زندگی‌یک‌هیولا p3

ممنون بابت اینکه این داستان رو انتخاب کردید

امروز اولین روزیِ که از غار بیرون زدم و دنبال غذا میگردم و هفت روز از اخرین شبی که با مادرم بودم میگذره. بدنم، معده ام و مغزم میخواهند آن دو پرنده ی کوچک را شکار کنند و غذایی بخورند اما قلبم انگار اجازه نمی دهد.

جیک جیکشان روی اعصابم است ولی طبیعت آنها این است! نمیتوانم بهشان بگویم به جای جیک جیک سکوت کنید یا به من بگوید «خوش آمدی بیا مرا بخور» که! . انگار آنها هم غذا می خواهند و منتظر مادرشان هستند. اگر کبابشان کنم میتوانند این هفت روز غذا نخوردن را جبران کنند؟ اما چطور میخواهم به خودم اجازه بدهم پرنده ی بی نوایی را بکش.م؟صدای بلند تری می آید، انگار مادرشان آمده است.

دو کرم در منقارش دارد تا به فرزندانش بدهد. جیک جیکشان پس از خوردن تمام میشود مادرشان هنوز پیششان است و ارام سرشان را نوک میزند. دارد روی اعصابم می رود. چرا مادر یه پرنده اون رو توی لونه اش وسط درختا رها نکرده اما مادر من من رو توی یه غار وسط جنگل ترک کرده؟! چرا اون پرنده ها تا وقتی کامل بزرگ بشن میتونن توی لونه اشون بمونن و مادرشون غذا براشون بیاره اما من هفت روز هیچی نخورم؟!

چرا اون پرنده ها تا وقتی کامل بزرگ بشن میتونن توی لونه اشون بمونن و مادرشون غذا براشون بیاره اما من هفت روز هیچی نخورم؟! اگر مادر من من رو ترک کرده و مادر اون ها نه... مادرشونو میکش.م و کباب میکنم و شب میخورمش.