امادیگراعتمادنکرد؛

تنفر ، کلمه جالبیست مگر نه؟ تیزی اش میتواند قلب را تکه تکه و مغز را خراش بی اندازد زبری اش با هیچ سوهانی صاف و یکدست نمیشود اما جدای همه ، این دردش است که تا ابد در دل میماند در دل کی؟ در دل صاحبش ، همان کسی که میگوید از این و ان متنفر است .

تنفر سنگین است! با سنگینی اش روز به روز قلب را به لجنزار نزدیک تر میکند و تا ته نشین نشود ول کن نیست .

اما میخواهم برایتان نامه ای بنویسم از قلبی در اعماق لجنزار تنفر:

متنفر است از همان هایی که گفتند میمانند و رفتند متنفر است از همان هایی که تا شادی بود ، بودند و به وقت غم راه گم کردند متنفر است از انی که بود و گفت و خندید اما از پشت خنجر اش برید .

شماها مگر انسان نبودید که چونان شدید و چونان کردید؟ که قلبی را به اعماق لجنزار بردید ؟؟ روزگاری گذشت ، ان قلب با کمک مرهم بیرون امد ، رشد کرد ، بخشید اما دگر اعتماد نکرد!...