فضایی؟!

شاید همه‌ی این واژه‌ها تنها تکه‌ای از رؤیای من باشند، شاید این فروپاشی، خلاصه‌ی تمام سفر من در این سیاره باشد. بیگانگی، تبعید، سکوت، و آینه‌ای که هرگز تصویرم را بازنمی‌تاباند.

بیگانه بودم، حتی وقتی صدای خنده‌شان در گوشم می‌پیچید راه می‌رفتم در میانشان، اما گام‌هایم بر سنگفرشی دیگر بود شاید من از جایی آمده‌ام که عقل و دل، هم‌زبان‌اند؛ و اینجا، همه در هیاهوی بی‌معنا غرق شده‌اند. بیگانه بودم و شاید همیشه خواهم بود

هرچه در این سیاره گام برمی‌داشتم، بیشتر درمی‌یافتم که در برابر آینه‌ای ایستاده‌ام؛ آینه‌ای که جست‌وجوی سایه در نیمه‌شب را به یاد می‌آورد، بی‌ثمر و بی‌پایان. تنها بازتاب کسانی را می‌دیدم که «مردم» نام گرفته بودند؛ همه یکسان، با چهره‌های گوناگون اما اندیشه‌هایی هم‌شکل و تکراری سکوت، همچون نسیمی سرد، از وجودم عبور می‌کرد؛ و در ژرفای درونم، پرسش‌ها فریادِ تنهایی سر می‌دادند. شاید آن آینه، که در پی‌اش می‌گشتم، چیزی جز سرابی دور و دست‌نیافتنی نبود

شاید باید آن مه پنهان را، که همچون گردابی سراسر این سرزمین را دربر گرفته بود، پذیرا می‌شدم شاید باید این سفر بی‌پایان را، که مقصدی جز آینه‌ای بی‌تصویر ندارد، رها می‌کردم شاید باید اصالت خویش را کنار می‌نهادم و نقاب «مردم» را بر چهره می‌زدم شاید باید در زنجیر خاکستری آنان گام می‌نهادم، و شاید باید این بشریتی را که در خلأ فرو رفته است، به آغوش می‌کشیدم

نمی‌دانم در ژرفای وجودم چه فروپاشی آرام و خاموش در حال زاده شدن است. شاید همه‌ی این‌ها رؤیایی بی‌انتها باشد، شاید من به این سیاره‌ی سرد تبعید گشته‌ام غبار، اندیشه‌هایم را در حصاری تیره فرو برده است، و شاید این طلسم، شکافی عمیق در مغزم گشوده باشد. در سکوتِ سنگینِ «مردم»، گویی خود را جا داده‌ام، و ویرانیِ ذهن و هستی‌ام، مرا زیر آوار خویشتن گرفتار کرده است نمی‌دانم... دیگر نمی‌خواهم چیزی بدانم...