کمربند حیات چیست؟

کمربند حیات به فاصله‌ای از یک ستاره گفته می‌شود که آب مایع می‌تواند در سطح سیاراتی که به دور آن می‌چرخند، وجود داشته باشد. کمربند حیات به نام منطقه‌ی Goldilocks نیز شناخته می‌شود؛ جایی که شرایط دمایی مناسب حیاط باشد. نه خیلی سرد و نه خیلی سوزان و داغ و سطح سیاره بتواند از آب مایع با فشار کافی اتمسفر پشتیبانی کند.

آب مایع برای تمام اشکال حیات ضروری‌ست . طبق یک تعریف قدیمی اما مستند، دمای سطح یک سیاره تنها به فاصله‌اش تا ستاره‌ی میزبانش بستگی ندارد؛ بلکه به عوامل دیگری مانند گازهای گلخانه‌ای، بازتاب‌پذیری سیاره و جریانات جوی و اقیانوسی آن نیز وابسته است.

کمربند حیات- این تصویر به خوبی دمای مناسب را برای وجود فاز مایع آب در سیاره‌ای اطراف ستاره‎ی میزبانش نشان می‌دهد.

مفهوم منطقه قابل سکونت اطراف یک ستاره، برای اولین بار در سال ۱۹۱۳ توسط ادوارد ماندر در کتابش با عنوان «آیا سیارات دارای سکنه هستند؟» مطرح شد. بعدها هوبرتوس استروگلد، در سال۱۹۵۳ در رساله‌ی خود به این موضوع پرداخت. او در مطالعه‌ی فیزیولوژیکی امکان حیات در مریخ، اصطلاح «اِکوسفر» را ابداع کرد و به «مناطق» مختلفی اشاره کرد که در آن حیات می‌توانست وجود داشته باشد.

در همان سال، هارلو شپلی «کمربند آب مایع» را نوشت که با تکیه بر همان مفهوم، بر اهمیت آب مایع برای وجود زندگی تاکید کرد. سو شو هوانگ، اخترفیزیکدان آمریکایی، برای اولین بار در سال ۱۹۵۹ اصطلاح “کمربند حیات ” را برای اشاره به منطقه‌ی اطراف یک ستاره که در آن آب مایع می‌تواند روی یک سیاره‌ی به اندازه‌ی کافی وسیع وجود داشته باشد، معرفی کرد. او اولین کسی بود که این مفهوم را در زمینه‌ی سکونت‌پذیری سیاره‌ها و وجود حیات فرازمینی معرفی کرد.

جایی که حیات می‌توانست شکل بگیرد . کوتوله های قرمز کوچک‌تر و کم نورتر، مانند سیستم TRAPPIST-1 مناطق قابل سکونت بسیار محدودتری دارند. سیارات در یک منطقه قابل سکونت نسبتاً محدود کوتوله های قرمز، که بسیار نزدیک به ستاره است، در معرض سطوح شدید پرتو ایکس و اشعه ماوراء بنفش (UV) قرار دارند که می تواند تا صدها هزار بار شدیدتر از آنچه زمین از خورشید دریافت می‌کند، باشد. از آنجایی که خورشید ما برای نزدیک به 4 میلیارد سال زندگی روی زمین را پرورش داده است، عقل حکم می‌کند که ستارگانی مانند آن می‌توانند نامزدهای اصلی در جستجوی دیگر جهان‌های بالقوه‌ی قابل سکونت باشند. ستاره‌های زرد نوع G مانند خورشید ما، عمر کوتاه‌تری دارند و در کهکشان ما کمتر رایج هستند.