برای‌شاخاب‌همیشه‌پارس!

صدای زوزه موتور قایق در گوشش می‌پیچید؛ خورشید هنوز در پهنه آبی آسمان ظاهر نشده بود. باد از میان لباس جنوبی مشکی‌اش می‌گذشت. پرچم اعراب از دوردست خودنمایی میکرد. با این صحنه بار دیگر خشمش برفروخته شد. چگونه این تازیان مور و ملخ خوار جرئت داشتند که نام خلیج پارس را خلیج عربی بگذارند؟ درحالی که حتی قدمت یک چوب کبریت در ایران از کشور های عربی بیشتر است!

پدرش... اگر می‌فهمید اکنون در وسط دریا شناور است، اورا می‌کشت. اما مگر آرام و قرار داشت؟از لحظه‌ای که ناخدا سیدو به بندر بازگشت و گفت: پرچم اعراب را با پرچم ایران جایگزین کرده‌اند. و بعد به او گفت: شیوا جان ، می‌بینی چقدر اوضاعمان خراب است که نام خلیج‌مان را عوض می‌کنند؟

قایق به آرامی به پرچم های اعراب نزدیک شد. دو پرچم در دست داشت: یکی پرچم خلیج پارس که نام آن به واضحی روی پرچم نوشته شده بود و مردم ایران هم به دورش حلقه‌ زده بودند و پرچم دیگر ، پرچم سه رنگ ایران بود. با تمام سرعتی که داشت دو پرچم را بر فراز خلیج پارس برافراشت و پرچم عرب را به خواری در اعماق دریا انداخت.

باید هرچه سریع‌تر به ساحل باز‌می‌گشت اما در همین حال صدای کلفت و بلندمردی عرب در فضا طنین‌انداز شد: ابقی ساکه! و قبل از آنکه دختر کاری کند تیری از میان قلبش عبور کرد؛ تنها توانست دستش را تا پیشانی بالا بیاورد و فریاد بزند: برای شاخاب همیشه پارس! برای ایرانم! و جسم فداکارش به درون آب سقوط کرد. به درون همان آبی که خانه‌اش ، علت مرگش و خانه همیشگی تن و روحش بود.