: میتونی ازش اطلاعات بکشی بیرون؟ ناتاشا: چرا خودت ازش نمیپرسی خب؟ تونی: چون... نمیدونم‌.

نمیشه. ناتاشا: باش حالا بزار ببینم چی‌میشه. تونی: دستت درد نکنه. گود بای. و بله تونی قطع کرد گوشیو. من نمیدونم!؟. جاسوس درسته هستم ولی دلیل نمیشه کارتون میوفته به هر آدمی به من بگین اطلاعات بکشم ازش بیرون. از دید صبا: اومدن دستگیرم کنن که پرتال باز کردم به ناکجا آباد. وسط شهر بود. این ور و اون ور که نگاه کردم دیدم کل نیویورک عکسه منه! همه دنبالم میگشتن تا پیدام کنن! کلاه هودیمو انداختم رو سرم و رفتم توی کوچه ی تاریک. داشتم به این فکر میکردم دلیل این کاراشون چی میتونه باشه!؟ به همین خاطر زنگ‌زدم ناتاشا. یادم افتاد که گوشیم ردیابی میشه ، پس سریع قطع کردم. همون موقع یک عالمه پهباد دورم بودن ! محاصره شده بودم. نمیتونستم پرتال باز کنم. آرک ریکتورم به شارژ نیاز داشت. دو نفر اومدن دسگیرم کردن و بردنم. به معنای واقعی کرده بودنم تو گونی! چشمام بسته بود و تنها چیزی که میشنیدم صداهای غریبه ها بود. چشمام که باز کردم با یه لامپ سفید و جلوم که فیوری بود مواجه شدم. گفتم: به به آقای فیوری. جواب تماسامو نمیدی بعد میدزدیم میاریم اینجا؟ گفت: دزدی؟ ببین کی اول دزدی کرده. گفتم: کی؟ والا خودمم خیلی دوست دارم بدونم؟ فیوری محکم میزنه رو میز! و میگه: بهت میگم کجا گذاشتیش؟ پسش بده! صبا: من! چیزی ندزدیم! فیوری: تنها کسی که به انبار مخفی شیلد دسترسی داره خودمم و ناتاشا.

و تویی که پرتال باز میکنی به همه جا! گفتم: ولی من تو طول این یک ماه پیش خود ناتاشا بودم. چطور میتونستم بیام. چرا از خود ناتاشا نمیپرسین اصلا؟ واستا ببینم نکنه سر همین محموله ایه که وقتی من پیش ناتاشا بودم بهش زنگ زدی تا بره اونجا. من خودم باهات قبل از رفتن به ماموریت زنگ زدم با من صحبت کردی و میدونستی! فیوری! چی تو اون جعبه بوده! که باید برای من مهم باشه! بعد من باید بدزدمش!؟ فیوری: تو واقعا نمیدونی تو اون چی بوده؟ صبا: نه! فیوری بلند میشه و میره... نزدیک ۱۰ دقیقه ای کسی وارد اتاق نشد. و من با افکار عجیب غریبم تنها بودم تا اینکه یکی در و محکم باز کرد و وارد شد!