بدون او

خب حقیقتا دارم از خستگی و شلوغی سرم میمیرم و تا تموم شدن و بعد یه قرن نشستم نوشته هام رو پست کردم طول کشید خب بریم سرا

همه‌چیز با بوی آفتاب شروع شد… با آن گرمای آرامی که از شیشه‌های کلاس می‌تابید و موهای هیکارو را طلایی‌تر از همیشه می‌کرد. او همیشه می‌خندید. گاهی بی‌دلیل، فقط چون باد بین درخت‌ها صدایی شبیه خنده داشت. من همیشه فکر می‌کردم تابستانِ بی‌هیکارو هم می‌گذرد، مثل هر سال… اما نگذشت.

وقتی آن روز صدای دوچرخه‌اش در کوچه خاموش شد، انگار شهری درون من هم خاموش شد. دیگر هیچ عصرِ آفتابی همان‌طور نمی‌درخشید. به جایش، سایه‌ای از خاطره روی همه‌ی چیزها افتاد — روی نیمکت کنار رودخانه، روی صندلیِ دوم کلاس، حتی روی صدای جیرجیرک‌ها که حالا شبیه سکوت بود

هیکارو فقط رفته بود، ولی همه‌چیز را با خودش برده بود: خنده‌ها، بوی نمِ باران تابستانی، و نوری که چشمانش در خود داشت. گاهی فکر می‌کنم هنوز هم هست، در ظهرهایی که آفتاب تند است و باد آرامی می‌وزد…

شاید صدایش، میان برگ‌های بامبو هنوز پنهان مانده باشد — همان صدایی که می‌گفت: «تا وقتی یادت زنده‌ست، من هنوز اینجام.»