نمردند تا آرزوی مرگ کنند p⁴⁵

ناگهان تحمل دنیز شکست،بغضی که قورت داده بود راهش را باز کرد و اشک صورت دنیز را پوشاند. از روی صندل سر خرد،و روی زمین نشست《نه!نمیتونین درک کنین!کسی شما رو شبح چشم دورنگی خطاب نمیکنه که بخواین درک کنین!شما هیچ وقت مثل من نبودین! شاید الان فقط اینو میخوام که.....》پروفسور فیلیت ویک،و دنیز همزمان زمزمه کردند《عادی باشم!》 و فیلیت ویک ادامه داد《درسته شبح چشم دورنگی خطاب نمیشم،ولی منم هم سن تو بودم،به منم لقب دادن! من،شبح چشم دورنگی نبودم ولی،"نیمه جن کوتوله" که بودم. وقتی همسن تو بودم،تصمیم گرفتم ورد هایی پیدا کنم و یا بگیرم که،منو عادی کنن!و حتی پیدا هم کردم!》 فیلیت ویک چوب دستی کشید و آن را به سمت خوده گرفته، ورد طولانی‌ای خواند،و چوب دستی‌اش را تکان داد. وقتی ورد تمام شد،نوک درخشان چوب دستی را به بدنش زد،و ناگهان قد کشید. تک تک استخوان های غیرعادی، گردن کوتاه و بدن ریزش، صاف و یکدست، و مانند بدن پروفسور اسنیپ شدند. دنیز با حیرت به او نگاه کرد. کفش ها،و لباس هایش نیز همراه او بزرگ شده بودند. فیلیت ویک،خیلی خونسرد روی تک زانو نشست و گفت《گفتی میخوای عادی باشی؟پس بیا با‌چشمات شروع کنیم!》 او وردی زیر لب خواند و دو نور عمیق را به چشمان دنیز زد.

سپس گفت《چشم دورنگی که حل شد،حالا شبح رو درست کنیم!》 او این را گفت و ورد طولانی‌ای دیگرش را خوانده،و چوب دستی‌اش را به صورت دنیز زد. دنیز به دستش نگاه کرد و پوست گندمی‌اش را دید. سپس فیلیت ویک،چوب دستی را به روی موهایش کشید،و موهای دنیز به رنگ قهوه‌ای در آمدند. ناگهان،آیینه‌ای از غیب ظاهر شد،و دنیز چهره فوق‌العاده زیبایی را دید. چرا تا به آن روز،متوجه لب های قلوه‌ای،چشمان آهویی و بینی قلمی خود نشده بود؟چرا تا آن روز،چانه کشیده و زاویه دارش را ندیده بود؟چرا تا آن روز، موهای شلاقی و بلند و پرپشتش را ندیده بود؟!حتما باید رنگ میشدند؟حتما باید، تغییر میکرد تا این زیبایی را ببیند؟!فیلیت ویک،چوب دستی‌اش را تکان داد،و ناگهان قد و اندامش مانند قبل،ریز و کوتاه شدند. او ادامه داد《ولی وقتی تونستم راه عادی شدن رو پیدا کنم،دیدم خیلی از افراد عادی دیگه،نمیتونن این ورد رو اجرا کنن!دیدم خیلی از عادی ها،ضعیف و نا توانن!دیدم خیلی از عادی ها،که خیلی هم خوش هیکل و خوش قیافه و قد بلند بودن،کودن بودن!و من،نیمه جن کوتوله،از همشون تو هر راهی بهتر بودم. شاید اگه منم عادی بودن رو انتخاب میکردم،بین اونهمه آدم گم میشدم،ولی من غیرعادی بودن رو انتخاب کردم. غیرعادی شدم،نیمه جن کوتوله شدم،ولی برنده المپیاد دوئل کردن هم شدم!همه میگفتن نیمه جن کوتوله، همه میگفتن عجیب‌الخلقه،ولی من اسمش رو گذاشتم خاص!خودت انتخاب کن،صاحره عادی؟یا شبح چشم دورنگی خاص؟معلمولی؟یا خاص؟》زمزمه‌ای به گوش فیلیت ویک رسید!زمزمه‌ای که انگار از جهان دیگری می آمد. انگار یک پری،یک الف یا شاید هم یک پری دریایی آن را میگفت. همانقدر بی روح،همانقدر بی حس،همانقدر غیرعادی《خاص!》 وقتی دنیز از کلاس خارج شد،هنوز هم متلک های،شبح چشم دورنگی ادامه داشت،ولی در کنار قهقهه آن ها،لبخند دنیز نیز،از روی لب های بی رنگ،ولی درشت و خوش فرمش،پاک نمیشد.

هنوز تا شروع کلاس دفاع در برابر جادوی سیاهش،یک ربع زمان بود. پس به سمت خوابگاه رفت تا وسایلش را سبک تر بکند. وقتی رسید،موهایش را جمع کرد،و به سمت کلاس راه افتاد. در دلش شور و هیجان بی پایانی بود. نمیدانست چرا،ولی حالا،غیرعادی و عجیب‌الخلقه بودنش را دوست داشت. دیگر نمیخواست مثل همه باشد. وقتی به کلاس رسید،روی ردیف اول نشست. وقتی گریفیندوری ها نیز از راه رسیدند، هانا و استیسی،باز شروع به حرف زدن،و مسخره کردن او کردند. وقتی پروفسور لوپین وارد کلاس شد،دوباره از همه خواست تلاشی برای درست کردن پاترانوس بکنند. با شادی عجیبی که بعد از چند جلسه،بلخره در دلش بود،میدانست که میتواند! چوب دستی‌اش را بالا برد،و ذهنش را روی بیست دقیقه پیش متمرکز کرد. دوباره قلبش با هیجان تپید،و دوباره لبخندی روی لبش شکل گرفت. نفسی کشید و آرام گفت《اکسپکتو پاترانوم》 از نوک چوب دستی‌اش،غبار های آبی‌نقره‌ای بیرون آمدند. نمیدانست چرا تا آن حد زیاد،اما میدانست غبار ها درحال شکل گرفتن هستند. نصف کلاس،با نور و غباری که از چوب دستی‌اش خارج میشد پر شد،شکل گرفت و تبدیل به یک حیوان عحیب شد!

امیدوارم مثل پارت قبل انقدر تو برسی نمونه