شمشیر شکسته

اوضاع بدی بود . جنگ به سریع پیشروی میکرد و روستاها و شهرهای بیشتری را ویران میکرد . پادشاه من را فراخواند . حتما باید اوضاع خیلی وخیم باشد که از من ، یک جنگجوی دوره گرد ، درخواست کمک میکردند . پادشاه سعی کرد خود را آرام نشان دهد و گفت :« تمام جنگاوران ما یا ترسیده اند یا کشته شدند ، باید کمکمان کنی ... به خاطر مردمت ، به خاطر کشورت ». قبول میکردم یا نه ، فرقی نداشت ، پادشاه از جرم من نمی گذشت ولی نمی توانستم بنشینم و ببینم که همه در عذاب هستند . بالاخره قبول کردم . زره سلطنتی را گرفتم و همراه لشکر به راه افتادم . لشکر پادشاه شمالی از آنچه فکر میکردم بزرگ تر و با شکوه تر بود ولی مهم ترین نکته آن ، جنگاوری بود که حریفی نداشت

بلند بالا با موهای مشکی و نقابی نقره ای که صورتش را پوشانده بود . فریاد کشید و حریف می طلبید . پادشاه بهم اشاره کرد تا وارد میدان جنگ بشم . همه به محض دیدنم ، شروع کردند به خندیدن . صداهای پچ پچ را می شنیدم . همه متعجب بودند که حریف این شوالیه ، یک دختر جوان بود ولی مرد جنگاور مثل دریایی آرام بود . دستم را به سمت شمشیر بردم و گفتم :« خیلی مسخره هست که صورتت رو پوشاندی . چرا ؟! میخوای کسی صورت وحشت زده ات رو نبینه ؟! ». مرد آرام پاسخ داد :« بچه که بودم برای نجات کسی ، وارد یه خونه آتش گرفته شدم . صورتم سوخت ولی تونستم نجاتش بدم ... ».

همان طور فقط به صورت دایره ای شکل می چرخیدیم ولی انگار هیچ کداممان قصد شروع حمله را نداشتیم . یک چیز برایم خیلی آشنا بود . طرز راه رفتنش ، شمشیر به دست گرفتنش حتی صدای نفس هایش . وقتی بچه بودم ، خانه مان آتش گرفت . هیچکس نبود کمکم کند و تنها داشتم گریه میکردم . کسی جرات وارد شدن به خانه را نداشت . در همان لحظه پسر همسایه مان ، وارد آتش شد و نجاتم داد . موهای کلاغی و چشم های نافذ زمردی اش را خوب به خاطر داشتم . نمی دانم آسیب دید یا نه چون همان شب از آن روستا رفتیم و منم هیچ وقت ازش خبردار نشدم . آنقدر گذشت که برایم به خاطره ها پیوست .

اوایل زیاد باهم حرف نمی زدیم تا اینکه از من دفاع کرد تا از بقیه بچه های روستا کتک نخورم . کم کم با همدیگر دوست شدیم . عاشق این بود که روزی سرباز شود . میخواست با حقوق آن ، برای خانواده اش زندگی را آسان تر کند . راست هم میگفت . زندگی شان با وجود سه خواهر کوچکترش واقعا سخت بود . همیشه کمک حالش بودم . او کار میکرد و در عوض من هم شب ها به او خواندن و نوشتن یاد می دادم . باهوش بود و زود یاد می گرفت . طولی نکشید که میتوانست نامه بنویسد . روزگار خیلی زیبایی بود ولی طولی نکشید . از روستا رفتیم و دیگر هیچ وقت ندیدمش . خانواده ام دستگیر شدند و من یتیم شدم . جنگاوری را از دزدان دوره گرد یاد گرفتم و حالا اینجا بودم . جلوی بهترین شوالیه سرزمین شمالی .

بالاخره به سمتش حمله ور شدم ولی او به جای هجوم آوردن به من ، فقط دفاع میکرد تا اینکه شمشیر را بالا بردم و ضربه ای به شمشیرش زدم . شمشیر شکست و در دستش خرد شد . روی زمین افتاد . آهسته نقاب را از صورتش برداشت . نصف صورتش سوخته بود ولی خنده اش همان بود . همان چشم ها بودند . نجوا کرد :« می دونستم بالاخره پیدات میکنم شکوفه من ». یادش بود ؟! هنوز مرا به خاطر داشت ؟! وسط میدان جنگ چکار می کردم ؟! با صدای سوتش اسبی از دوردست به سمت مان آمد . روی زین پرید و دستش را دراز کرد . میدانستم اگر یک کار بود که هیچ وقت به درست بودنش شک نمیکنم ، فرار بود . از میدان جنگ بدون توجه به فریاد های سربازان فرار کردیم . حالا دیگر خودم بودم و خودش و هیچ چیزی نبود تا پشیمانم کند .

پایان :))