تقارن (پارت اول)

از اولش همه چیز عجیب به نظر رسید. خودش هم گیج شده بود که اگر از جایی شروع کند که پایانش بن بست باشد آن وقت چه اتفاقی خواهد افتاد؟ به هر حال از جایش بلند شد و به طرف در رفت. در را آرام و با ظرافت باز کرد تا کسی متوجه شیطنتش نشود.گام به گام با لباس آبی فسفری که به تن داشت از کنار اتاق های مختلف می‌گذشت و شماره ی آنها را با خود زمزمه میکرد:(( 12،65،14،59و...)) سنجاق کوچکی را از لای موهایش بیرون آورد و آرام مشغول باز کردن قفل شد. انگار امواج مهیبی به مغزش واکنش نشان می دادند و یک دفعه یک عطسه ی بزرگ همه چیز را بهم ریخت. روبروی اتاق آشپزی دقیقا اتاق آشپز بود که مرد خیلی تیزی هم بود همیشه از کارهای او با خبر میشد. با خود گفت:((خب،بنظرم کارم ساخته شد.)) و آشپز با موهای ژولیده از اتاق بیرون آمد و به او خیره شد پس از چند لحظه ریوا خود را روی صندلی داخل دفتر مدیر دید.

مدیر پیژامه به تن داشت و واقعا عصبی به نظر می‌رسید.لیوان آب،دقیقا کنارش بود اما فکر اینکه بخواهد در سر ریوا آن را بکوبد دلش را خنک میکرد ولی به هر حال این کار را نکرد. خیلی آرام به او گفت:(( اینجا یه پرورشگاهه ریوا، میفهمی؟)) ریوا به خود ور می رفت و مدام انگشتانش را در هم می‌فشرد و نگاهش را به دور و بر متصل میکرد. مدیر با صدای بلند گفت:(( باید به من نگاه کنی!)) صورتش قرمز شده بود و دستانش سفت. ریوا دیگر تحمل نداشت و با صدای بلند گفت:(( من از شما نمی‌ترسم! هیچکس نمیتونه منو از کارم پشیمون کنه‌.)) مدیر بدون اینکه دیگر چیزی بگوید از پشت میز شلوغش بلند شد و با چشم به ریوا اشاره کرد که دنبالش راه بی افتد.

ریوا متعجب اطاعت کرد و از صندلی چوبی بلند شد. سر انجام مدیر به طبقه همکف در انتهای راهرو به انباری متروک رفت. در را با کلیدی که در گردن داشت باز کرد و تعجب ریوا این بود که چرا کلید چنین انباری را در گردن خود انداخته بود؟ اما به هر حال کنجکاوی اش گل نکرد. فقط اصرار داشت. یک لحظه به فکرش افتاد که شاید مدیر می خواهد او را زندانی کند و میخواست فرار کند ولی دیگر دیر شده بود چون مدیر محکم مچش را گرفته بود. دلهره به جانش افتاد و سعی کرد آرام باشد.

اما مدیر این کار را نکرد. با چشمان قرمزش به ریوا نگاه کرد و به او لبخند زد. حتی دلیلی هم برای این کار وجود نداشت. شاید پشت آن همه صورت پر ریش و پیر حس نادری پیدا میشد که فقط ریوا سر در می آورد. مدیر گفت:((پشت اینهمه وسایل و هرت و پرت یه دریچه هست که تورو به رویات می رسونه.)) ریوا با تعجب به او زل زده بود. اصلا،پیش نمی آمد که مدیر اینگونه حرف بزند. ریوا پرسید:(( دریچه؟)) مدیر ادامه داد:((آره. مگه چه عیبی داره؟ البته نباید به هیچ کس بگی چون..... ))