یادگاری از گذشته

و سکوتِ تو جواب همه‌ی مسئله‌هاست.. پس به هرچیزی که دل خواهی سپرد از درون چیزی زِ تو، خواهد برد...

برف بارید آب شد..! سنگ بارید خاک شد..! اشک تابید برق شد..! رعش خابید عرش شد..! پس زیبا،تو من چی دیدی؟

در دلم چیزی هست، مثل یک بیشه‌ی نور مثل خواب دم‌ِصبح و چنان بی‌تابم، که دلم می‌خواهد بدوم تا ته دشت بروم تا سر کوه...

من امیدم را در یاس یافتم مهتابم را در شب زندگی با من كینه داشت من به زندگی لبخند زدم خاك با من دشمن بود من بر خاك پیروز شدم چرا كه زندگی سیاهی نیست چرا كه خاك خوب است.

آیا چه ساحری‌ست در آن چشمِ آشنا؟ یا شوق کودکانه‌ی وقتِ سلام تو در ساعت قرار؟ یا آن تبسمی که قدیمی نمی‌شود؟ حالا عزیزِ من! دلِ مردم‌گریز من با هیچکس به جز تو صمیمی نمی‌شود ...