شمع و پروانه .

داستان شمع و پروانهٔ ، حکایت خیلیاست! @ 𝖬

پروانه ، به زیبایی و رنگ و وارنگ بودن بالهاش معروفه . تنها چیزی که پروانه داره و تنها چیزی که بهش می‌باله ، بالهای رنگ و وارنگ و زیبای خودشن ، پروانه عاشق بالهاشه ! از طرفی ، پروانه عاشق نور و روشنایی هم هست ، پروانه از تاریکی خیلی میترسه. اون توی کل عمرش دنبال نوری میگشته که باهاش ترساشو خاموش کنه و بتونه بهش وابسته بشه.. بدون اینکه بدونه اون نور می‌تونه روزی بالهای زیباش رو بسوزونه و خود پروانه رو به خاکستر تبدیل کنه!

شمع به هیچ چیز و هیچ کس نیاز نداره! اون هرچی که بخواد رو داره ، امید ، نور و روشنایی. شمع می‌تونه روشن کننده ی زندگی همه باشه اما از طرفی اگه زیاد بهش نزدیک بشی آروم آروم و و زجرناک میسوزونتت و زمانی که متوجه میشی ، زمانیه که هیچ چیز جز سوختگی و درد از وجودت نمونده. شمع هم کاملا از این راضیه ، شمع دوست داره همه ازش دور باشن ، چیزی که شمع هیچوقت نداشت و نمی‌خواد نزدیکی و صمیمیته !

اما یه روز پروانه و شمع ، برخلاف خواسته های خودشون عاشق هم میشن! پروانه علاقه به بالهاش رو کنار می‌زاره و شمع هم غرور و فاصله شو! اون دوتا انقدر غرق هم شدن که حتی هویت خودشون و میزان آسیبی که میتونن بهم بزنن رو فراموش میکنن. پروانه هر روز از پنجره ی نیمه باز خانه ی تاریک و ساکت داخل میشد و بدون توجه به تاریک بودن خانه ، دور شمع زندگیش پر میزد و شمع هم ، شعله ی پررنگ آبیش رو به پروانه نشون میداد و پروانه رو مصمم تر میکرد !

سر انجام یه روز ، پروانه بالاخره مرزها رو رد کرد و از یاد برد که شمع ، شمعه ! پروانه شمعِ داغ رو با تمام وجود در بغل گرفت و گذاشت بالهای رنگ و وارنگش ، شعله ی داغ شمع رو به خوبی حس کنن! شمع هم که همه چیز رو از یاد برده بود و مسخ زیبایی پرهای پروانه شده بود ، به آرومی با سر شعله هاش لمس کوچیکی به بال پروانه کرد! پروانه هر لحظه بیشتر و بیشتر در آغوش شمع خمیده میشد ، شمع که تازه حساسیت بالهای پروانه رو به یاد آورده بود، سعی کرد پروانه رو از خودش دور کنه اما پروانه بالاخره ترسهاش رو خاموش کرده بود و تصمیم داشت تا ابد دور تنها نور زندگیش بچرخه.

شمع که عاقبت پروانه ی یک دنده رو دید سکوت و خودخوری کرد و برای درد بالهای پروانه اشک ریخت ! پروانه با تمام توان ، بدون اینکه بدونه چه بلایی داره به سرش میاد ، دور شمع میچرخید و بدون اهمیت به درد بالهاش اونهارو به حرکت میآورد . اما شمع که شاهد غمناک ترین صحنه ی زندگیش و سوخته شدن پروانه ، اون هم وقتی تنها دلیلش خودش بود ، برای اولین بار به شعله های سوزانش لعنت میفرستاد و تمام خودش رو خرج میکرد. اشک می‌ریخت و بدون اینکه بدونه خودش هم داره با درد پروانه میسوزه ، گریه میکرد.

پروانه انقدر چرخید و چرخید تا اینکه بالاخره بالهاش خسته شدن،پروانه تصمیم گرفت باز هم شعله ی کوچک شمع رو بغل کنه و به وجودش آرامش بده. پس پروانه دوباره شمع رو در آغوش گرفت ولی اینبار با احساس درد زیادی که متحمل شد ، فهمید فرصت زیادی براش نمونده. شمع هم که فهمید آخرین فرصت پروانست ، با شعله هاش پروانه رو نوازش میکرد .. دود از بالهای پروانه بلند میشد و شعله ی شمع ، پرهای نازنینش رو سیاه و خشک میکرد تا جاییکه پروانه تبدیل به پودر و شمع آب بشه و اتاق ، دوباره در سکوت و تاریکی مطلق فرو بره ! اما شمع و پروانه خوشحال بودند ، پروانه بالاخره ترسهاش رو کنار گذاشت و شمع بالاخره صمیمیت رو تجربه کرد، مرگ در آغوش هم ، انقد شیرین و لذتبخش بود که درد مرگ آروم آروم در کنار هم ساده شد و تنها چیزی که باقی موند ، یک عاشقانه ی کوتاه از یک عشق نافرجام موند.