تاریخچه لاک ناخن

به نظر می‌رسد اولین لاک‌های ناخن را سه هزار سال قبل از میلاد مسیح چینیان می‌ساخته‌اند. آنها نوعی لاک ناخن را با استفاده از مخلوط سفیده تخم مرغ، موم، ژلاتین، صمغ عربی زاج سفید می‌ساختند و سپس آن را با گلبرگ های گل، یا پودر طلا یا نقره رنگ آمیزی کردند. بعدها ساخت لاک ناخن را بسیار خاص و شخصی‌تر کردند و ناخن‌های مصنوعی را از ورقه‌های نازک طلا یا نقره تولید کردند. بد نیست بدانید که روی آن‌ها را با جواهرات یا نقاشی روی فلز تزئین می‌کردند. البته این نوع لاک ناخن فقط مخصوص خانواده سلطنتی بود.

در ابتدا لاک ناخن برای تفکیک طبقه اجتماعی و خاندان‌ها استفاده می‌شد و معمولا رنگ‌های مخصوص استفاده هر سلسله متفاوت بود. معمولا حکومت از رنگ لاک قرمز پررنگ استفاده می‌کردند و دیگران اجازه استفاده از این رنگ را نداشتند. درعین حال استفاده از لاک ناخن برای همه طبقات اجتماعی مجاز نبود و فقط افراد رده بالا حق استفاده از لاک را داشتند. به طوری که حتی اگر دیده می‌شد افرادی از طبقات پایین‌تر لاک استفاده کرده‌اند ممکن بود با مجازات مرگ روبرو شوند.

همچنین در ۳۰۰۰ سال قبل از میلاد مسیح در تمدن بابل جنگجویان قبل از رفتن به جنگ صورت و موهای خود را به شیوه‌ای خاص آرایش می‌کردند و ناخن‌هایشان را هم لاک می‌زدند. این رنگ معمولا با رنگ لب‌هایشان مطابقت داشت. رنگ‌ها برای آنان نیز معنی خاصی داشت و به طور مثال افراد عالی‌رتبه از رنگ مشکی استفاده می‌کردند و رنگ سبز در رده پایین‌تری قرار داشت. در نهایت مد لاک ناخن از شرق آسیا به آفریقا هم سرایت کرد و انواع تزیینات حنا و رنگ قرمز براق را بر ناخن‌های مومیان مصری می‌توان یافت. رنگ لاک در مصر باستان نیز با توجه به طبقه‌ی افراد متفاوت بوده است. ملکه نفرتی‌تی و مادرخوانده شاه توتنخامون از لاک قرمز تیره استفاده می‌کردند. شایعه‌ای هم وجود داشت که می‌گفت داخل لاک آنها از خون استفاده شده است. گفته می‌شد کلئوپاترا از نوعی عصاره حنا استفاده می‌کرده است که رنگی تیره و زنگاری داشته است. زنان طبقات پایین‌تر تنها اجازه داشتند از رنگ‌های بسیار ملایم برای لاک استفاده کنند.

در دوره رنسانس استفاده از لاک به بیشترین مقدار خود رسید به خصوص که روابط تجاری هم با آسیا بسیار گسترش یافته بود. خانم ها ناخن‌های خود را با مواد کرمی رنگی و براق تزئین می‌کردند تا اینکه کوتکس در سال ‍‍۱۹۱۶ اولین براق کننده ناخن را وارد بازار کرد که استفاده از آن بسیار راحت‌تر از آن مواد کرمی بود.

لاک ناخن به شکلی که ما می‌شناسیم اوایل قرن بیستم به بازار آمد. ما خرید لاک ناخن‌های امروزی را مدیون کارخانه های تولید اتومبیل هستیم. وقتی رنگ اتومبیل به بازار آمد کمی بعد یک مانیکوریست به نام میشل مینارد در فرانسه فرمولی الهام گرفته از رنگ اتومبیل را برای رنگ‌امیزی ناخن‌ها ابداع کرد. او به همراه برادرش ژوزف کارخانه‌ای به نام رولون تاسیس کردند که در سال ۱۹۳۲ اولین لاک‌های رنگی برای ناخن را تولید کردند.

لاک ناخن این بار فقط برای اقشار پردرآمد نبود و زنان زیادی می‌توانستند از آن استفاده کنند در سال ۱۹۳۴ یک شیشه لاک ناخن تنها ۳۵ سنت بود. زمانی که جنگ جهانی دوم به آمریکا رسید و زنان وارد فضاهای کاری و کارخانه‌ها شدند همه چیز درباره ناخن‌ها تغییر کرد. ناخن‌های بلند و براق جای خود را به ناخن‌های کوتاه دادند چرا که کارهای سنگین با این جور دست‌ها جور نبودند. حتی نیویورک تایمز درباره دستان جدید ماشینی شده‌ زنها مطلب نوشت.

بعد از تولید لاک توسط مینارد خانم‌ها لاک را به صورت سرتاسری روی تمام ناخن میزدند و آن را رنگ می‌کردند اما طولی نکشید که مانیکور فرانسوی به نشانه ظرافت مانیکور تبدیل شد. بدین صورت که امروزه هم مشابه آن را در شیوه فرنچ کردن ناخن میبینیم زنان قسمت هلالی پایین ناخن و قسمت بالای ناخن ها را بی رنگ می‌گذاشتند تا شکل دورنگی پیدا کند و این کار را با دقت خاصی انجام می‌دادند. لاک ناخن سیاه هم در سال ۱۹۳۰ وارد بازار شد. همچنین در همان زمان در انگلستان خانم‌ها شروع به کشیدن منظره روی ناخن‌هایشان کردند. هرچند که این تصاویر جزئیات زیادی مانند نمونه‌های قدیمی نقاشی روی فلز نداشتند اما زیبایی خود را داشتند.