نگاه مثبت

پرسیدم فیلیپ رو میشناسی؟ کاترینا گفت: آره، همون پسری که موهای بلوند قشنگی داره و ردیف جلو میشینه گفتم: نمی‌دونم کی و می‌گی! گفت: همون پسر خوش‌تیپ که معمولا پیراهن و شلوار روشن شیکی تنش می‌کنه. گفتم: نمی‌دونم منظورت کیه؟ 

گفت: همون پسری که کیف و کفشش همیشه ست هست باهم! بازم نفهمیدم منظورش کی بود. اون‌جا بود که کاترینا تُن صداشو یکم پایین آورد و گفت فیلیپ دیگه، همون پسر مهربونی که روی ویلچر می‌شینه. این بار دقیقا فهمیدم منظورش کیه

ولی به‌طرز غیرقابل باوری رفتم تو فکر. آدم چه‌قدر باید نگاهش به اطراف مثبت باشه که بتونه از ویژگی‌های منفی و نقص‌ها چشم‌پوشی کنه. چقدر خوبه مثبت دیدن. یک لحظه خودم و جای کاترینا گذاشتم.

اگر از من در مورد فیلیپ می‌پرسیدن و فیلیپ و می‌شناختم، چی می‌گفتم؟ حتما سریع می‌گفتم همون معلوله دیگه!! وقتی نگاه کاترینا رو با دید خودم مقایسه کردم خیلی خجالت کشیدم